Stralerjakkers. Leon van Nierop
Читать онлайн книгу.
boek sit en lees terwyl hy die brilletjie op sy neus vasdruk. (Sy is seker dit is die Bybel.) Langsaan is die skildery wat Karlien se eerste kêrel van Girly se losieshuis gemaak het.
Sy het tog so van die jongman gehou, maar Karlien het hom vinnig die deur gewys. Sy het nie ’n clue wat daar verkeerd geloop het nie. Jongmense se geite en nukke was nog nooit haar sterkpunt nie. Sy het in elk geval te veel van haar eie om haar nog oor ander s’n ook te bekommer.
Karlien kla elke keer wanneer sy die skildery sien, maar Girly staan daaroor so vas soos ’n bloekomboom langs ’n Karoo-windpomp. Dis vir haar tog so mooi, en dis die enigste oorspronklike skildery in die losieshuis naas die een van die Bybellesende vrome. Bly sal dit bly.
Hier sit sy nou. Nog ’n dag wat RSG se verkeersnuus interessanter is as wat in die parlement aangaan, want Long Street in Newlands, ’n katspoegie duskant haar losieshuis, is gepak met taxi’s. Partykeer sit sy sommer net op die stoep en kyk hoe selfsugtig die bestuurders optree. Hoe hulle soos opslagkoeëls verbyskiet. En wanneer sy na die superette hier naby loop, sien sy van naderby die gespanne passasiers se gesigte. Dan soek sy in haar roksak na haar pakkie Stywe Fisante – haar paspoort tot rookplesier.
Sy het verlede week opgehou rook toe die minister van finansies, met die kop so kaal dat dit blink nes haar gepôliesjde stoep, al weer die belasting op sigarette opgeskuif het. Maar asof dit nie erg genoeg was nie, gaan suiker ook glo nou belas word.
“Die lewe is reeds so bitter,” het haar oorlede ma altyd gepruttel, “’n mens se kos kan nie ook bitter wees nie.” Ook maar goed oorle Ma is nie meer hier nie, want as sy moes sien dat studente deesdae die land regeer – of dan opstokers wat hulleself as studente voordoen! – sou sy gesug het: “Spaar die roede werk nie ten goede!”
Krrrrrr.
Ag, have a heart – daar is dit weer! Die alewige geknor van die yskas. Dit begin as ’n sagte geratel, amper soos wanneer sy eiers klits. Dit herinner haar ook aan die twee lastige loseerders in kamers 1 en 2. Hulle gesels word al hoe harder hoe nader die horlosie se wysers aan slapenstyd kruip; dan raak dit buite beheer van die lekker lag, sodat sy haar hoë polvye moet aantrek en by nommer 1 se deur gaan staan. Dan kap sy vererg met die een polvy teen die deur om hulle stil te maak.
“Hemel, Girly, dit klink of Beëlsebub my kom roep!” kla die jongetjie dan.
“Jong, jou Beëlsebub sal binnekort brand, dan voel jy sommer meer tuis!” raas sy terug.
Die volgende aand begin die gesnater net weer. Gelukkig boer die twee manne in die gimnasium hier naby, dan het sy darem vir twee uur elke Dinsdag- en Donderdagaand rus van daardie testosteroon-brulle. Maar die res van die week klok hulle vroeg in om haar gemoed uit te rafel.
Kaplaks! Kakwaa! kap Girly weer teen die rooster agter die yskas. ’n Ligte siddering trek deur die huis wat haar aan daai grieselfliek The Omen laat dink – die laaste bioskoopprent waarheen Gert haar nog destyds geneem het voor hulle uitmekaar is. Die yskas snik en snater vir ’n oomblik, maar dan is dit asof hy keel skoonmaak en stilte vind iewers tussen sy ysterderms en -plaatjies. Sy hoop maar net die ou siel werk nog hierna, want sy het nie nou geld vir ’n nuwe yskas nie. Wat maak sy as hierdie een ingee?
Sy draai weg en loop na haar kantoor toe van waar sy die losieshuis bestuur.
“Ag, have a heart!” is al wat sy nou vir haar lessenaar sê wat kreun onder die korrespondensie, rekeninge, klagtes en gemorspos wat daagliks in haar posbus beland. Boonop kry sy gedurig pamflette oor penis enlargements. Om so ’n pamfletjie te moet aanskou nog voordat jy jou oats in het, stel hoë eise aan jou oorlewingsvermoë. Sy frommel dit nie net op nie, sy skeur dit in tientalle klein stukkies en gooi dit soos confetti in die vullisdrom naby die brullende yskas.
Die tydskrifte waarvoor sy altyd wag, daag nooit op nie, maar dié gemors lê so dik soos suurdeeg in haar posbus.
Haar selfoon bewe. Sy het vergeet om die volume op te draai en sy geniet dit tog so om na “Somewhere My Love” te luister; haar ringtone. Net Rocco de Villiers speel dit mooier.
Sy antwoord: “Hallo-o-o!”
Girly maak keel skoon. Karlien het haar aangespreek omdat sy glo “te aards” oor die foon klink. Sy het weke lank probeer ontsyfer wat “aards” beteken, en toe eendag besef dit is ’n ander woord vir kommin.
“Ma!” het Karlien gemaan, “sê net ‘hallo’. Doodgewoon en doodnormaal. En onthou, dis die persoon se óór waarin Ma praat. Ma hoef nie Northcliff toe te skreeu nie.”
Maar nou is dit weer te laat. Sy het reeds haar sprook gesprak en Karlien is g’n ’n elokusie-onderwyseres nie, al praat sý so mooi. Girly praat soos sy praat en basta met die res.
“Hallo?” vra sy weer, maar dié slag sonder om die woord bloots te ry.
Die stem aan die ander kant sny soos ’n warm mes deur botter: “Goeiemôre. Is dit mevrou Girly Lubbe?”
“Ag nee wat, meneer. Ek is jare gelede geskei en nie meer ’n mevrou nie. Hoe help ons vandag?”
’n Kort stilte. Die man oorweeg seker of hy nóú sy klagte oor die losieshuis moet lê en of hy later moet terugbel, want baie van haar loseerders kla per telefoon omdat hulle te bang is om haar van aangesig tot aangesig te kom sien.
Weer die mooi stem, nes iemand wat deur fluweel praat. “My naam is Tiaan Reyneke. Ek staan hier by jou voordeur en ek druk die klokkie, maar niemand maak oop nie.”
Met so ’n ordentlike stem kan die man net goeie bedoelings hê. Girly probeer deur die venster uitmaak of sy hom hiervandaan op die stoep kan sien staan, maar sy gewaar net sy tas.
“Hoe kan ek help?” vra sy met die opwaartse infleksie waarteen Karlien haar ook al gewaarsku het.
(“Vra net doodgewoon ‘Hoe kan ek help?’, sonder die houding!”)
Girly wag dat die man moet antwoord.
“Ek soek verblyf.”
Dadelik versag haar stem, want daar is tans drie kamers oop en sy kan beswaarlik kop bo water hou. ’n Nuwe huurder sal dus so welkom wees soos ’n Pikitup-wa wat die dromme kom leegmaak tussen hulle gereelde stakings.
“Ek is so jammer, Riaan, maar …”
“Tiaan. Soos in Christiaan, tannie.”
Ai, dis tog vir haar so interessant as iemand haar so noem. Min van haar huurders het nog sulke goeie maniere en “tannie” sterf mos uit. Tog laat dit haar ’n bietjie oud voel. Sy verkies Girly, maar eers as die loseerders haar beter leer ken het.
“Tiaan, ek is jammer. Ek het die klokkie by die deur ontman, want elke Jan Rap en sy riemtelegram druk dit deesdae, dan laat spaander hulle wanneer ek uitkom. G’n mens kon die gedurige gelui meer verduur nie. Dít juis in ’n straat waar daar so baie geraasbesoedeling is.”
Geraasbesoedeling. Dit is wat een van haar huurders dit eendag genoem het. Tog vir Girly so ’n mooi woord, daarom dat dit aan haar tong gehaak het soos ’n knapsekêrel aan ’n kakiebroek.
“Dis hoekom ek nou die nommer gebel het wat hier by die deur opgeplak is. Het tannie ’n kamer om te huur?”
Sy druk die laai toe waarin daar nog drie Stywe Fisante lê en wag om in rook op te gaan.
“Tannie het ’n kamer oop, ja, maar kom ons praat van aangesig tot aangesig. Ek wil eers jou gesig sien.”
Eintlik wil sy sien aan wie die mooi stem behoort, want dis dieselfde sagte manier van praat as daai Nic de Jager-mannetjie Sondagmiddae destyds op RSG. Lieflike satynstem. Net Fanie Smit se Loof die Here-musiek op Sondagoggende was mooier. Haai, en nou is hy ook nie meer met ons nie. Hoe gaan sy haar Sondae sonder daardie pragprogram betree terwyl sy regmaak vir kerk?
Krrrrrrrr! herinner die yskas haar weer daaraan dat hy darem nog op ’n manier funksioneer, maar dié slag moker sy hom sommer met die elmboog. Dit help altyd. Hoe harder die hou, hoe stiller die yskas.
Die twee melkbekers in die vorm van papegaaie