Die goudkewers. Lerina Erasmus
Читать онлайн книгу.
dis nie reg nie, dit hoort nie –”
“Hoekom nie? Dit was mý grond waarmee ek kon maak wat ek wil. Op die oomblik wil ek dink dat jy … dat jy eendag daarop sal woon, op die grond wat myne was, óns grond, iets wat nie aan die Mannheims behoort nie!”
Hy kyk haar in magtelose frustrasie aan, dan kry die versoeking die oorhand en hy trek haar teen hom vas. Hy vou sy arms om haar asof hy haar nooit weer wil vrylaat nie en sy mond sluit honger oor hare. Sy voel sy begeerte aan, en haar weerstand verkrummel, sy koester die hardheid van sy liggaam teen haar eie. Sy hande vind die opening agter die los boesel en sluit om haar heupe, dan haar boude. Hy kreun sag en trek haar nog digter teen hom aan.
“Bly! Bly, Deborah!” pleit hy saggies voordat sy mond dwingend besit neem van hare. Hy voel hoe haar liggaam begin ontspan, hoe haar borste teen sy borskas druk. Sy regterhand streel oor haar gespanne rug, dan vind sy vingers die boonste knopie van haar uitrusting. Die eerste knopie, dan ’n volgende …
“Kit, moenie!” In een onbewaakte oomblik het sy sy arms ontglip, staan sy teenoor hom, paniekerig soos ’n bok wat vasgekeer is deur ’n jagter.
“Waarom nie, my meisiekind? Waarom verloën jy ons?” Hy kom versigtig nader, sy gee nie pad nie, en hy sien dat ’n siddering deur haar trek toe hy sy hande op haar skouers plaas.
“Deborah?” fluister hy en kyk haar ondersoekend aan, maar sy knyp haar oë toe. ’n Vreemde huilgeluid skeur uit haar binneste los, en dít ontstel hom meer as enigiets anders.
“Asseblief, Kit, moet my nie verder in die versoeking stel nie,” fluister sy. Traag laat hy sy hande van haar skouers af val. Hy kyk haar hulpeloos aan.
“Ek is jammer, Kit,” sê sy oplaas.
“Jammer? Jammer waaroor?” Sy stem is skor en skielik vyandig. Hy kyk haar in stilte aan, dan krul sy mond in die ou glimlag, maar die kurwe van die regtermondhoek neem ’n bitter loop.
“Miskien is jy reg, miskien sal dit beter wees dat jy nou gaan, madame.” Hy plaas sy hande agter sy rug, draai weg en loop na die balkonvenster waar hy met sy rug na haar gaan staan.
Deborah maak van die kans gebruik om die knopies wat hy losgemaak het weer vas te knoop, maar in haar haas is haar hande lomp en dom. Toe sy klaar is, drink haar oë vir oulaas die forse gestalte voor die venster in, nou donker afgeëts in die laatmiddaglig. Kit se lyftaal is duidelik, sy is nie meer welkom nie. Stil neem sy haar handsak. Sy verlaat die kantoor geluidloos.
Kit draai om en kyk wrewelig na die deur waardeur sy pas uit is, asof dit skuld het aan haar verraad teenoor hom en ook teenoor haarself. Maar hy moet dit aan homself erken, sy aandeel was van meet af aan groter. Hy is die oorsaak van alles wat skeefgeloop het. Tog! Die vloeksel van ’n Mannheim het dit terdeë uitgebuit. Hy dink nou met spyt aan die kans wat hy verspeel het om jong Mannheim bokveld toe te stuur. Die keer toe die klein strontkop, so besope soos ’n drostersoldaat, hom tot ’n tweegeveg uitgedaag het.
Diep ingedagte loop Kit na die deur waardeur Deborah nou vir goed uit sy lewe verdwyn het. Hy is oortuig daarvan dat Mannheim hom op haar afgedwing het. Hy wens hy kon op hierdie oomblik sy hande op daardie misgeboorte lê … Tog, sou hy werklik in staat wees om Karl Mannheim koelbloedig dood te maak?
Hy onthou nou hoe hy en Harrison mekaar ná tien jaar aan boord van die Rheinländer vir die eerste keer gekonfronteer het. Harrison het hom misreken met die bom wat hy geplant het op die skip se stoomketel, en gruwelik verbrand. Dit was duidelik dat hy nie meer lank gehad het om te leef nie, tog kon Kit hom nie in die brandende ruim agterlaat nie. Hoekom nie? Waarom het hy sy gehate vyand teen wil en dank boontoe gesleep? Indien hy Harrison aan sy lot oorgelaat het en dadelik die skip verlaat het, sou hy self ongedeerd daarvan afgekom het. Sake kon so dramaties anders verloop het.
Onverwags onthou hy iets uit sy kinderjare. ’n Geveg van lank gelede, toe hy so elf jaar oud was. Sy opponent, die gevreesde klasboelie Ian O’Sheaw, was vier jaar ouer as Kit, en veel groter en sterker.
Kit het geweet sy kanse om te wen is skraal, maar hy kon nie uit die situasie kom sonder om sy eie eer en die respek van sy makkers op die spel te plaas nie. Hy het O’Sheaw se uitdaging aanvaar, maar sy brein was flink besig om planne te beraam.
O’Sheaw het Kit sommer gou bygekom met ’n venynige hou teen die bors. Dit het Kit laat terugsteier. Maar hy was kleiner en vinniger en het nou buite bereik van die boelie se lang arms gebly, op die uitkyk vir die geleentheid om na genoeg aan sy opponent se lyf te kom.
O’Sheaw het sy humeur begin verloor en Kit het sy kans blitsvinnig uitgebuit. Hy het ’n geweldige hou in O’Sheaw se maag geplant en toe sy knie met mening tussen die boelie se bene opgeruk. O’Sheaw het van pyn gegil en dubbel gevou. Kit se benerige vuis het sy opponent op die kakebeen onder die oor getref. Nog ’n hou het op die boelie se neus en mond geland en bloed getrek, maar dit was die derde hou op die strottehoof wat O’Sheaw op sy knieë gedwing het. Kit onthou die insident nou met ’n gevoel van skaamte. Die pyn en verbystering in O’Sheaw se oë. Hy onthou hy was intens bewus van sy opponent se vernedering en fisieke pyn.
Om hom het sy makkers hom juigend gelukgewens. Maar sy oë was gerig op die boelie wat half dronkerig ’n koers iewers heen ingeslaan het. Kit het hom losgeruk van sy klasmaats en agter die groter seun aangehardloop. “O’Sheaw,” het hy uitgeroep. “Wag! Ek is jammer.” Ian het vinniger begin hardloop. Agter hulle het die ander seuns spottend gejil. Hulle het gevolg, want miskien kom daar nog ’n bakleiery.
Kit was vinniger as O’Sheaw. Hy het hom ingehaal, maar moes toe verleë terugtree. Ian se gesig was nat van trane en besmeer met bloed en mukus. Kit wou sy oorwinning ongeldig verklaar omdat hy vuil gespeel het, maar sy woorde het op sy lippe gestol. Die openlike haat waarmee O’Sheaw hom aangegluur het, was die laaste flenter selfrespek wat hy oorgehad het. Kit het onmiddellik gesnap dat enige simpatie Ian se vernedering net sou vererger. Hy het woordeloos omgedraai en teruggeloop na sy makkers.
Waarom dink hy nou daaraan, aan iets so ver terug in sy verlede? Skielik weet hy hoekom. Dit is hoe hý nou voel. Hy proe vandag sy eie medisyne. Verduiwels! Watter prys om te betaal vir daardie nag van besopenheid. Net soos ’n O’Sheaw is hy ook onkant gevang en verslaan. Karl Mannheim het vuil gespeel en gewen.
“Gek! Gek wat jy is …” sis Kit teenoor homself. Hy was so oorbluf deur die nuus dat sy swanger is dat hy nie sy kop gebruik het nie. Hy het haar laat gaan! Hy moes haar nie toegelaat het om ’n voet uit die vertrek te sit tot hy haar na sy kant oorgehaal het nie!
Kit storm verby ’n verbaasde Rosenberg, by die drie stelle trappe af en verby die verstomde deurwag, wat die gebou se deure net betyds voor hom oopswaai. Hy móét haar inhaal. Sy kan nie te ver weg wees nie!
Buite bly Kit ’n oomblik staan om sy omgewing te bespied, dan sien hy haar waar sy aanloop na die staanplek van die huurrytuie buite die Kettings. Hy laat nie op hom wag nie en baan vir hom ’n pad tussen die voetgangers op die besige sypaadjie deur. Stadig maar seker haal hy haar in. Hy bereik haar kort voor sy die dwarsstraat kan oorsteek.
“Deborah!” Hy swaai haar om.
Deborah kyk hom verskrik aan. Só het sy hom nog nooit gesien nie. Sy gesig is vertrek van spanning en sy mond ’n dun, harde lyn.
Mense stroom verby hulle – makelaars met bolhoedjies, handelaars en kopers in allerlei uitrustings. Dis spitstyd, want die dag se bedrywighede op die aandelemark tussen die Kettings is kort gelede afgehandel. Nóg Kit nóg Deborah is enigsins bewus van wat om hulle aangaan.
Kit gryp Deborah se hande in ’n ystergreep vas. Hy is uitasem en sy stem klink ongewoon skor bo die rumoer uit. “Ek sal jou nie laat gaan nie! Deborah, toe ek in daardie helse tronk in Mosambiek was en ek nie geweet het of ek dit sou oorleef nie, het ek besef watter idioot ek was! In my gierigheid, my koppigheid, was die transaksie waaraan ek vier jaar van my lewe gewy het van allesoorheersende belang. Wat sou dit my gebaat het as ek daar in Forte Rosetta se kerker omgekom het? het ek myself afgevra. Al wat my toe aan die lewe gehou het was jy, die gedagte dat ek jou weer moes sien. Jy is en was die spilpunt van alles wat vir my sinvol is. Ek het besef dat die liefde wat tussen my en jou gebeur het die