Szaniec. Agnieszka Jeż
Читать онлайн книгу.
– mruknęła Przyzwan. – Niech pan poczeka przy wejściu – zwróciła się do Kowala głośniej – zaraz przyjdę. I niech się pan tak nie boi, bo to podejrzane.
Chłopak wzruszył ramionami i chyba z ulgą odszedł w kierunku bramy.
– Ta miejscówka to jak lepianka przy Pałacu Biskupim. Zgniłe jajko nam się trafiło. Śmierdzące jajeczko Fabergé. – Ostatnią kwestię wypowiedziała prawie śpiewająco. Nietrudno było ocenić, że cała sytuacja sprawia jej perwersyjną frajdę.
W oddali grzmotnęło, aż Wiera podskoczyła.
– Chyba burza się zbliża – powiedziała, lekko zmieszana swoją nerwową reakcją.
– Chyba – zgodziła się Przyzwan. – A takie ładne niebo było.
Rozdział 8
Byli podobni do siebie, jak to chłopcy w tym wieku: jednakowo obcięci, ubrani na jedną modłę. Młody człowiek chce być jak inni, bo to go łączy z grupą. Ci byli grupą z konieczności i pewnie ten spójny wygląd został im narzucony. W takich miejscach jak to nie ma mowy o indywidualności, tu wszystko kolektywnie, odgórnie sterowane. Ale jeden z tych chłopców był trochę inny, miał coś w sobie. To coś. Był posągowy, jak greckie rzeźby. Ładnie opalony, a kiedy szedł, to takim sprężystym krokiem, który się spotyka tylko u młodych, jakby kolejne lata skutecznie odbierały ten przejaw witalności.
Niedobrze, że chłopcy są razem.
A może właśnie dobrze? Tak łatwiej zacząć znajomość, niż gdyby musiał podejść tylko do niego. Ma już pewną wprawę, nie jest nieopierzony, ale to jednak nie rutyna. No i trzeba się pilnować. Pobędą wspólnie, porozmawiają, przyzwyczają się do siebie. Trochę ich pozna, im będzie schlebiało jego zainteresowanie. Wiadomo – jak się nie ma ojca, to każdy dorosły facet, który się pojawia w pobliżu, jest traktowany jak potencjalny zamiennik rodzica. Potem zacznie się rywalizacja, którego z nich on najmocniej wyróżnia. Tak to działa, młodzi chłopcy potrzebują autorytetu, przewodnika, a ci są go szczególnie złaknieni, bo wyposzczeni. Zabieganie o jego względy rozbije ich wspólnotę, zrobi się szczelina, przez którą on wejdzie między nich. I wtedy będzie go miał. Powoli, krok po kroku, owinie go jak w kokon.
Rozdział 9
– Daniel Hryciuk, ksiądz dziekan, od kilku miesięcy na emeryturze, siedemdziesiąt lat. Nie mieszkał w Domu Księdza Emeryta, tylko w Pałacu Archiprezbitera. Żadnej bliskiej żyjącej rodziny. – Kosoń przeglądał wydruki przygotowane przez Remka. – Dobra, no to dzwonimy. – Spojrzał na Wierę i jasne się stało, że w tym przypadku „my” znaczy „ty”.
Wiera westchnęła. Jeszcze nigdy nikogo nie powiadamiała o śmierci bliskiej osoby. „W sumie dobrze mi się trafiło na debiut”, pomyślała. Księża powinni spokojniej podchodzić do tematu śmierci, bo perspektywę mieli przecież zupełnie inną. Wyjęła z kieszeni karteczkę od Kowala i wpisała podany numer. Po serii przełączeń czekała na finalne połączenie z kanclerzem kurii. Trwało to tyle, jakby się ubiegała o audiencję u papieża.
– Ksiądz Mariusz Zwoleński, słucham. – Zabrzmiało wreszcie w słuchawce.
– Wiera Jezierska, komenda powiatowa policji w Giżycku – przedstawiła się, mimo że ksiądz na pewno został poinformowany, kto do niego dzwoni.
– Szczęść Boże!
– Szczęść Boże – odpowiedziała, choć na kilometr zabrzmiało to sztucznością. Uznała jednak, że przed przekazaniem przykrej informacji powinna być miła. – Dzwonię do księdza ze smutną wiadomością. Ksiądz Daniel Hryciuk nie żyje.
Po drugiej stronie zapadła cisza.
– Jest tam ksiądz? – zapytała niepewnie.
– Jestem. To po prostu… zupełnie nieoczekiwane.
– Rozumiem, w hotelu też się nikt nie spodziewał…
To nie była do końca prawda, jeśli Hryciuk rzeczywiście doprowadził kogoś do ostateczności. A potem ten ktoś księdza – do innej ostateczności.
– W hotelu? A cóż się stało, proszę powiedzieć – sondował ostrożnie Zwoleński.
„Dziwnie ostrożnie”, pomyślała Wiera.
– Wydaje się, że to były… – zawahała się minimalnie – …problemy z sercem.
To była sugestia Przyzwan – żeby na razie nie zdradzać zbyt wiele. „Powiedzcie, że to problemy z sercem. W końcu każdy, kto umiera, miał problemy z sercem, bo biło, a teraz nie bije”.
– To tym bardziej nieoczekiwane, bo ksiądz Daniel był pod opieką najlepszego olsztyńskiego kardiologa.
– Tak? Poproszę od razu o imię i nazwisko.
– Tylko proszę mnie nie zrozumieć opacznie, ja w żaden sposób nie sugerowałem, że pan profesor mógłby coś zrobić źle. – Ksiądz Zwoleński momentalnie się usztywnił.
– Nie, oczywiście, to sprawa formalna, proszę się nie obawiać.
– Skoro tak… Profesor Tadeusz Szuba, kiedyś ordynator, teraz na emeryturze, ma prywatną praktykę w Olsztynie. Jeśli potrzebny adres lub telefon…
– Nie, dziękuję, znajdę.
– No tak… Och, proszę wybaczyć, ale to taki szok. Ksiądz Daniel jest… był wybitną osobowością. Tak pięknie się zapisał swoją posługą w historii warmińsko-mazurskiego Kościoła. Nie stąd, a wrósł w tę ziemię najmocniej.
– Tak? A skąd ksiądz pochodził? – zapytała Wiera, bo nigdy nie wiadomo, co się przyda.
– Ze Lwowa. Jego rodzice byli ze Lwowa, akcja „Wisła” ich tu przyniosła. Do Olsztyna, tam ksiądz dorastał, tam do liceum chodził i wreszcie do seminarium. I, co ciekawe, a zarazem budujące, bo pani pewnie nie wie – ksiądz Daniel to pierwszy katolik w rodzinie… A w którym zakładzie znalazły się jego doczesne szczątki?
Wiera pomyślała, że nomenklatura kościelna jest bardzo specyficzna.
– Ciało jest w kostnicy…
– Kiedy moglibyśmy je zabrać?
– …zakładu medycyny sądowej – dokończyła. – To zależy od wyników sekcji.
– Sekcji? – Ksiądz Zwoleński zareagował bez zwłoki.
– Tak. – Krótkie pytanie, krótka odpowiedź.
– Ale przecież mówiła pani… przepraszam, ale zapomniałem, jaki ma pani stopień?…
„Oho, zaczyna się”, pomyślała Wiera.
– Sierżant. Sierżant Wiera Jezierska.
– Więc mówiła pani, pani sierżant, że to zawał…
– Powiedziałam, że problemy z sercem.
– Tak czy owak, zrozumiałem, że to przyczyna naturalna. – Głos księdza Zwoleńskiego wchodził w mniej przyjazne rejestry.
– Cóż, ponieważ ksiądz Hryciuk był w dobrej formie i pod dobrą opieką, co sam ksiądz podkreślał, dopełnimy formalności i sprawdzimy, dlaczego jego serce przestało bić.
Wiera poczuła na sobie wzrok Kosonia. Delikatnie wzruszyła ramionami. Kłamstwo w wersji soft wcale nie było takie łatwe.
– Oczywiście.
To było „oczywiście” bogate w treści: trudno, przyjmuję do wiadomości ten stan, ale go nie akceptuję i postaram się go zmienić.
– Pani sierżant ma teraz pewnie dużo pracy, to może, żeby nie kłopotać, ja już się będę dowiadywał o przebieg spraw u nas, w wojewódzkiej?
Zabrzmiało