Niby pacholę jakoweś,

      Rycerzyk jeden sobie żył,

      Co kochał cud białogłowę.

      – Niech skonam! – zawołał kucharz, walnąwszy garncem w stół – ogromnie mi się ta pieśń podoba, a i morał, który siedzi w niej jak słodki orzech w skorupie.

      – A toś bystry chłop – rzekł Mały John. – Pokochałem cię szczerze jak brata.

      – I jam cię też polubił. Ale dzionek mija, a ja mam jeszcze robotę w kuchni i muszę zdążyć, zanim nasz pan wróci z polowania. Więc chodźmy raz-dwa i załatwimy ten dzielny pojedynek, który nas czeka.

      – No to już – powiedział Mały John – byle żwawo. Ze mnie kompan, bracie, i do bitki, i do wypitki. Ruszaj na korytarz, bo tam jest gdzie wywinąć mieczem, a postaram się dogodzić ci setnie.

      Wyszli więc na krużganek, który prowadził do spiżarni, dobyli mieczy i bez dalszych ceregieli natarli na siebie z taką furią, jakby jeden drugiego chciał porąbać na kawałki. Miecz o miecz uderzał ze szczękiem, aż iskry sypały się dokoła. Wodzili się w walce po całym krużganku z godzinę albo i więcej, a żaden drugiego nie dosięgnął, choć starali się, jak mogli, obaj bowiem byli świetnymi szermierzami i nic z ich wysiłku nie wynikło. Od czasu do czasu przerywali pojedynek zmordowani, a odetchnąwszy nieco, rzucali się do walki z jeszcze większą zaciekłością. Wreszcie Mały John zawołał: „Stój, dobry kucharzu!” i obaj wsparli się na mieczach, ciężko dysząc.