Adrenalien. Leon van Nierop
Читать онлайн книгу.
Dis net die naalde wat in sy kopvel prik en die beeld van Klaas Vakie wat hom by sy bewussyn hou.
Hy onthou as kind – hy was so vier of vyf – het sy mangels sy sisteem vergiftig en het sy ouers besluit om dit te laat uithaal. Die gif het so versprei dat hy begin hallusineer het. Die aand in die hospitaal voor die operasie, het sy ma langs sy bed gesit. Dit was die eerste keer dat hy iewers anders as in sy eie bedjie geslaap het, omring deur sy teddiebere en Knikkie-boekies en sprokies. Hy het altyd gewonder hoekom daar nooit sprokies oor Klaas Vakie was nie, want die boepens-mannetjie met die slaapmussie op die kop en die sak met sandjies oor sy boggelruggie het hom betower.
“Ek kry nêrens ’n storie oor Klaas Vakie nie, nie eers in die Skatkis-reeks nie. En dié op die internet is te gruwelik! Ek is seker die karakter was ’n psigoot!” hoor hy sy ma vir sy pa sê.
Dit was die eerste keer dat hy die woord “gruwelik” gehoor het. Hy het dit probeer sê en op die “g” gery. Klaas Vakie is gruwelik. Gruwelik!
Maar die ander woord, “psigoot”, het in sy kop bly vassteek. Hy het dit eers gehoor as “sigôt”. Klaas Vakie is ’n sigôt. Dit het hom aan ’n ietermagog laat dink, en hoe hy eendag by die skool ’n foto van dié snaakse dier gesien het. Dit was die kort klanke, die harde g-klanke wat hom bygebly het.
Hy het al van Klaas Vakie vergeet. Maar Klaas Vakie het hóm nie vergeet nie …
Daardie selfde aand voor die operasie het ’n verpleegster vir hom kos gegee: groente, vis en aaklige pienk jellie. Daarna het sy vir hom iets ingespuit sodat hy kon slaap. En toe is sy uit. Eenkant het ’n pil in ’n bakkie gelê wat die verpleegster daar gelos het, toe drink hy dit. Minute later het hy drogbeelde begin sien.
Tussen die gedrogte en die vaak deur het hy gesien hoe die ander pasiënte aan die slaap raak. Hy wou praat, maar sy tong was lam van die pil.
Iewers digby halfelf het hy Klaas Vakie voor sy bed sien staan met sy boggelruggie en sy sak vol sandjies. “Sigôt!” het Gustaf probeer sê. “Sigôt!” Maar geen klank het uitgekom nie.
Die mannetjie het ’n lelike haakneus gehad en groot Pyrex-bord-oë waarvan elke iris ’n ander kleur was. Om nie te praat van die skewe rooi mussie op sy kop nie en die moesies op sy wang met ’n lang haar in elkeen. Waar ander sprokiesmannetjies ’n klokkie aan die punt van hul mussie gehad het, het hierdie kreatuur ’n klein kopbeen gehad. En op sy voorkop was ’n ding getatoeëer wat soos ’n koringkriek gelyk het, kompleet met grypende voelers en ’n harde doprug vol grieselrige strepe. Dit is wat Gustaf die beste onthou – die dop met die strepe op Klaas Vakie se voorkop.
En die hare uit die moesies waaraan hy wou trek.
Die mannetjie het nader geloop. En toe praat Klaas Vakie in die stem wat hy ’n halfuur tevore in die bioskoop gehoor het:
“Ek gaan sand in jou oë strooi totdat jy blind word daarvan. En elke korreltjie gaan jou oogballe krap en skaaf en brand totdat jy net my gesig sal sien. Vir altyd en altyd en altyd. Ek gaan jou help om jou geheime te sien. Om jou gewete te sien.”
Daarna het hy aan die slaap geraak.
Die volgende wat hy onthou, was toe hulle hom operasiesaal toe gestoot en hy die plafon bokant hom sien verbygly het. Hy het homself opgelig om te kyk. Aan die onderpunt van die gang het Klaas Vakie met sy mussie vir hom staan en wag met ’n blink operasiemes in sy hand.
Gustaf het begin skreeu. Hy wou wegkom. Dit het drie verpleegsters gevat om hom vas te hou tot in die operasiesaal. Daar het hulle ’n masker oor sy gesig geplaas. Die bekommerde dokter het oor hom gebuig. Maar agter hom was Klaas Vakie met sy blink mes en sy ronde Pyrex-bord-oë en die koringkriek wat oor sy wang geklouter het.
Hy het sy mes teen die dokter se rug skerp gemaak en daarmee na Gustaf gesteek-steek-steek. Skielik het Gustaf se pa daar gestaan, Klaas Vakie voor hom, en toe druk die gedrog die mes in sy pa se maag!
Alles het donker geword.
“Die arme kind.” Sy ouma toe hy wakker word, met sy betraande ma langs hom. Albei het gehuil. “Hemel, gelukkig is die kwaad nou op ’n vroeë ouderdom uitgesny.”
Dit was sy eerste ontmoeting met Klaas Vakie.
Senu-instorting. Hy is nie seker presies wat dit was nie. Hy onthou net daardie insident in die hospitaal so goed. Dalk is ’n instorting weer besig om hom te bekruip, nes chaos tans die land insypel.
Reël 10 vir die skryf van rillers: Wanneer die karakter op sy of haar laagtepunt is, skop hom/haar wanneer hy/sy lê. Stapel die rillerelemente nou soos Lego-blokkies opmekaar. Maar bowenal, laat dinge met die karakter gebeur wat jou as skrywer self verras. Laat iets plaasvind wat jy nie verwag nie. Pleeg jou ergste nagmerrie vanuit die veiligheid van ’n leerstoel voor ’n rekenaar met die wete dat jy steeds veilig en onaangeraak is.
Maak Klaas Vakie dood in jou storie!
Maar deesdae tref erger gruwels jou buite die teater as daarbinne …
Dit is hoekom mense na rillers gaan kyk, het Elisma in een van haar lesings gesê: “Omdat ’n mens die adrenalien mis wat so gereeld deur ons voorsate se are gepomp het. In vandag se beskermde samelewing mis jou liggaam daardie adrenalienskok. Lees jy rillers of gaan kyk jy na gruwelprente waar jy ’n oopoë-nagmerrie kan beleef met die gepaardgaande rillerelemente sonder dat ’n haar op jou hoof beskadig word. Veilige foltering. Dit is soos om ’n groteske koporgasme te kry.”
Die studente het die verwysing na ’n orgasme natuurlik vreeslik geniet, maar een het gegrinnik: “Ons ergste gruwels is in die samelewing en in die regering en in korrupsie!” Waarop Elisma geen kommentaar gelewer het nie.
En nou ry Gustaf terug deur Johannesburg. En daar is niks genotvols aan hierdie adrenalien-ervaring in die verlate strate nie.
Hy slaan remme aan. Die verkeerslig het na rooi oorgeslaan en hy het dit byna nie opgemerk nie. Nie dat enigiemand ooit hier stilhou nie, veral nie dié tyd van die nag nie. Maar ’n dronkie kon uit ’n systraat aangery gekom en hom op die deur getref het.
Gustaf kyk rond. Dit is asof War of the Worlds skielik waar geword het en alle menslike lewe van die planeet verwyder is.
Graffiti teen die muur: Welcome to Nkandla City! Pay back the money!
No white Miss South Africa! Racism!
’n Stuk papier fladder oor die pad. Dit tref sy voorruit en hy gil. Die skok laat hom ruk, so erg dat selfs die kriewelings vir ’n oomblik bedaar.
Gustaf sit lank so. Dan skakel hy die windskermveërs aan en probeer die papier wegvee, maar dit is asof dit ’n lewe van sy eie het. Dit gee nie mee nie.
Die verkeerslig, een van die min in die gebied wat nog werk, slaan oor na groen, maar hy kan nie ry nie. Die papier versper sy uitsig.
Hy probeer fokus op wat daarop staan. Dit is nie ’n verdwaalde bladsy van ’n koerant nie. Iets is met die hand daarop geskryf. Hy kyk weer rond.
’n Beweging. Daar is iemand in die straat!
Hy sien ’n verflenterde seuntjie in ’n jas wat te groot is vir hom. Die bedreiging kom dus vanuit ’n onverwagte oord, soos in Adrenalien. Die riller wat sommige lesers nie kon voltooi nie omdat dit hulle te erg laat ril het.
Nou gebeur dit met hom.
Die kind, eintlik al ’n bietjie grootmens van al die ontberings, staan langs sy motor. Gustaf is te bang om na hom te kyk. Hy wil ry, maar sy regtervoet bewe so dat hy beswaarlik die brandstofpedaal kan trap.
Die handjie wat die papier nou van sy windskerm afhaal, is nogal groot vir ’n kind. Die mondjie trek in ’n glimlag waar die enkele tande wat nog nie gevrot het nie soos mieliepitte aan die tandvleis kleef. Die handjie wat die slym uit sy neusie afvee, is vol sere.
Die kind hou die papier uit asof dit vir Gustaf bedoel is, soos ’n bladsy uit ’n Bybel wat per ongeluk losgekom het en met eerbied teruggegee word. En stadig, sonder dat dit die gevoel verminder van pootjies wat oor sy kopvel kruip, druk Gustaf die knoppie wat die ruit laat afskuif.