Koms van die motman. Chris Karsten
Читать онлайн книгу.
saam met ons geloop, ek en jou pa het hom vertrou … tot op ’n punt, natuurlik. Dit was juis oor al hierdie straatpraatjies en Pimpernel-stories dat ons nie die Skerpioene op hol wou sit nie. Wou eers ons inligting uittjek, dat ons nie ’n gat van onsself maak nie.”
“So, julle het niks teen Wilky gehad nie, g’n bewys dat hy ondergronds bedrywig is nie?”
“Boswell Wilkie, dié ken almal, maar Arthur Wilfred Wilky was op geen polisieradar nie. Wel Ordog, van hom het selfs die Skerpioene lankal geweet. Maar nes ons by moord-en-roof het ook hulle net in die duister rondgetas. Glibberige vent. Nee, nie vent nie, skim. Hoe jag jy ’n skim?”
“En toe kry julle ’n rapport oor ’n Merc, en julle kry ’n oproep van ’n informant en alle paaie lei na Rome?”
“Ja, ek onthou jou pa het nog gelag en gesê: ‘Is dit toevallig, of wat!’ Die Merc se tracking device en die oproep oor waar Ordog verwag word, lei albei na Bakersfieldstraat 21, Industria North – domicilium citandi et executandi van Top Notch Valet Services, wat tweedehandse karre spit en polish vir die showrooms van tweedehandse verkoopsmanne wat hulle verbeel hulle is eerstehands.”
“Wilky was nie op polisieradars nie, maar wat van julle informante?”
“Dis hoekom ek en jou pa so opgewen was. Vir die eerste keer het ons ’n wenk gekry wat dalk die sluier so bietjie sou lig oor Ordog se identiteit. Die informant, die een wat jy ’n lieplapper noem, hy’t gehoor hoe die naam Wilky in die strate gefluister word, in dieselfde asem as Ordog. En dat dit hy is, Arthur Wilky, wat die aand daar in Industria North verwag word.”
***
Operasie Ordog word haastig beplan en aanmekaargesit, onder aanvoering van Thys Neser, toe senior superintendent. En so halftien die aand hou Silas, toe superintendent, op die grasskouer van Bakersfield stil, links ’n veiligheidsheining wat ’n ry donker ou pakhuise beskerm en regs die spoorlyn, hy skat omtrent halfpad tussen Bosmont- en Newclarestasie. So tweehonderd meter voor hulle brand ligte by Top Notch Valet Services. Alles rustig.
In die ongemerkte polisiekar wag hy en Thys vir bevestiging oor die polisieradio dat die ander voertuie in posisie is om strate af te sluit en Top Notch in te hok.
Hulle is al van 1990 af saam moord-en-roof-speurders, Silas van die K9-eenheid af, Thys van Voertuigdiefstal, eers saam aan die Oos-Rand, nou saam in Brixton by die eenheid wat geherstruktureer is tot die Serious & Violent Crime. Maar hulle is meer as net kollegas, hulle kuier oor en weer, woon net kruipafstand van mekaar, spot hulle dikwels om ’n braai; die Saulse in Sophiatown, die Nesers in Westdene – en het selfs dogters van dieselfde ouderdom, Ella en Maylee. Hulle is boesemvriende wat intieme geheime skep en deel, mekaar se rûe beskerm, koeëls vir mekaar vat, wat bloedskuld teenoor mekaar het wat nooit afgekoop kan word nie.
Die radio knetter, almal is op hul plek.
Tydsberekening. Dis kardinaal vir so ’n verrassingsbesoek. Silas druk die hefboom en die luierende kar begin in eerste rat aankruie, die ligte steeds af. Ook die straat is sonder lamppale in hierdie gatkant van die dorp.
Met die praatstuk van die polisieradio in die hand wag Thys vir die boodskap.
“Waar’s hy?” vra Silas in die nagstilte van die kar.
“Easy now, partner,” sê Thys.
Hoe kry die man dit reg om altyd so koel te wees? “Waar bly daai fokken Casspir?” Die Special Task Force se Casspir wat die SWAT team bring en die hek moer toe moet kom ry, want hy en Thys kan kwalik die klokkie gaan druk en aankondig: Ons is lede van die Suid-Afrikaanse Polisiediens, ons dien en beskerm, maak seblief die hek vir ons oop, want ons het ’n lasbrief hier vir visentering, ons dink julle versteek gesteelde karre en wie weet wat nog, ons dink ook sluwe meneer Ordog is hier en ons wil graag bietjie met hom ook ’n woordjie wissel, indien hy beskikbaar is en nie te besig met aandete of diverse onwettige aktiwiteite nie, dankie en julle samewerking word ten seerste waardeer. Sela, en so aan.
’n Blikkerige stem roep opeens: “Dis ’n go! Dis ’n go!”
En van voor uit Newclare se rigting kom die ligte van die Casspir en gevolg nou aan.
“Oukei,” sê Thys op sy rustige manier, “laat die sports begin.”
Meteens gaan meer buiteligte by Top Notch aan en drie mans kom by die voordeur uitgestorm, ongetwyfeld aangelok deur die Casspir se brullende diesel, die bohaai by die hek, die bulderende stem oor die megafoon. In die stofwalms en Casspir se soeklig is hulle vasgevang soos drie versteende hase.
“Hit the ground! Hit the ground!” bulder die megafoon.
Die mans val plat.
Silas stop langs die Casspir, klim uit en sê vir Thys: “Klaar hulle broeke bepis.” Dis gewoonlik wat gebeur as jy ’n Casspir sien, jy verloor beheer oor jou blaas en oor jou wil vir veg. Veral as die SWAT-manne in swart uit die Casspir begin spring met genoeg adrenalien en skietgoed vir ’n Normandiese inval.
En net drie wat kom weerstand bied, bewapen met poetslappe?
Meer polisievoertuie kom stop en in die ligte hang die stof nou soos digte mis.
Hy en Thys gaan staan by die drie op die grond, kyk af na hulle, op hulle mae, lappe in die hand agter die kop.
“You.” Thys por een met ’n skoenpunt in die ribbes. “Get up.”
Die man kom orent, stof homself af. Silas deursoek hom vir wapens.
Agter hulle bulder die megafoon opnuut: “Everyone, come on out! Show your hands! This place is surrounded!”
Wat nie heeltemal waar is nie, daarvoor sal die mannekrag van twee bataljonne nodig wees, wat hulle nie het nie. Slaag iemand daarin om oor of deur die lemmetjiesdraad te kom sonder om soos maalvleis opgekerf te word, is daar buite in die donker periferie wegkomkans in die oop veld.
Ook in die offisiële lingua franca sê Silas vir die man: “Ons soek jou baas.”
“Meneer Manzini is daar binne in sy kantoor.”
“Eintlik die ánder baas,” sê Thys. “Ons soek die grootbaas.”
In die skerp ligte vee die man oor ’n beswete neus en bolip. “Meneer Manzini is my baas, dis sy valet-plek.”
Die megafoon, asof dit die dooies probeer opwek: “Out! Last chance! We’re coming in, guns blazing!”
Silas loer Casspir toe. Guns blazing? Jissus, ’n megafoonprater wat te veel TV kyk!
By die voordeur met uithangbordjie RECEPTION/ONTVANGS kom die werkers nou skoorvoetend uitgetou, en elkeen word gevisenteer en aangewys waar hy moet gaan lê, neffens mekaar in ’n ry.
Dan verskyn die ou grote met bultende maag, skurende bobene, skommelende boude, stem wat vir laas na gesag probeer klink. “Ek’s die bestuurder, wat soek julle hier?”
“Naam?” vra Silas.
“Meneer Manzini.”
Silas bevoel die dik lyf, kry net rolle spek, geen wapen nie.
“Kom ons gaan praat daar binne, uit die geraas uit,” sê Thys, en hou in Ontvangs die lasbrief vir hom. “So, jy’s die baas van hierdie plaas?”
“Wat’s aan die gang?”
“Lees, dit staan alles daar.” En brom: “Manzini? Is dit soos in Swaziland se Manzini?”
Manzini swaai die lasbrief minagtend deur die lug. “Dis alles kak, vir wat kom beleër julle my besigheid, ek’s ’n wetsgehoorsame burger van die land?”
“Ons het gedog jy kan ons help,” sê Thys, “as wetsgehoorsame burger en als.”
“Ons soek ’n swart Merc,” sê Silas. “Dis vanoggend in The Valley Road in Westcliff gekaap.”
“Die eienaar lê met ’n kritieke skietwond in die hospitaal,” sê Thys.
“Dit