Stralerjakkers. Leon van Nierop
Читать онлайн книгу.
ry, of simfonie-uitvoerings in Roodepoort se botaniese tuin bywoon. Al daardie beelde flits deur sy kop.
Maar dit verdwyn net so vinnig as wat dit gekom het.
“Ja, Tiaan.”
Dit is eers toe hy deur die kompleks se hekke ry dat hy haar antwoord, al is sy nie langs hom om te hoor nie.
“Ek glo jou nie, Yolande.”
Toe hy ’n halfuur later voor Girly se losieshuis in Newlands stilhou, is dit presies negeuur.
Ten minste het hy vanaand ’n warm verebed om in te slaap.
3
Die oggend verloop sonder noemenswaardige voorvalle in Girly se Losieshuis.
Sy hoor Tiaan na sy eerste aand onder haar dak vroeg opstaan. Hy gaan draf terwyl dit nog donker is en kom eers seweuur terug. Natuurlik sal Maxie met die wipstertjie toevallig by die voordeur uitstap die oomblik toe hy inkom. Sy probeer ’n gesprek aanknoop, hoor Girly, maar Tiaan reageer skaars. Dalk het die tronk hom van vroue laat vergeet, dink sy.
En om Maxie, wat so laat in die bed klim, so vroeg in die openbaar te sien, wil gedoen wees. Sy het Tiaan natuurlik hoor terugkom.
“Wow, ek love Gauteng, veral as hy sulke lekker surprises gee!” koer Maxie en tel Liebies se oggendkoerant op wat tot op die voorstoep geslinger is.
“Love is a dish best served cold!” antwoord Girly. Dis ’n sin wat sy iewers raakgelees het terwyl sy ’n blokraai invul, toe skryf sy dit in haar dagboek neer, want na 19 jaar is sy nog steeds koud teenoor haar eksman Gert wanneer hy bel. Sy wag net op die regte oomblik om die sin aan hom oor te dra.
Toe wonder sy of dit nie dalk “revenge is a dish best served cold” moet wees nie?
“Maar mens kan koue kos altyd lekker opwarm, op meer plekke as net die mikrogolf!” giggel Maxie en verdwyn met die trappe op.
Aaklige meisiekind. Girly weet dat sy by ’n ontkleedansplek werk met ’n eksotiese naam, en sy kom gewoonlik eers aan die verkeerde kant van middernag terug. Tog was sy gisteraand reeds elfuur tuis.
Dalk ’n slegte aand gehad?
Toe Girly haar spek-en-eier-ontbyt om kwart oor sewe voorsit vir die mense wat ekstra daarvoor betaal, eet Tiaan nie saam met hulle nie.
Die loseerders praat oor die gewone: onbeskofte motoriste; die M2 wat ’n jaar lank gedeeltelik gesluit is vir opknappings aan die dubbeldekker-snelweg en die verkeersopeenhopings wat dit veroorsaak; kapings; Zuma wat Nkandla kamtig gaan terugbetaal; die Guptas; universiteite wat brand; die lastige waentjietrekkers wat die linkerkantse bane van die strate so versper; swak dienslewering; Donald Trump se manewales; taxi’s …
Gauteng is nie vir sissies nie.
Losieshuise ook nie.
Karlien kom na ontbyt eers uit haar kamer, haastig soos gewoonlik en so op die nippertjie.
“My pop,” vra Girly, “en dié water-en-seep-gesiggie?”
“Ag, niemand sien my in elk geval raak nie, Ma.”
“Almiskie.”
Watter man sal ooit met Karlien se geite opgeskeep sit? Sy kan bitter moeilik wees as sy wil. Aard dalk na haar ma. Sy sal nie dat ’n man op haar kop sit nie, dis nou maar wors.
Girly kan sien Karlien wil nie eintlik vandag gaan werk nie. Sy vroetel in haar handsak rond en SMS gedurig op haar selfoon. Seker weer daardie aaklige baas van haar, Olaf Stroebel, wat haar veertjies so omkrap.
Op daardie oomblik kom Tiaan, vars uit die stort, met die trappe af. Sy oë is aan die rooi kant asof hy gedurende sy eerste nag van vryheid omtrent niks geslaap het nie. Karlien kyk vinnig van hom na Girly, en dan beweeg haar oë na gister se koerant met die artikel oor sy vrylating.
“Het jy jou mense al gesien?” vra Girly om te verhoed dat Karlien daarna verwys.
“Watse mense?” vra hy moedswillig.
“Jy skaam vir hulle?” vra Karlien en haar wenkbroue maak V’s.
“Dis partykeer beter om alleen te wees,” antwoord hy. “Goeiemôre, ek is Tiaan Reyneke.”
“So sien ek, ja.” Sy kyk weer na die koerant. “Ek is Karlien Lubbe. My ma se oudste en enigste.”
Tiaan kyk na Girly. “Wens dit was mý familie!”
“Jou eiers hard of loperig?” vra Girly terwyl sy kombuis toe stap.
“Ekskuus?”
Karlien gee ’n skuins glimlaggie. “Sy praat van ontbyt.”
Vir die eerste keer grinnik Tiaan. “O. Uhm. Nee dankie, nie ontbyt vir my nie. Ek drink protein shakes – dis baie makliker.”
“O. So jy gim seker?” vra Karlien.
“Ek gaan weer begin. Weet jy dalk van ’n plek hier naby?”
Karlien knik. “Ek gim altyd daar. Dis Felix se gim in Greymont.”
“Jy al weer met daardie bestuurdertjie gepraat, my pop?”
“Ma, Felix stel dalk belang in my om miskien by die gim te help, maar dis al!”
Dalk. Miskien. Nie woorde waarvan Girly hou nie.
“Om by die gim te help? Dalk kan ek ’n werk daar kry?” Tiaan kyk na Karlien.
“Ek staan eerste in die tou!” sê sy ferm.
“So, jy stel tog belang.”
Girly kom tussenin: “Jy moet hom van jou intensies in kennis stel, my pop, voor iemand anders daardie werk voor jou mooi gesiggie wegraap.”
“Ag, Ma. Dis nie te sê hy gaan my huur nie!” waai Karlien die onderwerp uit die vertrek uit.
“Almiskie. Hy gaan jou ’n offer maak. Lilian het dit gister in my teeblare gelees!”
“En wat die teeblare sê, is evangelie!” lag Tiaan. “Jy nog nie van teesakkies gehoor nie, Girly?”
“Hou jy jou by jou teeblare en ek hou my by myne,” waarsku Girly.
Karlien hou van Tiaan, sien sy, maar nie op daardie sliertige Maxie-manier nie. Sy vind dalk aanklank by sy bekkigheid en die feit dat hy nie skaam is om sy sê te sê nie. Ook dat hy nie toelaat dat sy wat Karlien is hom intimideer nie.
“Laat weet as daar nog iets in die huis is wat ek moet regmaak, Girly.”
“Die agterdeur wat so oor die teëls skraap as ’n mens dit oopmaak, werk op my nerwe!” sê Karlien. “Dit sal ’n wonderlike geskenk wees!”
Tiaan glimlag en kyk terloops na die buitedeur.
Girly vra nie wat vandag op sy agenda is nie. Haar loseerders se sake moet privaat bly.
“Sien julle nou-nou!” En woerts! is Tiaan by die kombuisdeur uit.
“Hy het nog nooit meer as drie woorde met mý gepraat nie!” snater Maxie toe sy uit die ontbytkamer ingestap kom. “Dit help seker as jou ma connected is!”
Hulle hoor sy voetstappe op die boonste verdieping. Sy deur gaan toe.
Toe wil Karlien by Maxie weet: “En waar is jóú ma miskien? Weet sy waar jy snags rondhang?”
Girly Lubbe sug. Karlien kry so ’n skerp stemtoon wanneer sy geïrriteerd raak. Dit is net ’n oktaaf laer as toe Mimi Coertse daardie hoë noot geslaan het met die sing van “Heimwee”. Ai, dit was toe daar nog langspeelplate was.
Sy luister nou nog na “Heimwee”, veral wanneer die lewe op sy swaarste druk of haar eksman weekliks bel om te hoor hoe dit gaan.
Ja, nóú probeer hy witvoetjie soek. Maar destyds, toe sy hom nodig gehad het, was Gert so weg soos ’n windjie wat iemand in ’n konsistorie gelos