Қадр кечасидаги қотиллик. Комил Ойдинович Синдаров
Читать онлайн книгу.
нарса маълум бўлса, қўнғироқлашаман.
– Омад, яхши боринг, ишни жонлантирасиз деб умид қиламан.
– Есть! – изқувар ҳарбийча шашт билан хонадан чиқиб кета туриб, ортига ўгирилди. – Санжар ака, битта савол берсам майлими?
– Марҳамат, қулоғим сизда, – деди гуруҳ раҳбари жилмайиб.
– Хаёлимда биз Худоёрнинг айбдорлигини эмас, айбсизлигини исботлашга ҳаракат қилаётгандаймиз. Мен терговчилар билан узоқ йиллардан бери ишлаб келаман. Бунақасини ҳеч кўрмаганман. Нима, бу терговда янгича услубми?
– Ҳақли савол, – ҳозиржавоблик билан сўз олди Санжарбек, – терговчи ҳақиқатга қайси томондан тезроқ етиб боришни ўйлаб, ҳаракат қилиши лозим. Айни пайтда бизга ҳақиқий қотилни топиб, Худоёрнинг айбсизлигини исботлагандан, унинг айбсизлигини исботлаб, қотилликда гумондорлар доирасини қисқартирганимиз қулайроқ. Бундан ташқари, шу одам орқали жиноятчиларга чиқиб бориш имконияти борлигини ҳам ёддан чиқармаслигимиз даркор. Унинг мошинасига пичоқни ташлаб қўйган шахсни топсак, у бизни тўғридан-тўғри қотилга олиб чиқади.
– Шунақа деб ўйлайсизми? – қандайдир ишончсизлик билан гапирди изқувар. – Қотил Худоёрнинг ўзи бўлса-чи? Унинг айбдорлигини исботлаб қўйган маъқул эмасмикан?
– Демак, сиз қотилликни Худоёр содир қилган, деб ўйлайсиз, шундайми?
– Ҳамма ишни ўзи қилиб, бу артист ўлгур текин томоша кўрсатиб ўтирган бўлиши ҳам мумкин-ку! Қотиллик қилишига сабаб бор, «ўлдираман» деб айтгани ҳам рост, далилий ашё мошинасидан топилган… Яна бизга нима керак? Шу Худойберди ака шубҳа-гумонга берилмасдан сал қаттиқроқ турганда, бу одам аллақачон ҳаммасини бўйнига олган бўларди. Иш судга оширилиб, бунақа чувалашиб ўтирмаган бўлардик.
– Хўш, Худоёрни қамаб юбординглар ҳам дейлик, эрта бир кун ҳақиқий жиноятчи топилиб, «Ассалому алайкум», деб эшикдан кириб келса нима қилардинглар? – бепарволик билан эътироз қилди гуруҳ раҳбари.
– Йўғ-э, унақа бўлмас! Ўйчининг ўйи бутгунча, таваккалчининг иши битибди.
– Шунақа нақл бор, ҳақ гап. Аммо инсон тақдири масаласида таваккалчилик қилиш жиноятдан бошқа нарса эмас. Сиз давлатнинг ишонган одами – милиция ходимисиз. Бунақа саёз фикрлаш сизга ярашмайди. Устозларимиз бизнинг қон-қонимизга «Бир киши ноҳақ қамалгандан кўра, юзта жиноят очилмай қолгани яхши», деган гапни сингдиришган. Юзтани қўя туринг, битта жиноятнинг очилмай қолиши жамият учун қанчалик хатарли, жазонинг муқаррарлиги тамойили бузилишига олиб келади, жиноятчиларда янги-янги жиноятлар қилишга рағбат уйғотади. Аммо бир шахсни қонунсиз қамаш жамият учун ундан юз карра хатарли ва оғриқли бўлади! Узоқ ва муваффақиятли ишламоқчи бўлсангиз, шу гапимни қулоғингизга сирға қилиб осиб олинг!
– Айтдим-қўйдим-да! – ўзича тўнғиллади Абдуғани тарвузи қўлтиғидан тушиб. – Бунақа ишлашда жиноятни очиб бўладими? Майли, мен кетдим!
Хонада ёлғиз қолгач, Санжарбекни яна хаёллар ўз гирдобига тортди: «Бу ёшларга нима бўлган ўзи? Қонундан қўрқмайдиган, ҳаётга бепарво