Krok 3. Projektowanie zgodne ze wzorami i kształtami natury

      Tús maith leath na hoibre.

      Dobry początek to połowa roboty.

      Kluczem do mojej prostej metody projektowania jest harmonia, celem – stworzenie przestrzeni, w której będziemy c z u ć s i ę dobrze, przemawiającej raczej do serca niż do umysłu.

      Natura to żywy byt, zespół współzależnych systemów. Wszystkie one składają się ze specyficznych elementów. A każdy element – z wzorów, które powtarzają się w obrębie całego systemu na wszystkich poziomach. Dlatego powinniśmy się nimi posłużyć przy projektowaniu ogrodu – w ten sposób zarówno on, jak i my zyskamy łączność z uniwersalnym przepływem energii.

      W czasach poprzedzających rewolucję przemysłową artyści i architekci ze wszystkich kultur i środowisk badali wzory natury. Każde dzieło sztuki i każda struktura architektoniczna były wyrazem połączenia tych wzorów i twórczego ducha artysty. Współpracę z naturą uznawano za niezbędną dla uzyskania piękna i harmonii.

      Rewolucja przemysłowa wyeliminowała ten sposób myślenia z głównego nurtu. Postanowiliśmy odseparować się od natury i przejąć kontrolę nad ziemią. Projektowanie stało się w głównej mierze domeną intelektu, sposobem wyrażaniu bólu po oddzieleniu od źródła. W rezultacie wielu architektów i artystów zaczęło tworzyć dzieła będące wyrazem b r a k u harmonii. Dysonans stał się modny. Zaczęto powszechnie mówić językiem tarć, niepokoju i konfliktu.

      „Święta geometria” to współczesna nazwa studiów nad uniwersalnymi wzorami obecnymi w naturze. Ujawniają się one w każdej skali. Każdy wzorzec wzrostu czy ruchu jest związany z jedną lub wieloma powtarzalnymi figurami geometrycznymi i relacjami.

      Za pomocą okręgów, trójkątów, prostokątów, sześciokątów, spiral, kwadratów i wzorów, które wykorzystują różne układy tych figur, natura rozwija się i tworzy połączenia. Jeśli zagłębicie się w ten świat, możecie być pewni, że zadziwi was pięknem i harmonią wzorów wszystkiego, co istnieje.

      Wszystkie figury mają specyficzne cechy i emitują energię o określonej częstotliwości. Każdą (albo jakąś ich kombinację) możecie włączyć do swojego ogrodu na różne sposoby i z różnych powodów.

      „Złoty podział” czy „złota proporcja” to określenie relacji stale pojawiającej się w różnej postaci w naturze. To coś na kształt klucza otwierającego drzwi do częstotliwości, która łączy wszystko we wszechświecie. Zapraszając ją do naszego ogrodu, tworzymy świętą przestrzeń w ten sam sposób, w jaki przez stulecia tworzono miejsca kultu. Zarówno w religiach pogańskich, jak i „wyższych”, bardziej zorganizowanych późniejszych systemach wierzeń była obecna świadomość potęgi świętej geometrii i jej roli w sprowadzaniu „boskiej” energii w miejsca święte.

      ZŁOTY PODZIAŁ I CIĄG FIBONACCIEGO

      Pozwólcie, że pokrótce wyjaśnię wam, w jaki sposób różne naturalne wzory świętej geometrii zostały wyprowadzone matematycznie. Dzięki temu lepiej je zrozumiecie i szybko zaczniecie dostrzegać wokół. Następnie wytłumaczę, jak wprowadzić ich energię do waszego ogrodu.

      Jeśli przyjrzycie się kwiatom dowolnej rośliny z rodziny astrowatych (Asteraceae) – astrom, jeżówkom, chryzantemom, stokrotkom, nagietkom czy słonecznikom – zobaczycie, że ich nasiona układają się w bardzo szczególny wzór. Wychodzą ze środka rzędami zwróconymi w przeciwne strony. Liczba nasion w rzędach skierowanych w jedną stronę jest proporcjonalna do liczby nasion w rzędach skierowanych w drugą stronę. Proporcja ta nosi nazwę złotej. Przejawia się ona w świecie fizycznym w postaci spirali i opisuje ją ciąg Fibonacciego.

      Nałóżcie dwa okręgi o równym promieniu tak, by obwód jednego przechodził przez środek drugiego, a powstanie część wspólna w kształcie migdału nosząca nazwę vesica piscis (łac. „rybi pęcherz”). Jeśli narysujecie linię poziomą przechodzącą przez jej środek, a potem jeszcze dwie wychodzące z jej czubka i przechodzące przez środki obu okręgów, otrzymacie trójkąt równoboczny. Pozwala on dalej utworzyć kwadrat oraz prostokąt noszący nazwę złotego.

      Prostokąt ten jest ważny, ponieważ stosunek między długością obu jego boków wynosi 1:1,618 i tę proporcję artyści i architekci wykorzystywali przez stulecia, by włączać wzory natury do swoich dzieł.

      Na ciąg Fibonacciego, zaprezentowany przez średniowiecznego matematyka Leonarda z Pizy zwanego Fibonaccim, składa się następująca sekwencja liczb: 1, 1, 2, 3, 5, 8, 13, 21, 34, 55 itd. Kolejne liczby uzyskuje się, dodając dwie poprzedzające. Jeśli którąkolwiek podzielicie przez jej poprzedniczkę, otrzymacie w przybliżeniu 1,618. Wynik jest tym dokładniejszy, im większa dzielna.