Адваротны бок люстра. Ксенія Шталенкова
Читать онлайн книгу.
Ваша Мосць! Дзякуй! – Міхал кінуўся на калены перад князем.
– Хадзі ўжо, Трышчан! – насмешліва сказаў Радзівіл і, убачыўшы, што твар Міхала заліўся пунсовай фарбай, ад шчырай душы зарагатаў.
Раздзел 8
Як і абяцаў, Міхал вярнуўся ў Вільню праз месяц і адразу ж адправіўся да княгіні Альжбэты, каб паведаміць ёй пра тое, што ўжо час ехаць у Кракаў, дзе рыхтавалася каранацыя Барбары Радзівіл. Па загадзе пана князя Мікалая Міхал павінен быў суправаджаць працэсію. На прыёме ў княгіні юнаку ўсё карцела спытаць пра Басю. За той час, што яны не бачыліся, ён надта змаркоціўся па ёй. Княгіня гэта заўважыла і, хітра прыжмурыўшы вочы, сказала:
– Бачу, ты жадаеш спытаць пра пані Барбару. Міхал засаромлена ўсміхнуўся і кіўнуў.
– Не хвалюйся, з ёю ўсё добра. Ведаю, табе карціць хутчэй пабачыцца з паннай, але ў нас вельмі мала часу на зборы, таму, калі рушым з Вільні, пад’язджай да маёй карэты. Яна будзе разам са мной.
Міхал адвітаўся і пайшоў з прыёмнай залы. Пакінуўшы палац Радзівілаў, ён адразу ж паскакаў дадому. Каля брамы яго сустрэла карміцелька. Пасля доўгіх прывітанняў і моцных абдымкаў пані Катажына пачала распавядаць Міхалу:
– Ох, прыходзіла наша Барбара! Такая прыгажуня – нават вачэй адвесці нельга! Сукня ядвабная, валасы прыбраныя, розныя ўпрыгожанні! І трымае сябе як! Адразу відаць, што паненка шляхетная! А кажа дык толькі пра цябе: хутчэй бы Міхалачак прыехаў, як ён там жыве… Такая прыгажуня. Вось як убачыш яе, дык адразу абдумаешся і ажэнішся з ёй!
– Карміцелька, зноў ты за сваё! – прабурчаў Міхал.
Але кабета, зрабіўшы выгляд, што не пачула слоў юнака, узялася далей ва ўсіх фарбах апісваць Басю. А Міхал, махнуўшы рукой на спрэчкі, уважліва слухаў.
Праз некалькі дзён з Вільні рушыла доўгая працэсія, якая суправаджала княгіню Радзівіл да Кракава. Сама княгіня ехала ў велізарнай карэце, у якую былі запрэжаны васьмёра коней. Самыя набліжаныя прыдворныя панны сядзелі разам з ёй, астатняя світа ехала на канях ці ў вазках.
Адразу ж па выездзе Міхал накіраваўся да карэты. Ён пакланіўся ў сядле, вітаючы княгіню і паннаў, і стаў вачыма шукаць Басю. Хаця княгіня і сказала, што дзяўчынка будзе тут, яе нідзе не было відаць. Міхал нават уявіць не мог, як яна будзе выглядаць. Ён жа прызвычаіўся, што Бася – «хлапчук»! Раптам над вухам пачуўся дзявочы голас:
– Пане Міхалу, ці вы мяне не пазнаеце?
Міхал з маркотным тварам абярнуўся і ледзь не паваліўся з каня. Панны вакол захіхікалі, а княгіня сказала:
– Вось жа! А мне заўсёды так хвалілі пана Саколіча! Маўляў, ён вельмі выдатна трымаецца ў сядле!
Панны зарагаталі яшчэ гучней, а Міхал, разявіўшы рот і вылупіўшы вочы, то чырванеў, то бялеў: перад ім на беласнежнай кабылцы сядзела прыгожая паненка ў багатым, сшытым па апошняй модзе строі і футры. Раптам яна пакінула ўсміхацца і, нахмурыўшыся, з такой знаёмай інтанацыяй ціха спытала:
– Ну што ты ўтаропіўся ў мяне, нібы я страшыдла якое?
Не знайшоўшы, што адказаць, Міхал прыдуркавата ўсміхнуўся і пачаў разглядаць вуха Сарацына. Бася збянтэжана паглядзела на сябра, а ён узяўся