Stralerjakkers. Leon van Nierop
Читать онлайн книгу.
sy haar arms om hom, en vir ’n oomblik is die hartlikheid daar. “Ek is so bly jy is hier. Ek het die boonste kamer vir jou reggemaak, die een wat op Waterfall City afkyk, en …”
“Ek gaan nie hier bly nie, Ma.”
“Ekskuus?”
“Ek bly op ’n ander plek, Ma.”
“Maar hoekom?” Haar stem styg een oktaaf.
Die huisingenieur, wat soos iemand uit ’n Agatha Christie-roman eenkant verskyn, vra: “Sal ek die meneer se bagasie inbring, mevrou?”
“My bagasie is reeds in Newlands, dankie.”
“Newlands?!” Die woord sweepklap deur die saalgrootte-vertrek.
“Dis waar ek ’n kamer gekry het, Ma.”
Sy beduie verbaas. “Maar Tiaan! Jou plek is tog hier!”
Hy skud sy kop. “Nee, Ma.”
“Maar wat is dit met jou?”
Hy antwoord sonder skroom: “Ek voel ontuis hier, Ma. Buitendien, ek wil vir die eerste ruk alleen wees. Met Yolande praat. Kyk hoe my pad van hier af vorentoe lyk …”
Die oomblik toe hy sy meisie se naam noem, vries die atmosfeer. Hy het nie gedink dit kan so vinnig so koud raak nie, maar nou is dit soos ’n bars wat deur glas loop – en waar daar eenmaal ’n bars is, sit dit vir altyd.
Die huisingenieur met die weerligkuifie ruk sy rug regop. Een vinnige kyk na Marcel en hy kies die hasepad, sy bibberboudjies kiertsregop asof hy iets vasknyp.
“My kind …”
Toe weet Tiaan daar is fout. Marcel Reyneke wys na die sitkamer soos iemand wat meer beheer in so ’n formele vertrek sal hê.
Haar armbande klingel woes. Tiaan herken hulle. Sy het die armbande nog in Istanboel gekoop, by die Grand Bazaar net na sy pa se dood. Sy is soontoe om die smart te verwerk – haar beskrywing.
Marcel loop na ’n stoel in die vorm van ’n hand wat hol gehou word. Oorkant haar is ’n langwerpige sitbank, die oortreksel so wit dat dit Tiaan amper verblind.
“Ek verkies om te staan, Ma.”
Sy frons asof sy nie glo dat sy reg gehoor het nie. Dan gaan sit sy op die puntjie van die ontwerperstoel.
“Kom ons eet eers. Ek is op ’n besonder streng dieet wat volgens my bloedgroep uitgewerk is. Ek het nooit geweet ek is B-positief nie, en ons mag nie hoender en beet …”
“Ma!” Hy praat so hard dat die sjef opkyk. “Hou op om óm die onderwerp te praat en vertel my wat aangaan!”
“Kalm nou, Tiaan. Ek besef jy kom uit ’n wêreld waar aggressie die botoon voer, maar hierdie is ’n vreedsame huis. Jy weet hoe gespanne ek raak as mense te hard praat.”
Tiaan bly staan en kyk rond. Sien die ontwerperskilderye teen die muur, almal gekies om by die bleek kleurskema te pas. Hy herken nie een item uit hul huis in Saxonwold nie, dus het sy ma alles laat oordoen. Hy kon net sowel in ’n sarkofaag ingestap en deur dodemaskers omring gewees het. Hy verstik aan hierdie plek.
“Ek gaan Newlands toe, Ma.”
Sy beduie dat die huisingenieur kan loop, want sy wil kennelik nie voor hom praat nie, maar sy neem nie haar oë vir ’n oomblik van Tiaan af nie.
Nadat die wipgat-mannetjie die deur agter hom toegemaak het, herwin sy haar kalmte en praat saggies. “Ek het vir jou ’n pos in Plastikor geskep, want ek wil hê jy moet van Etienne se pligte oorneem. Ek is nie so seker dat hy reg is vir die uitgewersarm wat die maatskappy tans het nie.”
Hy hou sy hand op. “Ek werk nie saam met my broer wat my skaars twee keer in die tronk besoek het nie, Ma. Om die waarheid te sê, ek werk ook nie by Plastikor nie. Hierdie swartskaap kies sy eie kraal!”
Lekker melodramaties, dink hy, maar daar is geen ander manier om dit te stel nie. Hy ís die swartskaap, was dit nog altyd en sal dit altyd wees. Daar is géén manier waarop hy hier gaan bly nie.
Hy stap deur toe.
“Tiaan, asseblief, ons moet praat. Jy kan nie sommer so die nag in nie!”
“Daar bly niks meer oor om te sê nie, Ma.”
Hy moet na Yolande toe gaan, die meisie aan wie hy verloof sou geraak het enkele dae na sy inhegtenisname vir ’n misdaad waarmee hy niks te doen gehad het nie. Toe hy as sondebok gebruik is sodat sy beste vriende, Wikus de Lange en A.J. Muller, kon wegkom.
Yolande het tot twee maande gelede gereeld vir hom in die tronk kom kuier, maar toe eensklaps opgehou. Hy moet haar sien.
Hy pluk sy stewels aan sy voete en ryg die veters vas. Marcel het intussen opgestaan en tot agter hom geloop.
“Tiaan …”
“Tot siens, Ma.”
Hy maak die deur oop, asem die vars lug in asof ’n obstruksie skielik voor sy gesig verwyder is, en stap uit.
Toe hy in sy motor wegtrek, sien hy sy ma nog steeds in die deur staan, kaalvoet, haar hand effens gelig asof sy hom probeer keer. Toe sien hy hoe sy haastig haar selfoon se sleutels begin druk.
Die meenthuiskompleks waar Yolande in Ferndale woon, het nog niks verander sedert hy twee en ’n kwart jaar gelede laas hier was nie.
Dit was die aand van sy inhegtenisname. Die polisie het hom hiér opgespoor. Hy en Yolande het pas vir aandete aangesit – hulle het saamgewoon – toe die gonser by haar hek knor. Hulle het niemand verwag nie. Toe sy die interkom beantwoord, was die stem kortaf en formeel.
“Hello. Who am I speaking to?”
“Yolande de Wet. Can I help you?”
“Is mister Tiaan Reyneke with you?” Die offisier het sy van as Rainiekie uitgespreek.
“Yes. What is this about?”
En toe die woorde wat sy hele lewe in trurat gegooi het: “This is Lieutenant Moyage from Randburg Police Station. We want to speak to him. Please open the gate.”
Daardie aand het hy in die tronk geslaap.
Die hofsaak is vinnig afgehandel, vinniger as baie ander, en hy is tot agt jaar gevangenisstraf gevonnis.
En nou is dit twee jaar later, en groei die struike wat teen die sypaadjie voor die kompleks geplant is nog weliger – so welig dat mense wat die sypaadjie gebruik eintlik in die straat moet stap om verby te kom. Hy het die plante nog gesnoei ’n week voordat hy in hegtenis geneem is en Yolande het gelag: “Die body corporate wil jou eintlik ’n medalje gee, maar daai ou suur Millie van nommer 1 is vies omdat sy niks van die snoeiery geweet het nie. Maar dis nou te laat!” Sy het hom gesoen. “Dankie, skat.”
Nou is dit so ruig asof dit alle toegang tot die kompleks verbied, veral vir hom.
Bredenham Mansions nommer 6. Yolande de Wet. Die meisie met wie hy van hoërskool af in ’n verhouding was en met wie hy wou trou, maar toe beland hy in die tronk.
Tiaan steek sy hand uit. Die kode was destyds 1239. Moet hy eers eenheid 6 se gonser druk om toestemming te vra? Of moet hy sommer direk inry indien die hekke sou oopgaan?
Die sleutelbord voel koud onder sy vingers. 1-2-3. Hy leun verder uit en druk die 9.
’n Oomblik se stilte voor die hekke oopswaai. Dít het ten minste nie verander nie.
Tiaan ry in, in dieselfde motor as wat hy gehad het toe hy gearresteer is. Dít het hy darem behou nadat sy ma vanoggend ’n onderdaan gestuur het om hom ná sy vrylating by die tronk te gaan haal.
Dit was die ergste: dat Yolande nie daar was nie. Dat sy ma nie daar was nie. Hy het geweet Etienne sal nie kom nie, maar sy ma kon ten minste ’n uur afgeknyp het. Daar staan sy motor toe voor die tronkingang met ’n vreemde man wat vir hom wink toe hy deur die hekke stap.
“Goeiemôre,