Hartklop Omnibus 4. Malene Breytenbach
Читать онлайн книгу.
se mooi hande op die stuurwiel. Hy is vreeslik netjies en skoon. Lyk asof hy pas onder die stort uitgeklim het. Sy hare is nog klam. Om by hom in die geslote ruimte van die viertrek te sit, is opwindend en onthutsend. Hy gesels oor sy praktyk en die mediese stelsel in Italië terwyl hy deurentyd ook op die draaie in die pad konsentreer.
Die kleurryke dorp met sy groot mure doem voor hulle op. Dit is so ’n ongelooflik romantiese plek, dink Rafaella. Die straat waarin Giulio opdraai, is modern-besig, maar die geboue eeue oud. Soos ’n plek in ’n skildery. Hy ry deur ’n oop booghek, by ’n geplaveide agterplaas in waar ander motors ook geparkeer staan.
“Ek neem jou by die agterdeur in,” sê hy. “Die spreekkamer het egter ’n straatfront, om dit vir die pasiënte makliker te maak. Ek wil nie hê hulle moet met trappe en lang gange sukkel nie.”
Die gebou is oud, maar vol kantore en suites. Hulle kom by ’n deur waarop daar staan: Dottore Giulio di Mareneschi, met kwalifikasies agterna. Hy maak oop en laat haar ingaan. Verbaas kyk sy rond na die gerieflike sitkamer. Sy staan op ’n dik, donkerblou mat. Die leunstoele is van ligte leer, baie gemaklik. Die mure is ligblou, met afdrukke van skilderye deur die ou meesters daarop. Glanstydskrifte lê in netjiese hopies. Daar is ’n tafel met ’n espresso-masjien, koppies, suiker, klein koekies. Teenoor die ingang is daar ’n toonbank met ’n rekenaar en telefone, maar dis steeds stylvol.
Die deur langs die toonbank gaan oop en ’n aantreklike meisie in ’n ligblou uniform kom uit.
“Buongiorno, dottore,” groet sy, en kyk Rafaella nuuskierig aan.
“Gina, hierdie is dokter Rafaella Continari van Suid-Afrika,” stel hy voor. “Gina Raoli is my ontvangsdame.”
Die meisie groet vriendelik en tog behoedsaam. Rafaella kan net aflei dat sy nie vooraf gewaarsku is nie en dat sy nie mooi weet wat Rafaella hier kom maak nie.
“Sylvia Berni is die administratiewe beampte, maar sy kom eers om tienuur, want sy moet soggens haar klein kindertjies versorg kry,” sê Giulio. “My verpleegster sal agter wees. Ons het ’n klein kliniek.” Hy kyk na die afspraakboek. “Die eerste pasiënt kom oor tien minute. Kom ek gaan wys jou gou verder voor hy kom.”
Hulle loop deur sy kantoor, wat klinies en minder swierig gemeubileer is, na waar ’n verpleegster in ’n kraakwit uniform besig is om ’n boks medikasie uit te pak.
“Dit is suster Monti,” stel Giulio voor. “Suster, dis dokter Rafaella Continari van Suid-Afrika. Sy het my toe ek daar was die hospitaal gaan wys waar sy gewerk het, nou wys ek haar hoe ons dit hier doen.”
Die vrou, wat in haar dertigs is, is nie so mooi soos die ontvangsdame nie en ook vriendeliker.
“Suster, leen asseblief vir dokter Continari een van jou wit jasse,” sê Giulio. “Sy moet darem lyk na ’n dokter en nie ’n toeris nie, anders neem die pasiënte dalk aanstoot. Ek wil hê sy moet by wees as ek konsulteer.”
Die suster lag goedig en gaan haal ’n netjies opgevoude wit jas uit ’n kas. Rafaella sit haar handsak op ’n kas neer en trek dit aan.
“Dankie,” sê sy en kyk vaagweg beteuterd na die moue wat sy ’n slag moes omvou. Sy het gedink sy gaan net kom kyk hoe dit lyk, maar nou gaan sy Giulio se pasiënte sien! Skielik voel sy onder druk.
Die oggend word baie besig. Die spreekkamer is vol. Rafaella sit meestal by en kyk hoe Giulio sy pasiënte hanteer. Hy laat haar op haar gemak voel deur haar mening nou en dan te vra.
Die administratiewe beampte, Sylvia Berni, wat om tienuur haar opwagting maak, is net so mooi soos die ontvangsdame. Sy kyk Rafaella met openlike agterdog aan. Sy is ook die een wat vir hulle tee aandra.
“Sylvia, maak asseblief vir ons ’n ete-afspraak by die trattoria,” vra Giulio toe sy weer met ’n skinkbord inkom. “Ons sal tussen een en twee daar wees. Ek het Gina gevra om daardie uur oop te hou.”
Eenuur trek hulle hul wit jasse uit en glip by die agterdeur uit om met ’n draai na die trattoria te gaan. Dit sit vol rumoerige mense en die kosgeure is heerlik. Giulio kry ’n tafel wat hy skynbaar gereeld beset en word gul verwelkom deur die eienaar, ’n lywige Italianer met die naam Dino.
Giulio stel Rafaella voor en Dino glimlag breed. “Kom u hier werk?” vra hy.
“O nee, ek is net ’n besoeker. Eintlik is ek met vakansie.”
Hulle eet op Giulio se aanbeveling ’n heerlike lasagne en saltimbocca wat hy beweer die beste is wat sy ooit te ete sal kry.
“Cortona is een van die fassinerendste dorpe van Italië,” sê sy. “Dit moet baie lekker wees om hier te woon.”
“Ja, ons het ’n baie lang en interessante geskiedenis. Kom ek vertel jou die een en ander van die plek.” Gretig knik Rafaella. “Keer my as ek jou iets vertel wat jy reeds weet. Hier naby is Lago Trasimeno, een van die groot mere wat jy van Cortona af kan sien. Weet jy dat Hannibal die Romeine hier verslaan het nadat hy met ’n draai met sy troepe en olifante oor die Alpe gekom het en die land van die noorde af ingeval het?”
“Ek weet van sy tog deur die Alpe, maar ek het nooit geweet dat sy grootste veldslag hier naby was nie.”
“O ja. Hier by Cortona is ook al verskeie flieks gemaak. Ek weet nie of jy Roberto Benigni se La vita è bella gesien het nie? Dit is deels hier verfilm.”
“Ja, ek het dit gesien. Dit was pragtig. So roerend.”
“In September 2002 het hulle ook Under the Tuscan Sun hier verfilm.”
“O, dit was ’n wonderlike fliek! Ek is seker mense het daarna hier ingestroom om die plekke te sien waar dit afspeel.”
“Ja, hulle het tydens die verfilming én daarna behoorlik hierheen gestormloop. Die heldin, Frances, was mos Diane Lane en die held is gespeel deur ons Italiaanse akteur Raoul Bova. Twee besonder aantreklike mense.”
Sy lag. “Ja, veral hý.” En jy lyk baie na hom, sê sy amper, maar net-net nie.
“Ek het net een keer vir Diane Lane in lewende lywe gesien. Sy het letterlik weggekruip, veel meer kamera-sku as my broer en Maria. Haar karavaan was op die Piazza del Duomo. Sy het heen en weer geglip en nie in die dorp rondgeloop nie.”
“Is sy regtig so mooi soos in die film?”
“Ja, en ek sou sê jy is enige dag net so mooi.”
Rafaella lag maar, met hoop wat vlam vat dat hy dit tóg moet bedoel.
“Die huis, Bramasole, bestaan regtig. Ek moet dit vir jou gaan wys. Hier in die Piazza Signorelli het hulle ’n tydelike Florentynse fontein opgerig vir daai toneel waar die een aktrise ’n dip vat, en op die Piazza della Repubblica het hulle weer ’n Kersfeestoneel geskiet. Die hele besigheid het vir die kommune van Cortona vyfhonderdduisend Amerikaanse dollars verdien. Dis ’n groot voordeel as die plek waar jy woon, so verfilmbaar is.”
Rafaella geniet die kos en geselskap vreeslik. Giulio is ontspanne en interessant. Mense kom praat met hom en hy stel haar as sy Suid-Afrikaanse vriendin voor. Hier is hy gemoedelik, laggend, duidelik die gewaardeerde kliënt en geneesheer.
“Ek hoop ek kry ook eendag so ’n lekker nis soos jy,” sê sy terwyl hul borde weggedra word.
“Jy sal nog.”
Rafaella is spyt toe die dag by die spreekkamer verby is en hulle huis toe ry.
“Dankie, dit was regtig baie leersaam en interessant,” sê sy. “Jou stories was ook so lekker om na te luister.”
“Ek is bly. Ek het dit ook geniet om jou daar te hê. Gelukkig was daar nie vandag noodgevalle nie.”
Sy wil vra of sy weer sy spreekkamer kan besoek, maar hou haar in. Hy sal vra as hy weer vir haar kans sien. Vandag het hy haar ’n groot guns bewys. Sy dink nie al die pasiënte het daarvan gehou dat daar ’n vreemde dokter by was wat hul probleme aangehoor het nie, maar hy het dit so taktvol en professioneel hanteer dat sy self nooit ongemaklik was nie.
“Ag