Stralerjakkers. Leon van Nierop
Читать онлайн книгу.
lag Maxie en leun verder oor om nog ’n glimp van hom te probeer kry.
Onder kry Girly vir Tiaan in die kombuis waar die yskas grom.
Hy bekyk dit nog ’n rukkie voor hy dit van die muur af wegskuif. Toe sak hy af op sy knieë en vroetel aan die rooster.
Op daardie oomblik stap Maxie jou wrintiewaar weer verby. En toe sy Tiaan so oog omlaag sien, grinnik sy: “I love your boxers!”
Girly verwilder haar met een kwaai swaai van die hand.
Later lê Tiaan plat op sy rug en peuter aan die rooster – en skielik, asof iemand die kele toegedruk het wat Jerigo se mure in die Bybel se tyd so laat tuimel het, is daar stilte.
“Hierdie plaat agter was los. Hy is vas aan die …”
“Ek soek nie ’n instruction booklet nie, Tiaan. Silence is golden like a brand-new Holden – dis al waarin hierdie ou antie belangstel. Vielen dank.”
Tiaan lag. “Spesiaal net vir jou, Girly.” Weer daardie stroopsoetsalige stem.
Sy is so dankbaar dat die tannie-gedeelte nou weg is, want sy besef sy is nog nie reg om ’n propperse tannie te wees nie.
Tiaan loop na die ysterhek toe, wat steeds oop staan. “Jy moet die hek maar sluit nadat iemand ingekom het. Enigiemand kon ingewals het, Girly.” Hy beduie na sy motor toe. “Ek kry gou my ander sak.”
Voor sy kan antwoord, is hy by die deur uit.
Girly dink nog ’n oomblik. Dit was nou ’n aangename ontmoeting.
Sy gooi die koerante wat voor Liebies se deur gelê het op ’n tafeltjie oop en blaai verveeld daardeur, want sy probeer deesdae die slegte nuus miskyk. Die president se woeste uitlatings staan haar glad nie aan nie, daarom lees sy dit nie meer nie. Dit grief haar ook dat die universiteite so afgebrand word. Boonop kan sy die gekyf tussen die Uber-taxi’s en die wettelose jaagduiwel-doodskiste nie meer verdra nie. Al wat haar nog interesseer, is Baleka Mbete se kopdoeke. Tog so modieus.
Sy hoor hoe Tiaan sy bagasiebak buite toeklap.
Girly lek haar wysvinger nat en blaai na die agterste bladsy. Nou kan sy eers die blokraai invul en daarna ’n bietjie Sudoku speel.
O, sy vrek oor Sudoku.
Tiaan se motortjie gee ’n kort alarmskreeu, nes ’n skaap wat keelaf gesny word.
Iets pla haar skielik. Sy het so pas iets in die koerant gesien sonder om daaraan aandag te gee. Maar noudat sy daaroor dink …
Girly blaai terug na die voorblad.
Sy kyk. En sy kyk weer.
Haar linkerknie knak, want daar pryk Tiaan Reyneke se foto en boaan staan: Magnaat se seun uit tronk vrygelaat.
Haar hart krimp inmekaar. Haar vingers tas onwillekeurig na die paniekknoppie en sy dink aan die pepersproei in haar roksak. Dis eers nadat sy haarself met haar kantsakdoekie koel gewaai het, dat sy genoeg moed het om te lees wat daar staan.
Tiaan Reyneke, oudste seun van die bekende Plastikor-magnaat Marcel Reyneke, is vrygelaat nadat hy twee jaar lank onskuldig in die tronk was op aanklagte van geldverduistering. Sy saak het ’n dramatiese wending geneem toe sy voormalige vennoot, Wikus de Lange, verlede week in hegtenis geneem is en volgens die polisie erken het dat hy en hul ander vennoot, A.J. Muller, destyds vir die oortreding verantwoordelik was. Hy het na bewering ook te kenne gegee dat Tiaan Reyneke niks van die transaksie geweet het of iets daarmee te doen gehad het nie. Reyneke sal as getuie …
Tiaan staan nou oorkant haar. Hy sien die koerant voor haar lê en hou steeds sy tas vas asof hy verwag dat sy hom gaan uitjaag.
Haar mond is so droog soos ’n Vrystaatse dam tydens Januarie se groot droogte.
Toe sy uiteindelik wil praat, kom daar eers nie woorde nie. Sy maak keel skoon en kyk weer na Tiaan. Dan eers kom die woorde onseker: “Ek hoop jy geniet jou verblyf hier by ons, Tiaan.”
Verligting spoel oor hom, sien sy.
“Dit kan nie slegter wees as waar ek was nie, Girly.” En hy voeg by: “Baie dankie. Ek waardeer dit.”
Hy stap met die gang af na die trap toe. Heigend hert en sommer al die ander heiliges ook. Doen sy die regte ding? Laat sy ’n booswig in haar losieshuis toe wat almal se kele gaan afsny, en dit net omdat hy ’n mooi stem het?
Tiaan begin die trappe klim.
Girly maak haar oë toe vir ’n skietgebedjie, vinniger as die wag vir ’n McDonald’s-hamburger, met ’n stukkie van die “Onse Vader” tussenin van pure senuwees.
Sy luister na die voetstappe. Een. Stilte. Twee. Stilte. Tiaan loop soos iemand wat swaar dra aan foute van die verlede.
Toe kraak die derde trappie hard en duidelik onder sy gewig.
Buite toet-toet-toet ’n taxibestuurder wat ’n voornemende passasier gewaar het. Iewers slaan Newlands se kerkklok tienuur.
Maar die yskas in die kombuis is nou doodstil.
2
Van sy kinderjare is daar feitlik niks oor nie.
Tiaan staan by die voordeur van sy ma se nuwe glaskasteel in Waterfall Estate in Midrand. Nugter weet hoekom Marcel Reyneke die huis waarin hy in Saxonwold grootgeword het, verkoop het. Hier staan hy nou by ’n plek wat so klinies lyk dat hy voel asof hy ’n narkotiseur eerder as sy ma kom besoek.
Hy kon Marcel vanoggend nie by Plastikor groet nie, want sy was besig met ’n direksievergadering. Haar hoofbestuurder, Paul de Winter, het darem kom belowe dat sy binnekort behoorlik met hom sou praat. Paul is aangestel kort na Tiaan se pa se dood en het intussen Marcel se regterhand geword.
Plastikor. Die maatskappy wat sy pa gestig het voordat hy met sy ma getroud is en wat hulle daarna saam bestuur het, tot met sy pa se dood ses maande voordat Tiaan tronk toe is.
Paul de Winter het namens Marcel haar straatadres vir Tiaan ge-SMS, asook die kode vir die hek.
Hy het lank gesoek voordat hy uiteindelik die imposante woning gekry het wat langs die dam digby die Jukskeirivier staan, met ’n uitsig op die winkelsentrum wat nou langs die besige N1 verrys. Hyskrane hou soos staalrobotte uit ’n ruimtefilm oor die ontwikkeling wag, hul ysternekke styf gespan terwyl sementblokke aan kabels deur die lug swaai – amper asof die toerusting ’n groteske lugballet uitvoer.
Tiaan is seker dat sy ma tuis voel in hierdie atmosfeer, want elke keer wat sy vir hom in die tronk gaan kuier het, was haar houding stroef, asof sy nie kon glo dat sy tussen die gewone plebs in die wagkamer moes sit terwyl hulle haar seun gaan roep nie.
Marcel Reyneke is nie daaraan gewoond om te wag nie.
Toe hy nog in die tronk was, het sy eendag net kortliks verwys na die feit dat sy ’n nuwe huis in gedagte het nader aan die Plastikor-fabriek. Een wat nie so ’n kasarm is nie. “Dan kan ’n mens jou hand op alles hou.”
Hulle s’n was een van die eerste besighede wat in Midrand opgerig is toe almal in Sandton gebou het. Sy pa was versiende. Het seker toe al geweet van die reuse-ontwikkelings wat sou kom.
Hoe baie het hy nie aan sy geliefde pa gedink terwyl hy in die tronk gesit het nie. Sy pa wat hom BCom laat swot het, sy pa wat ure lank saam met hom gedraf het, wat sy eerste paar toks vir hom gekoop het en wat elke Saterdag langs die rugbyveld gesit het wanneer hy speel, al was hy hoe besig. Sy pa, wat net skewerig geglimlag het wanneer Marcel met nog ’n peperduur skildery by die huis opdaag, of die sitkamermeubels met nuwes vervang, en wat net sy wenkbroue gelig het vir die nuwe leerbanke wat koud en ongemaklik gesit het, maar “esteties bevredigend” was (sy ma se woorde).
Marcel was die afwesige een. Willem Reyneke het haar ’n stralerjakker genoem. Tiaan het eers nie mooi verstaan wat dit beteken nie, tot hy besef het dit is eintlik “jet-setter” wat hulle so graag op skool gebruik het, soos in die destydse sigaretadvertensies.
Marcel