Stralerjakkers. Leon van Nierop
Читать онлайн книгу.
sy gaan gholf speel in George. En dan weer op hul landgoed net buite Stellenbosch gaan ontspan. Die Plastikor-straler het oortyd gewerk.
Interessant dat sy pa nooit saamgegaan het nie. Net een keer kort voor sy dood, asof hy en Marcel hul huwelik probeer red het – ’n huwelik wat in elk geval van die begin af gedoem was.
Nie dat hulle openlik ongelukkig was nie. Hulle het net nie by mekaar gepas nie.
Tiaan het die indruk gekry dat sy pa getrou het omdat al sy vriende in die huwelik getree het en hy die enigste oorblywende ongetroude man was. En sy ma omdat Willem Reyneke haar ’n beter lewe kon bied.
Dalk was hulle op hul eie manier geheg aan mekaar, maar hulle het nooit handjies vasgehou of op maanligpieknieks gegaan nie.
Skaars was sy pa begrawe, of Marcel het weer Thailand toe gereis, of China toe gevlieg vir sakebelange, of selfs Mauritius toe gegaan, net om weer te ontspan.
Almal het gewaarsku dat Willem Reyneke te hard werk. Toe hy aan ’n hartaanval beswyk, was niemand verbaas nie. “Hy het sy lewe vir Plastikor gegee,” het Tiaan se broer Etienne tydens die begrafnisrede gesê. Etienne, wat van die begin af saam met sy pa in die maatskappy gewerk het en geoormerk was om eendag oor te neem.
Selfs Etienne moes geweet het dat Willem en Marcel se huwelik eintlik maar ’n saketransaksie was. Tog moes daar iewers ’n sprankie liefde gewees het, waarvan die twee seuns hopelik die produk is. Nietemin was Plastikor, wat soos die naam aandui plastiese ware vervaardig, altyd die belangrikste.
Eintlik was die maatskappynaam profeties. Hul lewens was net so plasties.
Plastiek het van die Reynekes miljardêrs gemaak en gesorg vir daardie eie straler waarmee hulle van nuwe fabriek na nuwe fabriek kerjakker het.
Ons praat vanaand as ek klaar gegim het, Tiaan, het gestaan op die vinnig geskrewe notatjie wat Paul aan hom oorhandig het.
Marcel het nie die vergadering verlaat nie, asof sy nie wou hê die sakemanne moet hom van vanoggend se voorblad herken nie.
En die besoek aan die gim later was belangriker as die verlore seun wat teruggekom het. Miskien was dit daardie woorde wat Tiaan finaal laat besluit het om ander heenkome te vind.
Nou is hy by sy ma se glaskasteel, wat darem deur staal en yster gerugsteun word, in Waterfall Estate. Dit is net na sesuur, dus is sy darem seker al terug van die gimnasium af.
Vreemd dat sy nie ’n tuisgimnasium het nie. Sy geniet dalk die ander mense. En hy is seker Paul gim saam met haar.
Links van Tiaan swem grootoog-koivisse van die buitestoep af onderdeur ’n glasmuur tot in die sitkamer. Hulle staar na hom asof hulle bevryding soek. Binne of buite, die ruimtes is ewe klinies.
Marcel se huishouer (hy verwys na homself as die huisingenieur) kom maak oop en vra Tiaan om in die voorportaal te wag terwyl hy haar gaan roep, asof hy ’n onwelkome reukie in die huis indra.
Die stroewe, robotagtige mannetjie se oë flits na sy stewels en toe Tiaan niks daaromtrent doen nie, kom die posbuslip-aanwysing: “Trek asseblief jou, uhm,” en die blik na sy stewels is selfs nog skerper as na sy ligte stoppelbaard, “skoeisel uit en plaas dit langs die deur.” Asof Tiaan geen sê in die saak het nie. Die “dankie” wat volg, is so koud soos die windjie deur sy sel se tralies.
Dit is op die punt van Tiaan se tong om die man in sy glorie te stuur, maar hy wil nie moeilikheid maak nog voor hy dalk in ’n argument met sy ma betrokke raak nie. Daarom trek hy maar sy stewels uit en sit dit moedswillig hardhandig op die vloer neer. Geen stug kyk of gespanne bolip sal iets aan sy houding verander nie.
Die huisingenieur klap hom met die oë, maar dié slag moet die vent seker besef dat twee jaar in die tronk Tiaan harder as die ontwerperteëls gemaak het.
Nogal donkerblou, wat die vertrek nog kouer laat voorkom.
Met die huis-watchamacallit se wegstap ruik Tiaan ’n peperduur naskeermiddel, maar te veel daarvan. Hy nies aspris hard – sarkasties, as ’n mens sarkasties kan nies!
Voor hom strek ’n sitkamer so groot soos die kerk waaruit sy pa begrawe is. Dit loop uit op ’n swembad, een van daardie met ’n jacuzzi aan die bopunt en ’n masseertafel onder ’n glaskoepel aan die onderkant. Water stort in die swembad en vloei dan al kabbelend oor ’n klippaadjie na die jacuzzi toe. Soos hy sy ma ken, sal daardie klippies ’n funksie hê, soos om sagkens met voetsole te werk – ’n soort natuurlike fisioterapie vir jou voete terwyl jy na die jacuzzi toe loop.
Bokant hom merk hy wolke wat oor die huis gly. Die plafon is van glas, sodat dit voel of ’n mens in die natuur loop sonder dat die elemente jou pla. Of die natuur ooit daarin sal slaag om hierdie kil huis binne te dring, is egter te betwyfel. Selfs die trappe na die boonste verdieping is van glas gemaak.
Die sjef wat by ’n toonbank staan wat in die sitkamer uitloop, vermy oogkontak terwyl hy ’n bak slaai maak.
Iewers naby die Mall of Africa gaan ’n alarm af. ’n Sirene dui aan dat bouers nou maar kan ophou werk.
Tiaan raak bewus van ’n selfoondeuntjie. ’n Deur gaan oop. En toe, asof vanuit ’n ander wêreld, kom sy ma se sagte stem van die boonste verdieping na hom aangesweef.
“… verskuif die afspraak na halfsewe, asseblief, Paul. Ek sal sesuur op kantoor wees. Die besending kom môre uit Taiwan aan, en die nuwe ontwerpe word môre aan Plastic World voorgelê. Is jy reg vir die voorlegging?”
Marcel Reyneke se voetstappe is sag, byna geluidloos, en Tiaan besef dat sy kaalvoet is. Sy het altyd kaalvoet in hul groot huis in Saxonwold geloop; of “gesweef”, soos Etienne daarna verwys het. Die huis wat sy pa gekoop het kort nadat Plastikor se aandele die hoogte ingeskiet het.
“En dan die sake-ontbyt wat ek sal toespreek. Jy moet my aan die gehoor voorstel en na die tyd bedank. Jy doen dit altyd so stylvol.” Sy lag asof sy ’n vorige geleentheid onthou. “Ons sal deur my toespraak werk as ons mekaar later sien.” Stilte. Dan: “Etienne werk laat vanaand – ek twyfel of ek hom gaan sien.” Sy luister. “Ja, dis die tydskrif wat hom so besig hou. Ek sal hom SMS en vra om met jou te skakel, Paul.” En dan, asof sy dit lankal wou sê, maar nou eers ’n gaping vind: “Dit sal heerlik wees om jou buite Plastikor te sien. Ek sien uit daarna. Tatta, Paul.”
Sy ma het nog nie daardie gesellige boeregroet afgeleer nie. Dalk dink sy dit laat haar meer menslik voorkom, maar sy sê altyd “tatta” voordat sy ’n oproep beëindig. Dáár skemer die menslike Marcel darem deur.
Dit het soms in die tronk ook gebeur wanneer sy hom vra hoe dit gaan, en eenkeer toe sy hom aangeraai het om nie tatoeëermerke te kry nie, “want dit bly die res van jou lewe by jou. Jy weet hoe sleg lyk dit later as jou vel saam met die blou merke begin hang.” So asof sy iewers iemand geken het wat vol tatoeëermerke was. Selfs in die besoekerskwartiere het sy “tatta, my kind” gesê.
Al wat Tiaan nou hoor, is die ligte gekabbel van water wat klinies klink.
Met die afskakel van haar selfoon sien sy hom.
Sy ma is beeldskoon. Almal het altyd daarna verwys, asof hulle bevraagteken het wat sy soek by iemand wat so doodgewoon soos Willem lyk. Onderliggend was daar die venyn; daar was darem seker baie aantreklike mans agter haar aan. Tog het sy ma nooit oor haar verlede gepraat nie, en nog minder het hy en Etienne ooit sy oupa en ouma aan moederskant ontmoet.
Dit was asof hulle nie bestaan het nie.
Tiaan merk haar houding toe sy gaan staan, nes ’n model wat ’n loopplank betree en wag op applous. Marcel se blonde hare lê in ’n weggekamde kuif oor haar voorkop, wat haar nog meer gesofistikeerd laat lyk.
“Every inch a queen,” het ’n werknemer eendag laat val toe hy gedink het Tiaan hoor nie.
Sy dra ’n los rok. Die ure in die gimnasium wys. Sy is slank en gesofistikeerd. Alles aan haar spreek van elegansie. Haar stem is gemoduleer en Tiaan weet die manier waarop sy na ander mense kyk, is effens uit die hoogte asof sy aan hulle erkenning wil gee en dan nie verder betrokke wil raak nie.
Marcel