Die rooikop en die redakteur en ander stories. André P. Brink
Читать онлайн книгу.
sy nou maak? Sy kan tog nie sommer reguit na hom toe loop en vir hom sê: “Jy is myne. My waarsêer het so voorspel” nie.
Wat doen ’n meisie as sy baie graag ’n man se aandag wil trek? Sy vergeet skoon van haar nuwe rokkie, voel of sy kan trippel van senuweeagtigheid. Wat moet sy doen? Hy het blykbaar net iets vir die hoofbestuurder kom sê en sal enige oomblik skoert.
Sy kry Hugo aan ’n arm beet. “Meneer Theron! Ek moet hom ontmoet. Dis … dis dringend. Dis absoluut noodsaaklik.”
Wouter Eghardt maak aanstaltes om te loop.
“Maar wat …?” vra Hugo verslae.
“Asseblief!” sê Trudie opgewonde. Nou moet sy vinnig dink. “Hy’t my handsak gesteel.”
“Wat?” vra hy geskok. “Maar hy’s een van die stad se bekendste prokureurs. Ek ken hom al jare.”
Sy voel of sy teen ’n kaal muur kan uitklouter. “Meneer Theron, asseblief! Hy mag nie wegkom nie. Ek sal u alles later vertel, ek belowe.” Sy rem aan sy mou, is half bewus daarvan dat ’n paar van haar vriendinne haar verbaas aanstaar.
“Jou handsak?” vra Hugo. Hy begin met haar aanstap en wink na Wouter.
“Ek bedoel sommer … Sê vir hom ek is siek. Enigiets! Hy mag net nie wegkom nie.”
“Hallo, Hugo,” groet Wouter vriendelik. Hy glimlag en ’n egalige ry sterk, gesonde tande is sigbaar.
Trudie merk dat Hugo knipoog. “Wouter … hierdie dametjie wil jou spreek. Juffrou Trudie Visser – Wouter Eghardt.”
“Aangenaam.” Die sterk hand vou hare skoon toe. “Waarmee kan ek u van diens wees?”
“Meneer …” Sy dink dat dit sulke opslae maak. “Ek wil hê u moet my asseblief terugneem na my woonstel. Ek is siek …” Sy bloos as sy daaraan dink hoe haar stralende voorkoms haar woorde weerspreek.
“Maar …” protesteer hy.
“U sal my verskoon, meneer Theron?” Sy kyk haastig na Hugo. “Regtig! Ek is siek. Meneer Eghardt …?”
Hy is in die war. “Maar, juffrou, ek het dringende sake. Ek … regtig, dis onmoontlik. Daar is tog sekerlik iemand anders?”
“Daar is niemand nie,” sê sy haastig. “Dis nie so ver nie, meneer. Asseblief?” Sy kyk hom so pateties as moontlik aan. “Dis ernstig, meneer. U sou tog nie wil voel dat u verantwoordelik is vir my dood nie?”
“Jou dood?”
“Die siekte,” verduidelik sy. “Ek móét nou huis toe gaan.”
Wouter kyk bekommerd oor haar ligte kop na Hugo. “Wel, as dit nie te ver is nie …”
Sy begin sommer stap. Dit maak nie saak watter klomp leuens sy hom alles in die kop geblaker het nie. Hy mag net nie wegkom nie.
Skud nou daardie luiheid af.
Sy is seker sy het selfs Ada nou in die skadu gestel.
“Hierlangs, juffrou.” Wouter Eghardt kyk bekommerd af na haar. “U lyk nie erg siek nie?”
“Dis … dis inwendig.”
“O.” Hy sluit ’n groot motor oop. “Klim maar in.”
“Dankie.” Sy loer tersluiks na sy aantreklike, sterk gesig. “Ek is regtig jammer oor die moeite.”
Hy loer na sy horlosie. “Ons sal net moet spring, anders is ek laat vir ’n afspraak.”
“Met u vrou?” trek sy die stoute skoene aan.
Hy kyk vinnig na haar en lag effens. “Nee, sulke goed hou ek nie aan nie.”
“U … u is ’n prokureur, het meneer Theron gesê?”
“Ja.”
Dis jammer dat hy so effens kortaf klink. Sy het gehoop hy sou vriendeliker wees. Maar dit sal wel nog regkom. Sy het heeltemal goed begin.
“Waar is die gebou, juffrou?” vra hy onverwags.
Sy beduie. Daar gekom, klim hy uit en kom maak haar deur vir haar oop.
“U hoef nie saam te kom nie,” aarsel sy.
Gelukkig steur hy hom nie daaraan nie. “Ek wil net graag sien dat u veilig by die woonstel kom.”
’n Baie besorgde man … Hy sal eendag mooi vir ’n mens sorg.
By die woonsteldeur draai hy om. “Nou ja, juffrou. Jy sal nou seker regkom?”
“Baie dankie, meneer. Ek behoort vanmiddag al beter te voel.”
Hy aarsel. “Ek sal net kom loer hoe dit gaan.”
“Dis vreeslik gaaf van u.” Sy juig binne.
Net toe sy deur die venster sy motor sien wegtrek, gaan sy weer af. Sy sal gou as moontlik terug by die kantoor moet kom.
Hugo Theron! Hy is haar nuwe afdelingsbestuurder. Vir die eerste keer besef sy hoe onbesonne sy regtig opgetree het. Dit kan haar nog in ’n lelike pekel laat beland. Met ’n skietgebedjie in haar binneste gaan sy bushalte toe en stap ’n rukkie later huiwerig by die kantoor in.
Hugo gewaar haar onmiddellik waar hy by een van die tiksters se lessenaars met ’n stapel papiere staan.
“Juffrou Visser!”
’n Ysblokkie glip in haar hart. “Meneer?”
“Ek wil u asseblief in my kantoor spreek.” Hy begin aanloop.
Sy loop skoorvoetend agterna, soos in die dae toe sy agter haar ma aan slaapkamer toe is om raas te kry as sy verbrou het.
Hy staan opsy en laat haar eerste by die deur ingaan.
“Sit gerus.” Hy skuif in sy leunstoel reg en sit sy vingerpunte teenmekaar. Hy lyk nou soveel strenger as vanoggend. “Wel, juffrou Visser?”
“Meneer …”
“Ek reken u het iets om te verduidelik.”
Sy kyk na hom en sien die ernstige grys oë en die netjiese swart hare. “Meneer … dis ’n bietjie moeilik om te verduidelik.”
“Ek luister.”
“U sien … toe hy … toe meneer Eghardt vanoggend daar by die deur inkom, het ek geweet dat ek met hom moes praat. Dis …” Sy stamel effens. “Dis so voorspel, meneer.”
“Voorspel?”
Sy bloos. “Ek het vir so ’n voorspelling geskryf, meneer sien. Mens sê vir hulle wanneer jy verjaar en hulle stuur vir jou ’n gelukbringer en ’n voorspelling.”
“En hulle sê toe vir jou jy moet jou bene agter Wouter Eghardt aan breek?”
Sy sluk en voel lus om te huil. “Hulle het net gesê ’n ligte man, meneer.” Sy aarsel en straal weer. “Ek wéét dis hy!”
“U moet net onthou dat kantoorure darem vir werk bedoel is, nè?”
“Ek is jammer.”
Sy kyk na hom en merk tot haar verbasing dat hy haar met ’n breë glimlag aankyk.
“Jou werk is op jou lessenaar,” sê hy in ’n poging om die glimlag weg te steek. “Dit moet klaarkom – al kos dit dalk bietjie oortyd.”
“Dit sal, meneer.” Sy kyk hom met tintelende bruin oë aan. “Dankie dat meneer so gaaf was!”
“Vergeet dit maar.” Hy staan op om die deur oop te maak “So tussen hakies …”
“Meneer?”
“Jy sê jy moes die mense laat weet wanneer jy verjaar.”
“Hoekom vra u?”
Hy glimlag weer met