Polystoria. Зодчие, конунги, понтифики в средневековой Европе. Коллектив авторов

Читать онлайн книгу.

Polystoria. Зодчие, конунги, понтифики в средневековой Европе - Коллектив авторов


Скачать книгу
Bde. 1–2. Bd. 2. Weimar, 1908. Nr. 6. S. 60–61.

      62

      «Preterea in celebratione imperialis curie […] primum vero potum rex Boemie, quem tamen sub corona regali iuxta privilegiorum regni sui continentiam, nisi libera voluntate voluerit, non tenebitur ministrare…» (MGH Const. T. 11. Weimar, 1978–1992. P. 582 (IV. 3)).

      63

      «Consedentibus igitur hoc concilio per ordinem archiepiscopis cum suis suffraganeis rex Heinricus humillimus humotenus prosternitur et a Willigiso archiepiscopo, in cuius diocesi synodus habebatur, elevatus…» (Thietmar von Merseburg. Chronikon / hrsg. v. R. Holtzmann. Berlin, 1935. S. 311 (VI. 31). (MGH SSrGNS; 9)).

      64

      «Inter haec quocies rex anxiam iudicum sententiam nutare prospexit, toties prostratus humiliatur» (Ibid. S. 312. (VI. 32)).

      65

      Althoff G. Zur Bedeutung symbolischer Kommunikation für das Verständnis des Mittelalters // FMASt. 1997. Bd. 31. S. 370–389; Weinfurter St. Authority and Legitimation of Royal Policy and Action: The Case of Henry II // Medieval Concepts of the Past: Ritual, Memory, Historiography / ed. by G. Althoff, J. Fried, P. Geary. Cambridge; N.Y., 2002. P. 19–37, здесь P. 19–20.

      66

      Такое предположение сделано уже в ст.: Бойцов М.А. Указ. соч. С. 383.

      67

      «…omnia privilegia ecclesiae renovavit…» (LP. Vol. 1. P. 391).

      68

      «…atque a Iustiniano principe inquisitus de quibusdam capitulis optimam responsionem unamquamque solvit quaestionem…» (LP. Vol. 1. P. 396). Ср.: Ohme H. Das Concilium Quinisextum und seine Bischöfsliste… S. 72.

      69

      Ibid. S. 73 с указаниями на работы других исследователей в примеч. 81.

      70

      «…a palatio egressus in Placidias usque, ubi placitus erat, properavit» (LP. Vol. 1. P. 390); ср.: Janin R. Constantinople byzantine: développement urbain et répertoire topographique. P., 1950. P. 135. (Archives de l’Orient chrétien; 4).

      71

      LP. Vol. 1. P. 394; Janin R. Op. cit. P. 135.

      72

      «…ingressi sunt civitatem apostolicus pontifex cum camelauco in civitate (выделено мной. – М. Б.), ut solitus est Roma procedere, a palatio egressus in Placidias, usque, ubi placitus erat, properavit» (LP2. P. 223–224).

      73

      «…ingressi sunt Constantinopolim et (выделено мной. – М. Б.) apostolicus pontifex cum camelauco, ut solitus est Roma procedere, a palatio egressus in Placidias, usque, ubi placitus erat, properavit» (Ibid.). В издании Л. Дюшена основной оказывается версия, синтаксическую неуклюжесть которой издатель пытается поправить, поставив точку с запятой между «civitatem» и «apoctolicus»: «…ingressi sunt civitatem; apostolicus pontifex cum camelauco, ut solitus est Roma procedere, a palatio egressus in Placidias, usque, ubi placitus erat, properavit» (LP. Vol. 1. P. 390). В этом за Дюшеном следует и издатель одной из поздних версий папской хроники: «…ingressi sunt civitatem; apostolicus vero pontifex cum camelauco, ut solitus est Romam procedere, a palatio egressus, in Placidias, usque, ubi hospitaturus erat, properavit» (Liber pontificalis nella recensione de Pietro Guglielmo OSB e del card. Pandolfo, glossato di Pietro Bohier OSB, vescovo di Orvieto / a cura di U. Převorský. Vol. 1–3. Vol. 2. Roma, 1978. P. 268. (Studia Gratiana; 22).

      74

      Du Cange Ch. Glossarium ad scriptores mediae et infimae Latinitatis. T. 1: А—С. Frankfurt a.M., 1710. Col. 1107.

      75

      На Западе было распространено ошибочное мнение, будто и патриарх Константинопольский изначально носил паллий только с разрешения папы римского, притом вплоть до 933 г., когда патриарху Феофилакту якобы удалось получить из Рима привилегию, освобождавшую его кафедру от этой зависимости: «Scimus, immo videmus Constantinopolitanum episcopum pallio non uti nisi sancti patris nostri permissu. Verum cum impiissimus Albericus […] Romanam civitatem sibi usurparet […] Romanus imperator […] missis ei muneribus satis magnis effecit, ut ex papae nomine Theophylacto patriarchae literae mitterentur, quarum auctoritate cum ipse tum successores eius absque paparum permissu palliis uterentur» (Liudprandi relatio de legatione Constantinopolitana // Die Werke Liudprands von Cremona / hrsg. v. J. Becker. Hannover; Leipzig, 1915. P. 175–212. (MGH SsrGus; [41]), здесь P. 209–210 (c. 62)).

      76

      См.: Annales Bertiniani / rec. G. Waitz. Hannoverae, 1883. S.a. 839; Литаврин Г.Г. Византия, Болгария, Древняя Русь (IX – начало XII в.). СПб., 2000. С. 37–46. (Визант. б-ка. Исследования); Древняя Русь в свете зарубежных источников: хрестоматия: в 5 т. Т. IV: Западноевроп. источники / сост., пер. и коммент. А.В. Назаренко. М., 2010. C. 17–21. Подозрительность Людовика, как вскоре выяснилось, имела основания: очередной раз (в 860 г.) «русь» появилась под стенами Царьграда не ради дружбы, а с войском, состоявшим из 200 ладей, как раз тогда, когда император Михаил III был в походе против арабов. Князь Игорь в 941 г. собрал еще больше ладей, когда император Роман I отправил свой флот против арабов – грекам пришлось (по свидетельству Лиутпранда Кремонского, см.: Древняя Русь в свете зарубежных источников. Т. IV. С. 39) срочно ремонтировать списанные корабли.

      77

      Annales Bertiniani. S.a. 837.

      78

      Адам


Скачать книгу