Stralerjakkers. Leon van Nierop
Читать онлайн книгу.
doilie! Sy mis haar ma tog só vanoggend.
Af met die gang verby Elke huis het sy kruis en die portret van die breë en die smalle weg, tot by die voordeur waarop staan Moet aseblief nie die deur toeslaan nie! Iemand het ’n ekstra “s” by “aseblief” ingevoeg. Sy het dit in mooi sierletters geskryf – die einste skoonskrif wat sy nog destyds op Wolhuterskroon by ou Mies Gwen geleer het. Sy weet nie hoe dit gebeur het dat sy dit so verkeerd gespel het nie, maar toe sy dit klaar opgeplak het, was dit te laat. Nou staan die ekstra “s” uit soos ’n puisie op ’n matriekdans.
Girly sluit die voordeur en daarna die ysterhek oop.
Nou sien sy die man op haar bloedrooi Sunbeam-stoep behoorlik.
H’m. Dis nie aldag dat sulke aantreklike manne haar voorstoep vol staan nie. As sy net dink aan al die ondankbare verlore siele vir wie sy al in haar losieshuis rigting moes aanwys. Dit sal ’n boek vol maak!
“Goeiemôre, tannie. Ek is Tiaan Reyneke.”
Ai, maar die man hét ’n mooi stem. Gewoonlik pas radio-omroepers se gesigte nooit by hul stemme nie, maar in hierdie geval is hy nog mooier in die sweet van sy aanskyn as wat sy stembande oor die foon klink.
“Goeiemôre, jonge man!”
Geen breë glimlag om haar te probeer oorreed om vir hom verblyf te gee nie. G’n hogere taal soos baie van die manne gebruik wat ’n heenkome soek en wat nooit betyds betaal nie. Net doodgewone, plein Afrikaans.
“Ek soek verblyf, tannie. Kan tannie my dalk help?”
Girly neem baie dinge in terwyl sy hom beskou. Inderdaad, die mannetjie is aanskoulik en welgeluksalig welgeskape, nes die getekende gesigte in haar Kinderbybel. Die illustrasie van koning Dawid kom by haar op. Daardie blou oë kyk sommer dwarsdeur haar tot anderkant haar verlede uit.
Girly staan eenkant toe dat die man kan instap.
“Ek soek van vandag af ’n kamer, so ek hoop tannie het dadelik iets oop.”
Hy kyk reguit in haar oë soos iemand wat niks het om weg te steek nie.
“Kyk. Ek het nog drie kamers oop. Kamer 6 het ’n uitsig op Newlands en die Greymont-heuwels agter die park,” antwoord sy. “En dis darem weg van die geraas van Long Street met al die taxi’s.”
Bietjie te veel inligting, soos ’n behuisingsagent wat ’n plek probeer verkoop, dink sy.
“Tannie, ek stel nie in ’n uitsig belang nie. Ek soek net ’n blyplek.”
Sy beskou hom van kop tot tone. Stewige lyf, en hy pas netjies in sy jeans. En met daardie paar skouers kan jy ’n mielieland omploeg. Maar dis daardie reguit kyk in sy oë waarvan sy eintlik hou.
“Laat ek eers jou ID sien.”
Hy gee so ’n halfmasglimlaggie. Herinner haar aan Rock Hudson wat destyds net so fraai geglimlag het toe hy en Doris Day in twee kooie in hul bioskoopprent gelê het – nogal geskei deur ’n muur. Was dit nie in Pillow Talk nie? Rock het mos sulke “come hither, thou beautiful maiden”-oë gehad. Haar hele wêreld het inmekaar getuimel toe sy later verneem dat Rock eintlik vir die ander span speel, want sy was só beenaf op hom.
Dit herinner haar weer aan Karlien se waarskuwing: Appearances can be deceiving.
Tiaan haal sy ID-boekie uit en vat daaraan asof hy dit lank laas tussen sy vingers gevoel het. Hy hou dit na haar toe uit.
Die gesig wat vanuit die ID-boek na Girly toe terugstaar, is jonk en opgewek. Dis die eerste keer dat sy sien iemand glimlag op sy ID-foto. Mense lyk altyd stroef op daardie kiekies omdat hulle uit lang toue by Binnelandse Sake gepluk en dan vinnig voor ’n kamera gedruk word, net soos wanneer ’n roompoffertjie by ’n kerkbasaar in ’n tannie se mond geprop word.
Hoewel Tiaan met sy koning Dawid-voorkoms skoon van aangesig is, kan sy nou die swaarkry sien wanneer sy hom met sy ID-foto vergelyk. Dis veral sy mond wat in ’n ferm lyn getrek is wat Girly opval. Sy wil nog vra of dit ’n dame is wat sy hart so gebreek het, want dis mos die hartseer trek wat ’n mond kry as ’n man deur ’n vrou verkul is, maar bedink haar.
“Jy kan na kamer 6 op die eerste verdieping gaan kyk. Op met die trappe, draai slap links. Die deur is aan jou regterkant, duidelik gemerk.”
Hy knik en beduie of hy maar met die trappe kan opstap.
“Dis mos wat ek gesê het!”
Tiaan ruik vars en skoon in die verbygaan, sonder die rook- of drankwalms wat so baie ander voornemende huurders omring soos vlieëspuit in ’n plaaskombuis voor die reën. Sodra Girly drank ruik, dink sy dadelik ’n verskoning uit hoekom sy die persoon nie in die losieshuis kan toelaat nie. Reuke en geure is haar sterkpunt.
Sy was dan by ’n man betrokke – Gert Lubbe – wat so swaar na naskeermiddel geruik het, en kyk waar het dit haar laat beland! Met ’n papswak babatjie op die heup in hierdie einste losieshuis waar hulle destyds ’n kamer gehuur het. Vandag besit sy die plek.
As die derde trap kraak, sal sy sommer weet dat Tiaan ’n goeie potensiële loseerder is. Elke keer nog as moeilikheidmakers hier ingewarrel het om ’n kamer te inspekteer, het die derde trap nie gekraak nie – so asof hulle geweeg en te lig bevind is. ’n Man wat sy gewig in goud en mirre werd is, laat dit altyd kreun.
Net voor die jongman tot by die derde trappie kan vorder, word die yskas weer wakker in die kombuis. “Krrrrrr!”
Tiaan skud sy kop. Daar is die halfmasglimlaggie weer. Voordat hy kan vra waar die gruwelgeluid vandaan kom, antwoord Girly: “Dis my runderpes-yskas. Die enigste ding wat daardie siekte oorleef het.”
“Kan ek nie maar net Girly sê nie? Tannie lyk nie soos ’n tannie nie.”
“Ag, jou yster van ’n stuk metaal!” Sy lag diep uit haar maag. “Natuurlik kan jy my op my voornaam noem. Dit is eintlik Magrieta gebore Benade, maar dit het na Girly toe verander.”
Die atmosfeer is dadelik meer ontspanne.
“Dankie tog.” Hy beduie kombuis toe. “Dalk kan ek jou met die yskas help.”
Dit laat haar nog meer gemoedelik teenoor die besoeker voel.
“Jy goed met jou hande?”
“Was nog altyd.”
“Nou maar toe.”
Sy sê altyd “Nou maar toe” as sy nie weet wat om verder te sê nie.
Sy besef waaraan sy stem haar herinner. Lyle’s Golden Syrup in daardie groen blik. Al wat kortkom, is die bye wat om die dooie leeu swerm.
“As ek van die kamer hou, maak ek die yskas verniet reg, Girly.”
“Eers as ek van jou hou, kry jy die kamer. Laat ons nie die Ventertjie voor die bakkie haak nie!”
Maxie van kamer 9 kom verbygestap. Die madampie het ses maande gelede losies kom soek en toe was sy nogal stemmig aangetrek. Maar haar kleredrag het die volgende dag skielik verander. Sy staar onbeskaamd na Tiaan. Dis nou ’n oopketel-kyk daardie: ’n meisie wat hou van wat sy sien en wat dit wys.
Maxie lig haar wenkbroue en maak haar hande bak van agter terwyl sy na Tiaan se agterstewe kyk. “Netjies!” vorm haar mond die woord.
“Jy, madampie, moet eerder jou diep-in-die-verlede-huur betaal!” snou Girly haar toe.
Tiaan kyk oor sy skouer, skynbaar gewoond daaraan om aandag te geniet. Dan draf hy teen die trappe uit, twee op ’n slag soos ’n wafferse atleet. Hy het die derde een gemis.
Girly hou hom van hier onder af dop, waar hy op die boonste verdieping eers by die badkamer inkyk.
Sy hoop net dat die vorige gebruiker dit netjies gelos het, want sy en haar huishulp Miriam het al hul dae om seker te maak die badkamers is sindelik en die toiletsitplekke teruggeplaas op hul gestoeltes. Sy sit altyd ’n hekellappie oor die sitplek, want dit is yskoud in die winter wanneer ’n mens plaasneem. En op die