Odnajdywanie korzeni

      An áit a bhfuil do chroí is ann a thabharfas do chosa thú.

      Stopy zaniosą cię tam, gdzie twoje serce.

      Opiekunami skrawków ziemi, które nazywamy ogrodem, jesteśmy tylko przez krótki czas.

      W rzeczywistości wcale do nas nie należą. Nasze ciała, stworzone z ziemi, w końcu do niej powrócą, ona zaś zawsze pozostaje żywa. Wszystko, czego potrzebujemy, żeby przetrwać, wszystko, co utrzymuje nas przy życiu, pochodzi z Ziemi – z gleby, atmosfery, ze słońca i gwiazd na niebie.

      Niektóre obszary wydają się nam szczególnie atrakcyjne – współbrzmią z nami i przyciągają nas do siebie. Ludzie czasami przez całe życie szukają miejsc, do których należą, miejsc, gdzie czują się jak w domu.

      Nie zawsze zresztą rozumiemy związek, który łączy nas z ziemią. Każdy krajobraz ma własny charakter i ten charakter pomaga kształtować kulturę ludzi, którzy go zamieszkują. Irlandczycy na przykład to swarliwe plemię – zarazem ujmujące, niecierpliwe, aroganckie, zapalczywe, zmienne, barwne i zawsze nieco nieokiełznane. Nawet jeśli czasem wydajemy się chłodni i opanowani, tuż pod powierzchnią niezmiennie czai się gwałtowność. Można ją wyczuć tak samo, jak towarzyszący nam smutek.

      My, Irlandczycy, jesteśmy mocno związani ze światem ducha i mamy wrodzoną skłonność do wiary w magię, siłę modlitw i klątw. Wiele z tych cech można odnaleźć w irlandzkim krajobrazie. Ziemia i ludzie, którzy ją zamieszkują, są dla siebie niczym lustro – odzwierciedlają nawzajem swoje samopoczucie i stan zdrowia. Nasi przodkowie dobrze to wiedzieli. Uzdrawiając ziemię, uzdrawiamy zarazem samych siebie.

      Charakter kraju nabiera dodatkowych odcieni w zależności od hrabstwa. Każde hrabstwo ma własne, niepowtarzalne krajobrazy i jedyną w swoim rodzaju energię – tak jak ludzie, którzy je zamieszkują (i nie chodzi tu tylko o ich akcent czy zwyczaje). Niektóre regiony są płaskie, otwarte, łagodne i „osadzone w sobie”, inne mają rys dramatyczny, są pełne starożytnych opowieści i mitów.

      W ostatnich czasach do Irlandii napłynęła fala przybyszów z innych krajów. To bardzo ciekawe obserwować, jak szukają dla siebie miejsc odzwierciedlających ich osobowość. W wielu wypadkach obszar, który wybierają, potrzebuje takiego samego wsparcia i działań uzdrawiających jak jego nowi opiekunowie.

      Jakieś piętnaście lat temu zdarzyło się coś, co uświadomiło mi, że każdy skrawek ziemi ma własną osobowość. Przerabiałam pewien ogród na wsi i sporo kręciłam się po okolicy nowiuteńką furgonetką. To była jedna z pierwszych prób przekształcenia ogrodu na potrzeby programu telewizyjnego i dysponowaliśmy bardzo skromnym budżetem, miałam się więc kierować zasadą wyżebraj, pożycz albo ukradnij, ile się da. Czułam ogromną presję, bo termin ukończenia prac przy ogrodzie upływał za dwa dni.

      Kiedy przejeżdżałam obok zagajnika rosnącego za biegnącym wzdłuż drogi suchym murkiem, wśród drzew mignął mi mały trawiasty pagórek. Wypatrzyłam tam poskręcany kawałek butwiejącego drewna u podnóża starego dębu na szczycie, zatrzymałam się więc z piskiem opon. Malowniczy konar idealnie pasował do mojego projektu. Stanowiłby oryginalne dopełnienie kamiennego ogrodzenia, które akurat stawiałam. Zjechałam furgonetką na porośnięte trawą pobocze, pokonałam murek i wdrapałam się na szczyt pagórka. Pamiętam, że kiedy podniosłam drewno i zarzuciłam je sobie na ramię, poczułam się trochę nieswojo, jak dziecko, które chce zrobić coś, czego nie powinno, i dobrze o tym wie, ale zlekceważyłam to uczucie.

      Kiedy ruszyłam w drogę powrotną, wszystko ucichło. To był bardzo szczególny rodzaj ciszy, ciężkiej od dezaprobaty i wzburzenia. Zignorowałam ją, przedostałam się przez murek, ułożyłam konar ostrożnie z tyłu samochodu i wskoczyłam za kierownicę. Ale gdy przekręciłam kluczyk w stacyjce, odebrana z salonu raptem pięć tygodni wcześniej furgonetka nie odpaliła, mimo że dotąd nie miałam z nią żadnych problemów. W końcu po licznych próbach uruchomienia auta zadzwoniłam po miejscowego mechanika i wysiadłam, żeby zaczekać na pomoc.

      Atmosfera wokół zmieniła się całkowicie. Miałam wrażenie, jakby w okolicy zapanowało zadowolenie.

      I dopiero wtedy przez głowę przemknęła mi myśl, że może nie powinnam była zabierać konaru bez pytania i okazania ziemi należytego szacunku. Choć jednocześnie wydało mi się to idiotyczne – na litość boską, to był tylko bezwartościowy kawałek drewna! Mimo to ostrożnie wyjęłam konar z furgonetki i odniosłam na miejsce. Ale przebaczenie nie nadeszło.

      Gdy w końcu zjawił się mechanik i sprawdził samochód, okazało się, że poluzował się tylko kabel uziemiający. Za swój brak szacunku zostałam ukarana…