Kristofer Robin ağacın altında «Deyəsən, yağış yağacaq!» deyə-deyə dövrə vurmağa, Vinni-Puh isə buludların mahnısını oxumağa başladı.

      Maraqlıdır, nə qədər qəribə də olsa, arılar get-gedə özlərini daha şübhəli aparır, lap bərkdən vızıldaşırdılar. Hətta bəziləri yuvadan çıxıb Buludun ətrafında uçuşmağa başladılar; onlardan biri Buludun burnuna qondu və o dəqiqə də uçub-getdi.

      – Kristofer – of! – Robin! – Bulud qışqırdı. – Başa düşdüm. Bunlar düzgün arılar deyillər!

      – Nə danışırsan?

      – Qətiyyən düzgün arılar deyillər! Ona görə, yəqin ki, düzgün bal düzəltmirlər!

      – Doğrudan?

      – Hə. Odur ki aşağı ensəm yaxşıdır.

      – Bəs necə enəcəksən? – Kristofer Robin soruşdu.

      Hm, Vinni-Puh heç bu barədə fikirləşməmişdi. Kəndiri pəncəsindən buraxsa, guppultuyla yerə dəyəcəkdi. Odur ki bu fikir xoşuna gəlmədi. Yaxşı-yaxşı götür-qoy edəndən sonra dedi:

      – Kristofer Robin, şarı tüfənglə vurmalısan. Tüfəng yanındadır?

      – Əlbəttə, yanımdadır, – Kristofer Robin dedi. – Amma atəş açsam, şar xarab olar axı!

      – Atəş açmasan, mən xarab olacağam, – Puh dedi.

      Onda Kristofer Robin şarı nişan alıb atəş açdı.

      – Oy-oy-oy! – Puh bağırdı.

      – Vura bilmədim? – Kristofer Robin soruşdu.

      – Vurmağına vurdun, – Puh dedi, – amma şarı yox!

      – Bağışla, üzr istəyirəm, – Kristofer Robin yenidən nişan alıb atəş açdı. Bu dəfə gülləsi hədəfə dəydi; şar yavaş-yavaş boşalmağa başladı və Vinni-Puh yerə endi.

      Doğrudur, kəndirdən bərk-bərk yapışdığı üçün pəncələri keyimişdi, amma neyləmək olar?!

      Bu əhvalatdan sonra Puh düz bir həftə pəncələrini tərpədə bilmədi. Belə ki, burnuna milçək qonanda onu üfürüb qovalamağa çalışırdı: «Puhh! Puhhh!» Bəlkə də, məhz buna görə onu «Puh» adlandırıblar. Amma, doğrusu, buna çox da əmin deyiləm.

      – Nağıl qurtardı? – Kristofer Robin soruşdu.

      – Bu nağıl qurtardı. Amma başqaları da var.

      – Puh ilə mənim haqqımda?

      – Hə, üstəlik, Dovşan, Piqlet və başqaları haqqında; məsələn, bir dəfə Puh ilə Piqlet Efilantı tutmaq fikrinə düşdülər.

      – Tuta bildilər?

      – Yox.

      – Təəccüblü deyil! Axı Puh səfehin biridir. Bəs mən onu tutdum?

      – Darıxma, bunu növbəti nağıllara qulaq asandan sonra biləcəksən.

      – Yaxşı, – deyə Kristofer Robin ayağa qalxdı, sakitcə ayı balasının dal ayağından tutub arxasınca sürüyə-sürüyə qapıya sarı getdi. Qapıya çatanda arxaya çevrilib soruşdu:

      – Bəs mənim gülləm ona dəyəndə çox ağrıtmayıb?

      – Heç ağrıtmayıb, – atası dedi.

      Oğlan başıyla sağollaşıb otaqdan çıxdı. Atası oğlunun ardınca pillələri qalxan Vinni-Puhun çıxardığı səsləri eşitdi: bum-bum-bum.

      Atasının Kristoferə sonrakı günlərdə danışdığı nağıllar sizə də maraqlı gəlirsə, onda gəlin onları birlikdə oxuyaq.

      İA-İA QUYRUĞUNU İTİRİR, PUH TAPIR

      Qoca boz eşşək İa-İa meşə kənarında, qanqal basmış otluqda tək-tənha dayanıb ciddi məsələlər barədə düşünürdü. Bəzən kədərli-kədərli «Niyə?», bəzən də «Buradan hansı nəticə çıxır?» kimi suallara cavab axtarırdı. Ona görə də Vinni-Puhun addım səslərini eşidəndə çox sevindi: axır ki, fikirlərdən ayrılıb kiminləsə söhbətləşmək olardı.

      – Nə var, nə yox? – o, həmişəki qaydada kədərli-kədərli soruşdu.

      – Belə də! Sən necəsən? – Puh soruşdu.

      İa-İa başını yellədi.

      – Deyə bilmərəm, – o dedi. – Bilmirəm necəyəm. Mənə elə gəlir, çoxdandır necə olduğumu bilmirəm.

      – Oy, quyruğuna nə olub? – Puh təəccüblə soruşdu.

      – Nə olub ki? – İa-İa suala sualla cavab verdi.

      – Quyruğun yoxdur!

      – Baxaq görək! – İa-İa dedi.

      O, yavaş-yavaş quyruğuna tərəf döndü, amma onu görmədi; sonra əks tərəfə döndü, yenə də quyruğunu tapa bilmədi. Onda başını əyib aşağıdan baxdı və nəhayət, kədərli səslə dedi:

      – Hər şey aydındır. Təəccüblü deyil, yəqin, kimsə oğurlayıb…

      Puh hiss edirdi ki, ona nəsə deməli, ürək-dirək verməlidir. Amma məhz nə deməli olduğunu yadına sala bilmədi. Əvəzində nəsə xeyirli bir iş görmək istədi.

      – İa-İa, – o, təntənəli şəkildə bəyan etdi, – mən Vinni-Puh söz verirəm ki, sənin quyruğunu tapacağam.

      – Sən əsl yoldaşsan, – İa dedi, – əsl dostsan. Bəziləri kimi deyilsən!

      Beləcə, Puh quyruğu axtarmağa yollandı. Vinni şam və küknar ağaclarının yanından ötüb-keçdi, nəhayət, ac-susuz halda Qalın Meşəyə çatdı. Axı Bayquş bu meşədə gözəl «Şabalıd» qəsrində yaşayırdı. Hə, evdə yox, möhtəşəm qəsrdə. Qəsrin qapısının üzərinə həm zınqırov bərkidilmişdi, həm də düymə. Düymənin altında yazılmışdı:

      QAPINI AÇMASALAR, XAHİŞ EDİRƏM, DÜYMƏNİ BASIN!

      Zınqırovun altında isə belə yazılmışdı:

      ƏGƏR QAPINI YENƏ AÇMASALAR, XAHİŞ EDİRƏM, KƏNDİRİ ÇƏKİN!

      Elanların ikisini də Kristofer Robin yazmışdı, çünki Meşədə yalnız o yazmağı bacarırdı. Ağıllı Bayquş belə oxumağı, imza qoymağı bacarsa da, sözləri onun kimi düzgün yaza bilmirdi.

      Puh qapını döydü, zəngi basdı, sonra zınqırovun kəndirini çəkdi və axırda ucadan səsləndi:

      – Bayquş! Qapını aç! Ayı gəlib.

      Qapı açıldı; Bayquş qapının arasından çölə boylandı.

      – Xoş