Stralerjakkers. Leon van Nierop
Читать онлайн книгу.
kos.
“Wag!” Girly kyk na Tiaan. “Dink jy dis sommer ’n storie?”
Tiaan skep weer sop in ’n bakkie en sien hoe twee groter seuns Ricky begin rondstamp. Hulle probeer sy sop en brood afvat.
“Hei!” skreeu Tiaan. “Ek moer vir julle!”
Die twee gryp Ricky se kos en laat spaander. Hy wil agternahardloop, maar ’n kleiner seuntjie pootjie hom. Ricky val en bly ’n rukkie in die stof lê asof hy nie krag het om op te staan nie. Dan doen hy dit tog.
Girly sug, want die seun staan nou beteuterd tussen die vyandige klomp kleintjies, duidelik flou van die honger. Toe hy weer in die tou wil inval, stamp kinders hom uit die pad.
“Wag vir my by die hek! Ons praat later!” roep Girly. Sy kan egter aan die verwilderde uitdrukking op die jong gesig sien dat hy haar nie vertrou nie.
Sy skep tot die sopkan leeg is.
Daar wag nog ’n klomp honger gesiggies, maar al wat sy en Tiaan kan doen, is om die oorblywende brood tussen hulle te verdeel. Die grondboontjiebotter is lankal op.
Terwyl sy en Tiaan met die kan en verlengkoord terugstap en sy weer na Ricky soek, gewaar sy hom nêrens nie – hy is weg tussen al die mense wat nou begin saamdrom vir ID-foto’s en munisipale afsprake.
“Ek weet nie of ek ooit in my lewe weer sop wil sien nie,” lag Tiaan toe hy die motordeur oopmaak. Dan, as ’n nagedagte: “Ek hoop jy’t eiers by die huis, Girly. Ek vrek nou vir ’n kaasomelet.”
Terwyl hulle terugry Newlands toe, is daar nie ’n teken van die blou motor nie.
4
Yolande de Wet het ’n blinknuwe kantoor. Terwyl Tiaan met die gang afstap, sien hy die vorige geraamde voorblaaie van die glanstydskrif teen die mure, uit die dae voordat sy die redakteur geword het. Party voorblaaie het bekende vroue op, maar twee het foto’s van mansmodelle. Swier staan telkens in sierlike swart letters boaan.
Toe hy tussen die joernaliste en fotograwe deurbeweeg, sien hy hoe almal stil word en na hom kyk. Sommige begin te SMS, ander draai vinnig weg en maak of hulle hom nie raakgesien het nie – en ’n derde groep staar onbeskaamd, nes die mense destyds in die Plastikor-gebou na hom gestaar het.
Yolande se sekretaresse se aandag wissel tussen haar rekenaarskerm, haar oorvol lessenaar, Post-its vol boodskappe, haar toetsbord en die gehoorbuis wat sy vashou. Sy lig haar wysvinger sonder om na hom te kyk. “Die shoot is verskuif na drieuur, Abe. Jy baklei met die verkeerde persoon. Ek dra net die boodskap oor. Moet ek jou na Yolande toe deursit?” Sy kyk nou eers op en herken Tiaan skynbaar, want sy raak vir ’n oomblik stil. “Jy het haar e-pos-adres. Sorteer dit met die baas uit.” Sy sit die foon neer.
“Goeiemiddag. Ek is Tiaan Reyneke. Yolande verwag my nie. Ek het hier verbygery en toe waag ek ’n kans. Kan ek haar dalk sien?”
Die sekretaresse wat so ywerig oor die foon gepraat het, is nou stil. Sy soek nog na haar stem toe Yolande op ’n drafstap uit haar kantoor kom met ’n klomp foto’s wat sy voor die meisie neersit. “Vra die lab wat fout gegaan het? En drie pics moet ge-Photoshop word, want …” Dan sien sy eers vir Tiaan. Sy laat val die twee foto’s wat sy nog in haar hand gehad het. ’n Fotograaf wat wag om haar te spreek, tel dit flink op en oorhandig dit aan haar.
Yolande neem dit sonder om dankie te sê.
“Ek is jammer. Ek het nie ’n afspraak nie,” begin Tiaan, maar sy beduie na die sekretaresse: “Emily, skuif al my afsprake ’n kwartier aan.” Sy staan eenkant toe en beduie dat hy in haar kantoor moet instap.
Met die verbyskuur kyk hy vinnig na haar. Vir ’n oomblik is daar weer ’n vonk, iets waaraan nie een van hulle ’n naam kan gee nie, maar hy loop verder en gaan sit op ’n stoel oorkant haar lessenaar. Teen die muur hang geraamde foto’s van haar saam met sepiesterre, glanspersoonlikhede, selfs twee politici.
Yolande maak die deur toe. Sy staan met haar rug na hom asof sy probeer om haar asem terug te kry. Op daardie oomblik lui haar landlyn en sy gaan tel op. “Ja?” vra sy ongeduldig. “Ja. Ek moet seker met die drukkers praat. Sit hulle deur.”
Haar stem is nog net so mooi soos toe hulle uitgegaan het.
Terwyl Yolande met die drukkers oor iets onderhandel, kyk Tiaan na die bladsyproewe op haar lessenaar. Modes, mooi uitrustings vir formele aande en wat om te dra op Vrolike Vrydag. Dit lyk soos baie tydskrifte wat hy al gesien het en al kyk hy net vinnig, is daar niks wat hierdie bladsye van die ander onderskei nie.
Yolande voltooi haar gesprek en draai dan na hom. “Dis vier dae voordat ons die boek in die bed sit. Die dummy kom môre.” Sy sien hoe hy na die bladsye voor haar kyk en trek dit nader asof sy dit wil beskerm.
“Al ooit daaraan gedink om ’n tydskrif vir sportvroue te begin?” vra Tiaan terloops.
“Sportvroue?”
“Oukei, nie noodwendig net sportvroue nie, maar sportiewes. Vroue wat hou van die buitelug.”
Yolande kyk na die artikels en foto’s voor haar. Daar is ’n ongemaklikheid tussen hulle wat haar hartlikheid nie kan oorbrug nie, en dis in elk geval die tipe hartlikheid wat hy haar al teenoor kliënte en joernaliste sien inspan het. Daar is niks wat haar kommunikasie met hom van daardie soort onderskei nie.
“Ek en Etienne het lank gepraat oor wie die potensiële leser is. Ons weet presies wie ons mark is.”
“O.” Hy lig sy skouers. “Ek het maar net gewonder.” Tog kan Tiaan sien dat hy op ’n seer toon getrap het. Dat Yolande dalk nie seker is wat sy met die tydskrif wil maak nie en nou bevestiging gekry het dat sy op die verkeerde spoor is.
Tiaan wonder hoeveel Etienne met Swier se identiteit te doen het, want sy broer het nog altyd van beproefde resepte gehou. Veiligheid. Hy het nog selde in sy lewe werklik gewaag.
Dit raak weer stil tussen hulle twee. Dit is duidelik dat sy kritiek iewers ’n duik gemaak het.
“Soos ek gesê het, ek het nie ’n afspraak nie, Yolande, maar ek moet jou sien. Dit sal nie langer as ’n kwartier neem nie.”
Daar is weer ’n sagte blik in haar oë, die sensitiwiteit oor sy opmerking tydelik vergete.
“Ek is jammer, Tiaan.”
“Wil jy regtig vir my sê dat jy en Etienne van die begin af van mekaar gehou het, toe hou jy my vir die gek?”
“Ek wil nie nou baklei nie.”
“Ek ook nie. Ek het twee jaar lank genoeg baklei – meeste van die tyd fisiek. So, ek wil net die waarheid hoor, dan gaan ek.” Hy skep asem, want sy stem bewe. “Het jy en Etienne van die begin af ’n ding aangehad?”
Sy skud haar kop soos iemand wat nie kan glo dat sy die vraag moet beantwoord nie. “Natuurlik nie.”
“So. Wat het gebeur? H’m?”
Sy antwoord nie dadelik nie.
“Het hy toegeslaan die oomblik toe ek uit die pad is? Het hy jou ’n beter aanbod gemaak?”
“Tiaan!” Sy slaan met haar hand op die tafel.
“Tiaan wat?”
Sy skep asem, probeer haar stem beheer. “Ek was geskok. Onthou, skielik word jy gearresteer. Jy word van allerhande dinge beskuldig, veral deur die ander twee. Hulle het baie dinge oor jou in die pers kwytgeraak. Jy moet onthou dat ek nie die waarheid geken het nie.”
Hy kom orent. “Jy het my wel geken, Yolande.”
Sonder om asem te skep, sê sy: “Iemand het eendag gesê: Soms is die persoon vir wie jy die koeël sou vat die een wat die sneller trek.”
Dit slaan hom, maar die bokskryt is nou oop. Die houe begin neerreën.
“Of het jy verkies om te glo dat ek skuldig is omdat jy my eintlik nooit liefgehad het nie?”
Dit