Vinni-Puh. Алан Александр Милн
Читать онлайн книгу.
küpəni tələnin yanına apardı. Piqlet Dərin Quyunun dibindən səsləndi:
– Gətirdin?
– Hə, ağzınacan doludur, – Puh cavab verdi.
Onlar küpəni quyunun içinə sallayıb evlərinə getdilər.
– Yaxşı, Puh, gecən xeyrə qalsın, – Puhun evinə çatanda Piqlet dedi. – Səhər saat 6-da Şamağacının yanında görüşərik. Baxaq görək quyuya neçə fil düşəcək!
– Hələlik, Piqlet. Səndə kəndir varmı?
– Yox. Kəndir nəyinə gərək?
– Onları bağlayıb evə gətirmək üçün.
– Hə… Elə bilirdim, Efilantlar fit səsinə gəlir. Nə isə, gecən xeyrə qalsın!
– Gecən xeyrə!
Piqlet qaça-qaça çıxıb getdi, Vinni-Puh isə yatağa uzandı.
Bir neçə saat sonra obaşdan Puh yuxudan ayıldı. İçində anlaşılmaz, qəribə bir hiss vardı. Puh bunun nə olduğunu bilirdi: o, yemək istəyirdi.
Puh yanlarını basa-basa bufetə doğru getdi, kətilin üstünə çıxıb əliylə rəfləri yoxladı. Rəflər bomboş idi.
«Qəribədir! Burada üzərinə «BAL» yazılmış bir küpə olmalı idi…» – Puh otaqda o baş-bu başa gedərək donquldanmağa başladı:
Hanı bal? Bal hanı? Lap qəribədir!
Axı düz bir küpə bal vardı burda!
Ayağı olsaydı, deyərdim qaçıb.
Qanadı olsaydı, deyərdim uçub.
Suya düşüb üzə bilməzdi axı,
Onun nə quyruğu, nə üzgəci var.
Yerə girib, yoxsa göyə çəkilib?..
Bəlkə, qaçıb o, meşədə gizlənib?
Yox, yox, heç bir yana gedə bilməz o.
Hər yerə baxıram, tapılmır amma.
Əsl möcüzədir, əsl müəmma!
Bu mahnını üç dəfə oxuyandan sonra yadına düşdü ki, küpəni Mürəkkəb Tələyə qoyub!
– Ay-ay-ay! – Puh dedi. – Mənə deyən lazımdır, Efilant tutmaq sənin nəyinə gərəkdir axı?
Yenidən yatağa uzandı. Amma gözünə yuxu getmədi. Nə illah elədi, yata bilmədi. Xəyalında tələyə düşəcək Efilantları saymağa başladı, amma bunun da xeyri olmadı. Çünki saydığı Efilantlar dərhal Puhun küpəsinə cumur, balın hamısını içəri ötürürdülər.
Puh bir neçə dəqiqə beləcə uzanıb iztirabla Efilantları saymağa davam etdi. Beş yüz səksən yeddinci Efilant qəfildən iri dişlərini qıcıdıb mırıldadı: «Çox yaxşı baldır, həyatım boyunca belə ləzzətli bal yeməmişdim». Bu sözlə Puhu hövsələdən çıxardı, o, yerindən dik atılıb düz Altı Şamağacının yanına qaçdı.
Səhərin ala-toranında Dərin Quyu daha da dərin görünürdü. Puh kəndirlə quyuya sallandı.
– Heyif, heyif, – o, quyuya düşən kimi burnunu küpənin içinə soxub dedi, – Efilant, demək olar, hamısını yeyib! – bir qədər fikirləşəndən sonra isə əlavə etdi: – Hm… yox, özüm yemişəm. Hə, mən onu rəfdən götürəndə yemişdim axı. Lap yadımdan çıxıb.
Xoşbəxtlikdən məlum oldu ki, Puh balın hamısını yeməyib. Küpənin dibində bir az bal qalmışdı. Puh başını küpənin içinə soxub yerdə qalan balı da yalamağa başladı…
Bu zaman Piqlet yuxudan oyanıb gərnəşdi; dünənki məsələ yadına düşəndə bərk həyəcanlandı. Sonra bütün cəsarətini toplayıb ucadan bəyan etdi: «Neyləmək olar? İşi axıra çatdırmaq lazımdır!» Amma yenə də qorxudan dizləri əsir, qulaqlarında bu dəhşətli söz guruldayırdı: EFİLANT!
Bəlkə, özünü xəstəliyə vursun, desin ki, başı ağrıyır, Altı Şamağacının yanına getməkdən boyun qaçırsın? Ağlına maraqlı bir fikir gəldi. Elə indi sakitcə Altı Şamağacının yanına gedəcək, əyilib ehtiyatla quyuya baxacaq. Əgər quyuya Efilant düşübsə, qayıdıb yenidən yatağa uzanacaq; əks halda bütün günü evdə qalmağa dəyməz.
Beləliklə, qalxıb yola düzəldi. Əvvəlcə fikirləşdi ki, çox güman, quyuya Efilant-filan düşməyib; sonra fikrini dəyişdi. Neyləsin, belə hallarda güman yüz yerə gedir. Quyudan gələn səsləri eşidəndən sonra bütün şübhələri dağıldı: quyuya Efilant düşmüşdü!
– Oy-oy-oy! – Piqlet təlaşla dedi. Baş götürüb qaçmaq istədi, amma bunu bacarmadı. Bura qədər gəlib gözünün ucuyla canlı Efilanta baxmamaq axmaqlıq olardı. Ehtiyatla əyilib quyuya baxdı…
Puh başını küpənin içindən çıxara bilmirdi. Təlaş içində vurnuxduqca başı daha çox küpənin içinə girirdi. Puh gah «Ana!», «Kömək eləyin!» deyə bağırır, gah da bərkdən donquldanırdı: «Ay-ay-ay!» Yorulub əldən düşəndən sonra Puh başını qaldırıb (küpəylə birgə) fəryad etməyə başladı…
Bu mənzərəni görən Piqlet:
– Kömək eləyin! – deyə bağırdı. – Qorxunc Efilant! – o, dabanına tüpürüb qaçmağa başladı. – Kömək eləyin! Efiqorxunc lant! Kömək eləyin! Efilul! Qırmızı Qorxefilo!
Beləcə, get-gedə onun dili topuq vurur, nə dediyini bilmirdi. O, Kristofer Robinin evinin yanına çatana kimi başılovlu qaçdı.
– Nə olub, Piqlet? – yatağından yenicə qalxan Kristofer Robin şalvarını əyninə çəkib soruşdu.
– Efi… lant, – Piqlet təngnəfəs olmuşdu, güclə danışırdı. – Efil… fil… Efilant!
– Hanı?
– Odur, orada, – Piqlet caynağıyla göstərdi. – Çox qorxuncdur! Başı küpəyə bənzəyir; elə küpə böyüklüyündədir.
– Aydındır, – Kristofer Robin ayaqqabılarını geyinərək dedi, – gedək onu mənə göstər.
Əlbəttə, Kristofer Robinin yanında Piqlet heç nədən qorxmurdu. Birlikdə yola düşdülər.
– Eşidirsən? Bu odur! – quyuya yaxınlaşanda Piqlet qorxa-qorxa dedi.
– Nəsə eşidirəm, – Kristofer Robin dedi.
Tıqqıltı eşidildi. Zavallı Puh idi, hansısa ağacın kökünə ilişmişdi, başındakı küpəni sındırıb canını qurtarmağa çalışırdı.
– Dayan, yaxın getmə! – Piqlet Robinin qoluna möhkəm qısılaraq dedi.
Birdən Kristofer Robini gülmək tutdu. O, şaqqanaq çəkib gülməyə başladı, uğunub-getdi… Elə bu vaxt küpə zərblə ağacın kökünə dəydi və çilik-çilik oldu, elə o andaca Vinni-Puhun başı göründü.
Piqlet nə qədər axmaq olduğunu yalnız indi başa düşdü. Xəcalətdən evə qaçıb yatağa uzandı və özünü xəstəliyə vurdu ki, heç kimlə görüşməsin.
Kristofer Robinlə Puh isə nahar etməyə getdilər.
– Ayı! – Kristofer Robin dedi. – Səni çox istəyirəm!
– Mən