Adrenalien. Leon van Nierop
Читать онлайн книгу.
gordyne bewe asof ’n reus daaroor blaas. En dit skuif gelate, gehoorsaam óóp.
In die projeksiekamer flikker ’n lig. En op die skerm verskyn die gesig van ’n blonde vrou wat gil.
Give him two lips like roses and clover, then tell him that his lonesome nights are over …
En iewers uit sy eie keel, klanke soos hy begin saamsing: “Bung-bung-bung-bung-bung-bung …”
Die blonde vrou op die doek beland in ’n motorongeluk en val dan terug, terug, terug op ’n matras.
The Babadook, verskyn die titel op die skerm.
Nou vloei die adrenalien behoorlik deur sy are. Gustaf spring op. Hy voel sy pad deur die donkerte. Dis asof hy daaraan kan vat. Dit is dik en bedreigend om hom. Daar is ’n beweging bo in die projeksiekamer en die rooi X flikker aan en af.
Hier is beslis nog mense! Iets of iemand saam met hom in die teater!
Hy het vanoggend weer nie sy antidepressante gedrink nie. Hy is al jare daarop en sy dokter het hom gewaarsku indien hy meer as een dag oorslaan, kan dit slegte gevolge hê. Maar om sy voorskrif te hernu, moet hy ou dokter Payne weer gaan sien, en dié het geweier om dit weer voor te skryf.
“Jy moet van die goed afgaan, dan sit ek jou op ’n spesiale kursus, meneer Prinsloo, sodat jou liggaam geleidelik daaraan gewoond kan raak, anders kry jy onttrekkingsimptome.”
Nou voel hy dit, ruk die angs deur sy liggaam.
Reël 8: Neem alle hulpmiddels van die held of heldin af weg sodat sy of haar eie neurose of gewete of vrees ’n monstervorm aanneem – soos die figuur met die sak.
Reël 9: Sodra daar nie uitkomkans is nie, dán slaan die monster toe op die grusaamste wyse denkbaar. Moontlik met ’n mes wat ’n keel oopklief dat die bloed ritmies uitpols.
’n Beweging. ’n Ritseling …
Gustaf loop hom vas teen ’n sitplek wat afgeslaan is. Die pyn skiet deur sy knie, en hy val. Toe hy die grond tref, voel hy die taaiheid teen sy wang. Harde springmielies ook, en daar is die reuk van vrot kos. Iemand het seker ’n hamburger hier ingebring en hy het pas met sy hand daarin gedruk. Hy kan hom indink hoe wurms daaruit peul.
“Ksss-ksss …” hoor hy. Hy spring op.
Onder die rooi EXIT-lig wat na die voorportaal lei, staan twee figure: Beëlsebub en ou oom Petrus uit die hel. Gustaf kyk terug na die beelde op die skerm asof hulle hom kan help. ’n Klein seuntjie met deurmekaar hare sê iets.
Twee sitplekke word afgeslaan en die figure in die teater gaan sit. Agter staan nog iemand.
Gustaf gly in die vleis vol wurms en slaan weer neer. Sy middellyf moet nat wees van die vrot kos en hy ruik ook die ou springmielies sterker as tevore.
Hy kruip hande-viervoet met die paadjie na die swaaideure wat voorportaal toe lei. Kyk terug. Die twee figure aan die ander kant van die teater praat oor iets. Sien hulle hom? Weet hulle ooit van hom? Gaan hier meer mense kom? Moorddadige mense wat die gebeure op die doek gaan naboots?
Hy hardloop na die uitgang. Dit voel of hy elke oomblik in die man met die rooi mussie gaan vashardloop. As sy verbeelding net nie so op hol was nie!
“Hei!” Beëlsebub het hom gesien. Die twee donker figure kom orent, kyk na hom, wys na hom. Gustaf gil. Die derde figuur staan ook op.
“Hei, jy!”
Gustaf hardloop teen die deur vas en steier terug, met bloed wat uit sy neus begin stroom. Die twee figure kom nader asof in stadige beweging, soos in ’n film. Een van hulle loop in ’n afgeslaande sitplek vas en swets.
Gustaf stamp teen die deur.
“Wag!”
Die grootste van die twee figure gryp hom aan die mou en pluk hom terug. Gustaf weet hy gaan in ’n paar spleetoë vaskyk, en ’n paar horings en vleis wat van wange afvrot en …
“Meneer Prinsloo?” Dit is Felix, die bestuurder van die teater. “Wat de hel maak jy hier?”
Gustaf kan nie keer nie, hy begin opgooi. Koeldrank en springmielies.
“Wat gaan aan met jou?” wil die man weet.
Uiteindelik kry hy die deur oop en val die voorportaal binne. Felix en dié se onbekende vriend is dadelik by hom.
“My magtag, meneer Prinsloo! Ons het nie geweet jy is hier nie! Ek wou vir Lothar Gräbe daai Aussie-moewie wys wat almal so aan die praat het. Hy soek ’n riller om te maak.” Hy beduie met sy hande. “Ons het nie geweet hier is nog iemand van die vorige vertoning nie! Wil jy saam kyk? Dan begin ek dit van voor af.”
Die ander man kom nou in fokus. Gustaf verbeel hom dat hy hom al iewers gesien het.
“Gustaf Prinsloo. My lojaalste kliënt,” knik Felix vir die ander man.
“Wag so ’n bietjie,” sê die man wat as Lothar bekendgestel is. “Gustaf Prinsloo. Is jy nie …?”
“Die rillerskrywer. Inderdaad. Van Adrenalien!” grinnik Felix. “So van rillers gepraat, hy het ons eie Babadook geskryf!”
“My magtag! Uiteindelik ontmoet ons. Hemel, man, Adrenalien was darem vir jou ’n donnerse bakgat boek! Ek het my toegeskyt!”
“Ek … ek is jammer, ek wil net …” Gustaf begin deur die voorportaal na die uitgang toe steier sonder om terug te kyk. “Ek wil nie, ek kan nie, ek …”
“Meneer Prinsloo!”
“Ek kan nie nou praat nie!”
Toe hy buite is, hoor hy steeds die geluide wat daar binne was hier in die stilte van die verlate middestad. Kan hy die blikke voel van die twee mans wat kopskuddend na hom kyk voordat hulle weer in die teater verdwyn.
By sy motor klik hy die afstandbeheerder en is dankbaar wanneer hy die geel stertligte sien flikker.
Hy voel hy moet sy kop draai – maar hy wil nie weet of daar regtig iemand in die deur na hom staan en kyk nie.
Gustaf spring in die motor, sluit die deur en leun met sy kop teen die stuurwiel. Dit neem etlike minute voordat hy sy asem terugkry.
Hy skakel die enjin aan, sit die motor in eerste rat en trek weg.
Dis toe hy in sy truspieëltjie kyk dat hy wel die figuur voor die ou teater sien staan. Die boggelrugmannetjie met ’n rooi mussie en ’n sak vol sand oor sy skouer.
Klaas Vakie.
Klaas Vakie wat voor die rolprent begin het wit sandjies in sy oë kom strooi het.
2
Die hele pad terug huis toe weet Gustaf: hier kom ’n ding. Dit kan ’n senu-instorting wees. Dit kan ’n ligte beroerte wees. Iets is aan die krioel in sy ingewande wat hom waarsku dat sy sisteem gaan inkonk. Dit voel soos wanneer hy na ’n griller op die silwerdoek kyk en weet iets verskrikliks gaan gebeur, maar erger. Dan kruip die afskuwelikheid soos elektriese wurms teen sy ruggraat op, deur sy skouerblaaie, tot duisende pootjies sy kopvel van sy kroontjie af tot naby sy voorkop kielie.
En dan sy hart wat kort-kort ruk. Is dit hoe ’n hartaanval voel? Het Die Waarheid hom ingehaal?
Hy knip-knip sy oë en kyk na die strate vol vullis – leë kanale van slordigheid met hier en daar ’n lamplig wat werk. Hy sien blertse koeldrank of bier op die teer. Seker by taxivensters uitgegooi. Gewoonlik moet hy sy oë op die pad hou en konsentreer om nie deur ’n taxi raak gery te word nie. Of mense om te ry wat oor die pad slenter juis wanneer hy aangery kom nie. Maar nou is die stad soos die voosgevrete karkas van ’n bok met derms en mis wat uitpeul. Al die vet en binnegoed is uitgeruk deur hiënas wat net die beendere en stukke vel oorgelaat het.
Klaas Vakie netnou! Kan dit wees?
’n Windjie tart die rommel langs die strate – die papiersakke, Daily Sun-plakkate, sigaretpakkies