Wetenschap bevestigt – 3. Verzameling wetenschappelijke artikelen. Андрей Тихомиров
Читать онлайн книгу.
dood stierven aan de rand van steden, waarna ze hun botten uit alle delen van Egypte verzamelden en ze op één plaats begroeven. Alle deelnemers aan het offer van de stier bij de grote mysteriën van Isis weenden en sloegen op hun borst. We hebben dus het recht om te concluderen dat oorspronkelijk stieren, zoals koeien, door de Egyptenaren werden vereerd als heilige dieren en dat de geslachte stier, op wiens hoofd alle tegenslagen van het volk waren opgehoopt, ooit een goddelijke Verlosser was.
Sinds het einde van de XIII eeuw voor Christus begint een nieuwe tijd voor Egypte. De farao ' s, en vooral de beroemde Ramses II, die 67 jaar regeerde, verhuisden hun residentie naar Neder-Egypte om hun bescherming te vergemakkelijken tegen de invasies die het land voornamelijk bedreigden door de Hettieten, vervolgens door de «Zeevolken» en de Filistijnen. Ze trachtten de verdediging van Egypte te organiseren, niet aan de zeer afgelegen Thebe, maar aan de Nijldelta, direct aan de poorten van Egypte. De god Amon met een ramshoofd (met gedraaide horens) verliest ook geleidelijk aan zijn vroegere dominante plaats. Ramses II maakt een begraafplaats van heilige stieren (met hoorns) in Memphis. Ver naar het zuiden, vlakbij de grens met het moderne Soedan, in Abu Simbel, bouwt hij een heiligdom diep in de rots. De Duitse auteur Erich Tseren schrijft in het boek «Biblical Hills»: «daar, in Susa (de hoofdstad van het oude Elam, het moderne zuiden van Iran), als gevolg van opgravingen in 1901—1902, vonden de Fransen… het «wetboek» van de Babylonische koning Hammurabi, geschreven op een enorme diorietsteen. Ze vonden ook delen van een muur bas-reliëf van de XII eeuw voor Christus, waarop een bebaarde Stier-man met een kroon in de vorm van een hoorn en stier hoeven is afgebeeld naast een palmboom. Het is duidelijk dat het oudste beeld van de stier nu meer en meer een humanoïde beeld van de maangod wordt, die uiteindelijk alleen als een teken van goddelijkheid de Heilige horens op zijn voorhoofd bewaarde, dezelfde als die van de leiders van de Semieten, Indo-Europeanen, Duitsers en andere volkeren. De oude Egyptenaren aanbaden stieren, katten, krokodillen, schapen, enz. en zij beschouwden hen als goden en hun koningen.
In de Hebreeuwse mythologie worden cherubijnen getekend als wezens met vier gezichten (elk van hen heeft een menselijk, Stier -, Leeuw-en adelaargezicht), met vier vleugels, waaronder menselijke handen en vier wielen zich bevinden. Cherubijnen symboliseren intelligentie, gehoorzaamheid, kracht en snelheid. De Bijbel zegt dat God op cherubs zit (1 Samuël, hoofdstuk 4, vers 4; Psalm 79, vers 2), dat cherubs de bewakers van het paradijs zijn (Gen., hoofdstuk 3, vers 24) en dragers van Gods wagen door de wolken (EZ. Hoofdstuk 1 en 10). De etymologie van het woord «cherub» is controversieel. Ooit was dit woord afgeleid van de Aramese wortel «harab» – ploegen, maar nu wordt aangenomen dat het afkomstig is van de Assyrische karibu – «zegen». «Cherub „is een enkelvoud, in de Hebreeuwse taal wordt het meervoud gevormd door het achtervoegsel“ im „toe te voegen, dus het woord“ cherub», en dit ondanks het feit dat het in de Russische vertaling lijkt alsof het paradijs wordt bewaakt door een enkel wezen, duidt op een bepaald aantal bewakers.
«Het boek van de rechters van Israël», wetenschappelijke commentaren tussen haakjes. «Hoofdstuk 2. 11 toen begonnen de kinderen Israels te doen, dat kwaad was in de ogen des HEEREN, en zij begonnen de Baals te dienen. dit is het belangrijkste voor slaven vanuit het oogpunt van de slavenhoudende priesters. Baal, Baal, van de Fenicische «Heer», «Heer» – een oude al-Semitische godheid, vereerd in Fenicië, Syrië, Palestina. Aanvankelijk werd hij beschouwd als het hoofd van een patriarchale familie, de beschermgod van een bepaald gebied, een stad, werd afgebeeld als een man met geitenhoorns («Azazel», meer bepaald «Aza-El» – van Hebreeuws «geitengod»). De aanbidding van de oude goden werd onder de Joden bewaard, zelfs toen het monotheïsme onder hen werd gevestigd en de kerk, tempelorganisatie van de cultus van Jahweh werd gevormd. Volgens het boek Leviticus (XVI, 5—30) gebood God Mozes dat de Joden op de tiende dag van de zevende maand de «dag van reiniging» van alle zonden vierden. Baal: heidense godheid, symbool van menselijk offer. Sommige rituelen omvatten het offeren van kinderen, net als bij andere oude volkeren. De ouders geloofden dat ze de gunst van Baäl konden verdienen door hun eerstgeborene op zijn altaar te plaatsen. Ze dachten dat hij hun toewijding zou belonen door hen veel meer kinderen te geven. In andere gevallen werd het lichaam van een geofferd kind ingegraven in de fundering of muur van een nieuw huis. Door dit te doen, hoopte de familie dat het haar Baal ' s bescherming zou bieden en haar uit de problemen zou houden. Baals konden mensen zijn, priesters-heren, velen van hen droegen horens op hun hoofd, geitenhuiden, hoeven, nabootsende totemdieren – geiten, rammen, stierstieren).
Lijkt Baäl op zulke fabelachtige wezens als de duivel, De duivel, De duivel? Dit waren mensen, priesters van het primitieve stamsysteem, die dierenhuiden droegen, ze werden concurrenten van andere priesters, met vleugels op hun rug.
Gehoornde dieren symboliseerden de sikkel van de» Heilige «Maan, De Maan en de zon, evenals de hemel zelf, waar zogenaamd» hemelingen" wonen, naar analogie met het aardse leven, werden heilige dieren die je moet lijken, aanvankelijk om dichterbij te komen en te vangen, daarom droegen ze horens, hoeven, staart.
Een tovenaar in de huid van een stier, tekening uit de grot van de drie broers, Ariege, Frankrijk, Upper Paleolithic
Jagers, om een dier te vangen, zetten zijn huid op, maakten imitaties van hoeven, hoorns, staarten, maskers of vleugels, dus het was gemakkelijker om elk dier te vangen dat een persoon in de huid van dit dier als zijn eigen zag. Vandaar kwam een verscheidenheid aan weerwolven-mensen in de huid van dieren, later acteurs (acteurs), priesters en tovenaars die verschillende methoden gebruikten om hun dominantie over hun stamleden vast te stellen, inclusief om «menselijke jagers» te worden, dat wil zeggen, om stamleden hun slaven te maken.
Detail van het schilderij van de «Blauwe hal» van het Penjikent-Paleis, Tadzjikistan, toont een gevecht met demonen-diva ' s, mensen die hoorns, geitenbaarden en benen met hoeven dragen, twee felle demonen, bogen trekken, wervelen in de strijd op een gevleugelde strijdwagen, dat wil zeggen, kunstmatige vleugels zijn bevestigd aan de strijdwagen, 5—8 eeuwen.
Bij de meeste zoogdieren overheersen staafjes (fotoreceptorcellen) in het netvlies van het oog, dus bijvoorbeeld een wolf of een vos onderscheiden geen kleuren, maar ze zien zelfs op een maanloze nacht. Praten over het feit dat de wolf is bang voor rode vlaggen of de stier rent naar het rood met speciale woede heeft geen basis. Mensen en apen (evenals vogels) hebben veel kegels in het netvlies van de ogen, dus ze onderscheiden kleuren, maar ze zien niets op een donkere nacht.
Archeologisch onderzoek toont aan dat het thuisland van de oude Indo—Europeanen het gebied van de Zuidelijke Oeral is – de Zwarte Zee-regio, waar ze zich als een enkele taalgroep vormden. Indo-Europese talen worden gevormd in de oudheid en zijn afkomstig van een enkele Proto-Indo-Europese taal, waarvan de moedertaalsprekers ongeveer 5—6 duizend jaar geleden leefden. Op het grondgebied van de Zuidelijke Oeral worden de oudste overtuigingen gevormd, die de basis werden van latere religies: Vedisme en Mazdaïsme, die zich op hun beurt ontwikkelden uit primitieve overtuigingen. De oude Indo-Europeanen begon de cultuur van metallurgie ontwikkeling hier, dit werd vergemakkelijkt door de aanwezigheid van een groot aantal moerassen. De Indo-Europeanen leerden hoe ze moerasertsen konden extraheren en er ijzer uit konden smelten. «Santa Claus „kan uit het Latijn worden vertaald als“ heilige, gesloten plaats „van“ sanctus " – „heilig, onschendbaar, onverwoestbaar“,» clausum " – «gesloten gesloten plaats, slot, bout». Dit is de legendarische Vara uit de zoroastrische Avesta. In de oudheid was het ook in Vars: priesters met horens op hun hoofd en vleugels achter hun rug verbrandden dode mensen-dat is het prototype van de hel. Indo-Europeanen droegen hun goederen te koop op sleeën in de winter en werden prototypes van de Kerstman.
Vermelding van kleding en volksgebruiken in het epos van volkeren
Het Betoverde Kasteel
(Perzisch volksverhaal)
Was het zo of niet, de Padishah (padishah-Perzisch). het land Haveran (Haveran is een kleine stad in het zuiden van Iran, in de provincie Fars) had drie zonen. De oudste heette Afruz (afruz-Perzisch). «zegevierend»), de middelste is Shahruz (shahruz – Perzisch. «Koninklijk, gelukkig, gelukkig»), en de jongere