---

Скачать книгу

---

усаллык белән:

      – Бар, бар! Стойкаң янында эчүеңне бел! – дип, абыйны җиңел генә этеп җибәрергә иткән иде дә – булмады. Җибәрерсең алай җиңел генә Мирза абыйны!

      Ул бер дә кычкырмыйча, җикеренмичә, ләкин каты тавыш белән тагын әйтте:

      – Сезгә җиткән, егетләр. Хәзер үк әйбәт кенә булып чыгып китегез. Ишеттегезме? – диде.

      Шунда моңарчы тик кенә торган өченчесе, иң көчлесе булса кирәк, урыныннан купты.

      – Әй син! Гәүдә! Башкалар әнә чибәр генә карап тора, ә син? Ямьсез йөзеңнән туйдың мәллә? Хәзер матурлап куябыз аны. Яле, малайлар, бәр йөзенә! – дип, йодрыгын төйнәп, абыйның ияк астына җибәрергә итүе бул- ды – кыйналган кәҗәдәй акырып, идәнгә әйләнеп тә төште. Абыйның ничек иткәнен мин күрми дә калдым.

      Ул бүтән берни эшләмәде, сүз дә әйтмәде. Тыныч кына кире килеп, стаканын тотты:

      – Әйдә, апай! Чибәр әбинең җаны җәннәттә булсын!..

      Без эчеп куйганда инде теге егетләрнең эзе дә юк иде.

      Биш-алты ир берьюлы абыйны мактарга кереште:

      – Чиста! Чиста!..

      – Хулиганнарга шул кирәк!..

      – Тапканнар сугышыр җир!..

      – Шәп сыладың!..

      Берсе, стаканнарын күтәреп, безнең янга ук килде:

      – Мә, тот әле, энем! Үзем сыйлыйм…

      Абый:

      – Булмый, иптәш. Служба!.. – дип, ишеккә юнәлде.

      Без чыгып киттек. Болакны чыгып, трамвайга утырдык. Килгәндәге төсле, кайтканда да мин Кремльне карап үттем. Казан елгасын чыккач, Кәҗә бистәсе ягыннан бу якка таба бик биек итеп сап-сары ком өеп киләләр иде. Бу дамба булачак. Куйбышев ГЭСының су тибүе Кремль төбенә үк җитеп, әле без барган җирләр тоташ су астында калачак дип сөйлиләр – һич ышанасы килми иде.

      Дамбадан соң бистә үзе башланып китте. Мин тәрәзә аша бу җилле, болытлы көнне өшеп-караеп утырган агач өйләргә карап барам. Бу – гел авыл. Өйләре дә камышлы сазлык, болынлыклар эченә кереп югалган шикелле. Тирә-юньдә сарыктыр, кәҗәдер утлап йөри иде.

      Галәмәт зур таш өйләр салынып яткан бушлыкны үтеп, тимер юл астыннан чыккач, Соцгородта без трамвайдан төштек.

      Кичкә тагын аш җиткерделәр. Кырымча пешерелгән үткен-зәһәр шулпадан күңелләрем ачылып китте.

      – Аш ләззәтини кетирген – соганиен бибер, – диде Нилүфәр җиңги.

      – Аш ләззәтен китергән – суган белән борыч ди, – дип, Мирза абый үзебезчә кайтарып әйтте.

      Бер йөз грамм эчеп куйгач, төшлеккә менеп җиткән кояштай тулып, «куй, ояттыр» дип әйтүенә карамастан, Нилүфәр җиңгине кочаклап алды.

      – Хәсрәтем син, бәхетем син, язмышым син, – дип сөйләнә-сөйләнә, шапылдатып аркасыннан сөйде. Һәм, минем алда беренче тапкыр, җил искәндәй сагышлы бер көйгә алар теле белән җырлап җибәрде:

      Сокаклардан мән китәйим –

      Йон сана олсун;

      Агуларыны мән ичәйим –

      Бал сана олсун[21]…

      Ахырын бик озын итеп сузып бетерде дә, сул кулы белән һаман Нилүфәр җиңгине кочаклаган килеш, уңы белән рюмкаларга аракы бүлде. Нәфесем артык күреп, мин баш тарттым.

      – Кардәшең ния ичмәй? Кайный,

---

Скачать книгу