Коннік без галавы. Майн Рыд
Читать онлайн книгу.
вам, сэр? Чаму яно не надакучвае вам? Ваш сябар містэр Стумп казаў мне, што вы так жывяце ўжо некалькі гадоў. Гэта праўда?
– Гэта так – іншае жыццё мяне не вабіць.
– О, як бы я хацела сказаць тое ж самае! Як я вам зайздрошчу! Я ўпэўнена, што была б бясконца шчаслівай сярод гэтай цудоўнай прыроды.
– Адна? Без сяброў? Нават без даху над галавой?
– Я гэтага не казала… Але вы не сказалі мне, як вы жывяце. Ці ёсць у вас дом?
– Ён не заслугоўвае такой гучнай назвы, – смеючыся, адказаў мустангер. – Халупа, бадай, больш прыдатнае слова для таго, каб даць уяўленне аб маім хакале – адной з самых сціплых хацін у нашым краі.
– Дзе ж яна знаходзіцца? Недалёка ад тых месцаў, дзе мы сёння былі?
– He вельмі далёка адсюль – не болей мілі. Бачыце вершаліны дрэў на захадзе? Яны прыкрываюць маю хаціну ад сонца і абараняюць яе ад бур.
– Праўда? Як бы мне хацелася глянуць на яе! Простая хаціна, вы кажаце?
– Іменна.
– Стаіць у адзіноце?
– Няма ніякага жылля бліжэй як дзесяць міль ад яе.
– Сярод дрэў? Маляўнічая?
– Гэта ўжо як каму здасца.
– Мне хацелася б паглядзець на яе, каб мець уяўленне. Толькі адна міля адсюль, вы кажаце?
– Міля туды, міля назад – усяго дзве.
– Дробязь, гэта зойме не больш дваццаці хвілін.
– Я баюся, што мы злоўжывём цярпеннем вашых блізкіх.
– А можа, вашай гасціннасцю? Прабачце, містэр Джэральд, – працягвала дзяўчына, і лёгкі цень азмрочыў яе твар, – я не падумала аб гэтым. Мабыць, вы жывяце не адзін? У вашай хаціне ёсць яшчэ хто-небудзь?
– О так! Я пасяліўся тут не адзін. Са мной…
Перш чым мустангер закончыў сваю гаворку, ва ўяўленні Луізы ўзнік вобраз дзяўчыны яе гадоў, з бронзавым адценнем скуры, з міндалепадобным разрэзам вачэй. Зубы ў яе, мабыць, бялей за жэмчуг, на шчоках пунсовы румянец, валасы, як хвост Кастра, пацеркі на шыі, бранзалеты на руках і нагах, мудрагеліста вышытая кароткая спаднічка, макасіны з махрамі на маленькіх ножках. Такім уявіла сабе Луіза другога жыхара хаціны мустангера.
– Можа, з’яўленне гасцей, асабліва незнаёмых, будзе не зусім прыстойным?
– Наадварот, ён заўсёды вельмі рады гасцям, як сябрам, так і незнаёмым. Мой малочны брат вельмі дружалюбны чалавек, але яму, небараку, цяпер мала з кім даводзіцца сустракацца.
– Ваш малочны брат?
– Так. Яго завуць Фялім О’Ніл. Як і я, ён ураджэнец Ізумруднага вострава, графства Голуэй. Толькі ў яго гаворцы ірландскі акцэнт яшчэ больш чутны, чым у маёй.
– О, як бы мне хацелася яго паслухаць! Бо дыялект графства Голуэй вельмі своеасаблівы. Ці не так?
– Мне цяжка аб гэтым меркаваць, я ж сам адтуль. Але калі вы згодзіцеся на паўгадзінкі пакарыстацца гасціннасцю Фяліма, то зможаце скласці ўласнае меркаванне.
– З вялікім задавальненнем! Гэта будзе цікава, такое новае для мяне! Няхай бацька і астатнія пачакаюць. Там шмат дам і без мяне, няхай яны зоймуцца пошукамі нашых слядоў.