Adrenalien. Leon van Nierop
Читать онлайн книгу.
vroetel in sy broeksak. Sy stywe vingers vat iets raak wat na ’n vyfrandstuk voel en hy druk dit in die smetterige handjie.
Wanneer hy die papier raakvat, sny die skerp kant hom. Hy ruk sy hand terug, druk sy duim in sy mond en suig die bloed uit. Dit het ’n vrank, soet smaak.
En Dracula en sy vampiergebroedsel hou hiérvan?
Gustaf kyk na die bloedmerk wat hy op die papier gelaat het. Hy probeer op die letters fokus.
Dit is vreemd hoe ’n mens se oë Kaapse draaie kan gooi oor letters wat jou eie naam uitspel. Eers dink jy dit is ’n naam wat lyk soos joune, of dat die woord dieselfde letters as jou naam en van bevat. Maar een vir een, soos letters gedurende ’n oogtoets, kom dit in fokus. G.U.S.T.A.F. P.R.I.N.S.L.O.O.
Hy knip-knip sy oë. En dan:
Ek bely hiermee dat die volgende gegewens die waarheid is – die volle waarheid, en dat daar geen verdigsel of versagting van die waarheid is nie, so help my God.
’n Vlaag wind ruk die papier uit sy hand. Dit flenter oor die pad sodat die bietjies-kind agter dit moet aanhardloop.
Hy swaai links in ’n verlate straat sonder om sy flikkerlig aan te sit en kies kortpad huis toe, net ingeval die polisiemanne tog kom kyk wat hy so laat in die nag in hierdie krotbuurt doen.
Dit is nog net sewe kilometer tot by sy huis en hy is amper op die snelweg. Maar wat gaan hy maak as daar iets op die agterste sitplek sit? Uit sy motor spring en hardloop, selfs terwyl dit nog beweeg?
Hy neurie “Mister Sandman” asof hy ’n wiegeliedjie vir die verbeelde gevaar hier agter hom sing – enigiets om sy aandag af te trek. En verbeel hy hom of hoor hy ’n gegiggel iewers?
“Mister Sandman, I’m so alone! Don’t have nobody to call my own!” sing hy.
Kyk.
Moenie kyk nie.
Kyk.
“So please turn on your magic beam!” Die towerstraal wat so skerp soos ’n mes is en deur murg en bloed en vel en been sny.
Moenie kyk nie.
Wat is die ergste? Om te wéét daar skuil gevaar, of om hom te verbeel wat daar skuil?
Hy draai op die snelweg, sien die bekende borde, merk die pad voor hom wat lank en verlate uitstrek. Nie vol swaaiende, drillende taxi’s en aggressiewe Gauteng-bestuurders nie.
Toe kyk hy in die truspieëltjie.
Die helder ligte is feitlik op hom. ’n Vragmotor toet en ry byna in hom vas. Hy het vergeet om te kyk of daar iets aankom. Hy is so gewoond aan verlate paaie dat hy nie in sy truspieëltjie gekyk het vir aankomende verkeer nie!
Hy probeer vinniger ry om uit die monstertrok se pad te kom, maar sy motortjie het nie genoeg krag nie. Hy hoor hoe die vragmotor remme aanslaan, sien hoe die trok heen en weer begin swaai.
Dan skiet sy motor vorentoe en hy jaag weg. Hy kyk in sy truspieël – verwag dat die vragmotor gaan omslaan en na hom toe rol en sy motor vergruis. Maar die bestuurder herwin beheer oor sy voertuig, skel op hom, wys tekens, druk op sy toeter.
Gustaf jaag huis toe.
Snelwegligte, hier en daar ’n motor van voor af met verblindende kopligte wat al sy sondes uit sy kop kyk, tolhekke, borde met name, soms ’n motor met dronk insittendes wat seker van ’n klub af kom. Een van die mans trek sy broek af en druk sy boude teen die ruit.
Toe hy tien minute later in hul motorhuis stilhou, stoot die asem deur sy bors soos branders wat eb en vloei, en met elke terugtrekking sand oor sy longe laat skuur. Dit kom en gaan, maak seer met elke intrek van asem. Hy wil amper lag kry vir homself en wat met hom gebeur. Hy weet nie of hy nog beheer oor homself het en of alles net ’n hallusinasie is nie. Hy wil lag, hy wil huil, hy wil kots, hy wil sing.
Hy sluit die traliehek en voordeur oop en sien dat Elisma die alarm geaktiveer het. Sy doen dit dikwels as sy weet hy kom laat terug, veral van sy maandelikse besoek aan die ou Rialto in die middestad. Piep-piep-piep! waarsku die flikkerende liggies wat soos vuurvliegies in die donker blink. Hy pons die kode in. Die datum waarop hy Elisma ontmoet het.
Die rooi alarmoog volg hom, maak nie saak waar hy in die vertrek beweeg nie. Dit voel soos ’n grieselgees wat in sy spore volg. Nes die EXIT-ligte tevore.
En hy besef: Sy eie huis het ’n terroris geword – sy grootste terroris. Want al sluit hy homself in sy studeerkamer agter ’n veiligheidshek toe met die alarm aan wanneer Elisma laat werk of vir haar ouers gaan kuier, is hy steeds bewus van bedreigings om hom.
Op die bed lê ’n briefie wat hom herinner aan die stuk papier wat teen sy motor se voorruit vasgewaai het. Weer die rukkings in sy hande, die sweet wat op sy voorkop begin pêrel, die gevoel van veg-of-vlug wat in sy liggaam posvat. Die naalde teen sy nek en keel af.
Elisma is nie in die bed nie en dit is nog opgemaak.
Hy tel die briefie op, maar sy hand bewe so dat hy moet gaan sit om die letters in fokus te kry. Die slaapsandjies wat Klaas Vakie ingegooi het, belemmer sy sig sodat hy oor sy oë moet vryf om behoorlik te sien.
Hi Gustaf
Nie eers “Liewe Gustaf” of “Naandsê, Gustawus”, haar bynaam vir hom nie. Net “Hi Gustaf”, asof sy met een van die studente praat oor sy sprokiesnavorsing.
Ek dink jy sal self besef dat ons, na al ons bekentenisse, veral joune, aan die einde van ons pad gekom het. Kommunikasie was nog altyd ons grootste probleem, méér van jou kant af as van myne. Jou monsters het jou oorgeneem. Ek kan nie meer met hulle meeding nie, nog minder wil ek verder deur hulle geteister word. Ek moet wegkom.
Dit is ook nie goed dat ons meer in dieselfde ruimte is nie. Elke keer wanneer ek aan Adrenalien gelees het, het ek te na aan jou gevoel om werklik objektiewe kritiek te kan lewer. En indien ek veranderings aangebring het (waar kom jy aan Bakkiesboek vir Facebook, in hemelsnaam!), was daar ’n ongemaklikheid tussen ons. Dan mor en sulk jy ure lank. Dit het onhoudbaar geword. En voor jy vra, nee, daar is nie iemand anders in my lewe nie. Nog nie. Maar enigiets kan gebeur.
Jy het hiermee net my beste wense. Ek hoop dat hierdie breek jou gaan inspireer om iets oorspronkliks te skryf. Jy het nodig om daardie woorde, daardie storie, vanself te kry, veral sonder my hulp. Maar kan jy sonder my, sonder jou uitgewer, sonder ander skryf? Dis die vraag.
Ek wens jou net die beste toe.
Elisma
Die donkerte bekruip hom soos die pyn in sy keel toe hy destyds ná sy mangeloperasie wakker geword het. Dit het gevoel of Klaas Vakie rooiwarm klippe in sy keel afgegooi het wat teen die vlees vasgebrand het. Elke sluk het hom laat skreeu van pyn.
Hy onthou sy ma langs sy bed. Hy het regop gebeur, weer begin skreeu, maar dié slag was elke kreet ’n uiting van intense pyn en nie net vrees vir die operasie nie. Die klanke het puimsteen oor die rou seer in sy keel getrek en die gegil het nog meer bloed laat ontstaan.
Dit het weer meer as een verpleegster gekos om hom tot bedaring te bring.
Hy was banger vir die naald in sy arm as die pyn, maar dit het sy volgende ontmoeting met die bloedseer in sy keel met ’n paar uur uitgestel.
Met die tweede wakkerword was hy kalmer, het hy geweet om nie onnodig te sluk of te skreeu of te praat nie. Weer was dit net sy ma langs hom.
En toe die woorde wat swaar deur sy seer keel geskuur het: “Waar is Pappa?” Die trane in sy ma se oë. Sy ouma wat troostend nader gekom het, haar kantsakdoekie met die C vir Christina duidelik daarop geborduur.
“Pappa is dood, Gussie.”
Die woorde het nie sin gemaak nie.
“Pappa het vanoggend gou by die werk weggeglip om na jou te kom kyk. Daar was ’n vragmotor wat nie by ’n verkeerslig stilgehou het nie …” Die emosie het oorgeneem.
En toe, tóé het die vyfjarige Gustaf Klaas Vakie se besoek van die vorige aand