Алиф. Пауло Коэльо
Читать онлайн книгу.
ёрдами керак. Нафақат сенинг, Ж. нинг ёки рафиқамнинг, балки ҳали мен учратмаганларнинг ҳам. Бунга ишончим комил. Мана нима учун дастхат-сессиялардан сўнг зиёфат уюштиришни сўраяпман.
– Доим бир нималар бошлаб юрасан! – дейди Моника норози оҳангда.
– Шунинг учун ҳам севасан-да мени, – табассум қиламан жавобан.
Ресторанда турли мавзуларда гаплашамиз, муваффақиятимизни нишонлаймиз ва ҳамкорлигимизни муҳокама қиламиз. Китобга оид гаплар фақат Мониканинг ваколатига киргани боис суҳбатнинг кўп қисмида жим ўтираман. Яна ўша савол янграйдиган вақт ҳам етади:
– Пауло Россияга қачон бормоқчи?
Моника менинг жадвалим бирдан тиғиз кўриниш олгани ва кейинги ҳафтадан ҳар куним соатларигача режалаштириб қўйилганини тушунтиради. Мен гапини бўламан:
– Биласизми, мен анчадан бери бир нарсани орзу қилардим. Буни амалга оширишга икки марта уриндим, аммо ҳеч нарса чиқмади. Агар ёрдам беришга рози бўлсангиз, Россияга борардим.
– Қанақа орзу экан?
– Поездда бутун Россиядан юриб ўтиб Тинч океани соҳилларигача етиб бориш. Йўлдаги шаҳарларда тўхтаб дастхат-сессияларни ўтказишимиз мумкин бўларди. Бу билан Москвагача етиб боришга имкони йўқ китобхонларни хурсанд қилган бўлардик.
Қувончдан ноширнинг кўзлари чақнайди. У ҳозиргина тўққизта вақт чизиғи ўтган улкан мамлакатда китобларни оммалаштириш қийинчиликлари тўғрисида гапирган эди.
– Қандай романтик орзу! Худди хитой бамбуки руҳида, – кулади Моника. – Ва амалга ошиши қийин. Сенга яхши маълумки, мен ҳамроҳлик қила олмайман. Мен уйда, ўғлимнинг ёнида бўлишим керак.
Ноширим завққа тўлган. Оқшом давомидаги бешинчи қаҳвани буюраркан, у барча ташвишни бўйнига олишига, менинг Россиядаги агентим ҳамма ишни саранжомлашига, Мониканинг ташвишланишига ҳожат йўқлигига ва ҳаммаси зўр бўлишига ишонтиришга уринади.
Шундай қилиб, учрашувларни ташкиллаштиришга масъул бўлганларни ҳам хурсанд қилиб, ҳам бошларига иш орттириб, кундалигимни икки ойлик дарбадарлик билан тўлдирдим. Агентим ва содиқ дугонамнинг завқли, эҳтиромли нигоҳини сезаман. Ўша пайтда устозим айтган ва мен тушунмаган бўлсам-да, ниҳоят масъулиятни зиммамга олганимни ёнимда бўлмаса ҳам билиб турганини ҳис қиламан. Кўча совуқ бўлганига қарамай меҳмонхонага пиёда қайтаман. Энди ортга йўл йўқлигини тушуниб, ҳаяжон ва қувонч ҳис қиламан.
Ўзим шуни истагандим. Ғалабага ишонсанг, ғолиб чиқасан. Чунки ғалаба ҳам сенга ишонади. Инсон ҳаёти озгина телбаликларсиз тўлиқ бўлмасди. Ж. айтганидек, мен ўз оламимни топишим керак. Дунёда нима содир бўлаётганини билсам, қалбимда нима содир бўлаётганини тушунаман.
Меҳмонхонада рафиқам менга бир неча бор қўнғироқ қилгани ва имкон бўлиши билан унга боғланишимни сўраганини хабар қилишади. Кўнглимда хавотир уйғонади: мен сафардалигимда у камдан-кам қўнғироқ қиларди. Тезда унинг рақамини тераман. Чақирувлар орасидаги вақт мангуликдек туюлиб кетади.
Ниҳоят