Չարչարանքի խորություն մը կ՚երկարեր

      Իր ճակատին մարմարներեն դեպի ներս՝

      Երբոր մայրը իր պապերուն հավատքով

      Իր Զավակին մութ սընարին մոտեցավ.

      Կ՚ը նիրհեր ան մրրկահույզ երազով,

      Որուն կուրծքին կանաչազարդ դաշտին վրա

      Խավարամած երկինք մը կար տարածված։

      Թշվառությունն էր անոթի գյուղերուն,

      Որ հոն՝ մոր մը հառաչանքով կաթոգին,

      Ցեղիս զորեղ բազուկներուն կ՚երկարեր։

      Լացավ Մայրը, երգեց Մայրը լալագին,

      Որում տղան իր անուրջեն այսահար

      Բացավ աչքերը թարմագեղ, ուրկե դուրս

      Արցունքն ու լույսը միատեղ խուժեցին։

      Լացավ Մայրը, երգեց Մայրը լալագին,

      «Կանգնե՛ Տղա՛, ցեղիդ մռայլն ըզգեցե՛ր,

      Զի Սափորին մեջ լույսի

      Մահվան մութը կը ծորի.

      Եվ ակոսներն, լի բարությամբ կաթնալի,

      Արյուններով և արցունքով կոռոգվին,

      Եվ կը սևնան ատելության խորշակեն

      Ցորյանները ոսկեփրփուր աշունին։

      Ահա՛ հեստ սուրդ ճակատիդ չափ պերճախոս

      Բազուկներուդ Արյունին հետ կը ժպտի.

      Տե՛ս, անտառը հույսի կրակն է առեր,

      Տե՛ս, կուրծքին մեջ՝ ուրկե հասակդ առավ թև՝

      Գիշերները կը շարժին,

      Եվ ոսկորները պապերուդ արծվագեղ

      Մարտի ճամփուդ վրա քեզի կըսպասեն։

      Դռան առջև կը դափրե ձին ոսկեհուռ

      Եվ աչքերեն կը թափին կայծ ու սարսուռ,

      Հորիզոնին մարմարները կը կարմրին,

      Ինչպես հրդեհն աստվածացած անտառին։

      Արշալույսը որմին վրա է արդեն

      Ելի՛ր Տղա՛ս, քրոջդ ոսկի գանգուրներուն ի խնդիր։

      Մերկ՝ ինչպես կույսն արձակված սրսկապանի թևերեն,

      Որուն կուրծքեն կը հոսին իբր այգի կաթ շիթ առ շիթ

      Ո՜ւժ, սե՜ր, ա՜ստղ, լա՜լ, պերճա՜նք, ճաճա՜նչ, մարգարի՜տ։

      Ցատկե՛, Տղաս, ցեղիդ մռայլն ըզգեցե՛ր,

      Քեզ պիտ ցուցնեմ այն անդունդին եզերքն, ուր՝

      Մահը առած մեր կյանքերուն արևծագերը բոլոր

      Պիտի ոստնու դեպ գահավեժն ահարկու,

      Ուրկե ինք՝ մահն միայն կրնա դուրս ելնել։

      Գահավեժին սեմին կանգնած՝ պետք է մահը սպաննես

      Ցցելով դեմն անմահությունըդ լուսեղ։

      Պետք է հսկես կայծակնալից բիբերով,

      Մինչ րնկերներդ զինակիր

      Ծանր դագաղ մը ուսերին պիտ վազեն՝

      Մահու դիակին ի խնդիր։

      Արյունահոտ գիշերին մեջ ամայի,

      Ուր բնության լացն ավելի խոր կը դառնա,

      Հոգիս՝ հակած թարմ դիակի մը վրա,

      Կը հծծե Ողբն Անմահությանդ դարավոր,

      Ո՜վ Արև,

      Վաղը նորեն պիտ ծագիս

      Մերկացնելով մարդոց ամոթը կարմիր,

      Ճառագայթներդ դողդոջյունով պիտ հպին

      Մոխրակուտված քաղաքներուն,