Znowu to zrobiła! Nie dość, że wrobiła mnie w organizację świąt, to jeszcze w zaledwie dwóch zdaniach przemieniła to w fakt, pisząc, że przywiezie świąteczny pudding, zanim w ogóle zdążyłam zgodzić się na jej przyjazd. A to wszystko pod pozorem „czasu dla rodziny”, chociaż nawet nasi rodzice mają nas w głębokim poważaniu! Niestety wiedziałam, że nie ma sensu próbować wymigać się od tego, co zarządzi Jessica. Jeśli napiszę, że święta i tak nie będą rodzinne, bo nie zjawią się nasi rodzice, stwierdzi, że tym bardziej powinnyśmy spędzić je razem.

      Nasze dzieci są o rok starsze, więc może wieczór będzie trochę bardziej cywilizowany? Podczas zeszłej Wigilii Peter i Jane zjedli po pudełku czekoladek na głowę na śniadanie, jeszcze zanim Jessica i jej prawie niemy mąż Neil zdążyli przyjechać (są małżeństwem od piętnastu lat, a ja wciąż nie wiem, czy Neil się nie odzywa, bo nas nienawidzi, boi się wyrazić własną opinię przy żonie, a może po prostu milczy przerażony chaosem, jaki panuje w naszym domu i tym, jak zdziczałe są moje dzieci. Tak czy inaczej, przez większość czasu milczy ponuro i odzywa się tylko pytany. Mamrocze wtedy pod nosem: „Nie, dziękuję” albo „Tak, poproszę”, czasami krzywiąc się z niezadowolenia).

      Persephone i Gulliver dostali gustowne, ciche i etycznie poprawne prezenty od swoich rodziców. My daliśmy Peterowi i Jane głównie głośne i działające na nerwy gry komputerowe, w które chcieli grać, jednocześnie biegając po domu jak uzależnione od cukru potworki na odwyku.

      Persephone napisała kompozycję na pianino, która miała być prezentem dla nas wszystkich, i od razu po przyjeździe zapragnęła nam ją zagrać. Efekt był taki, że dziesięć minut po tym, jak przekroczyła próg naszego domostwa, zanosiła się szlochem, bo nasze rachityczne pianino kupione na Gumtree nie trzymało standardu, do którego była przyzwyczajona, a na dodatek Peter i Jane nie chcieli wyłączyć PlayStation na czas trwania jej recitalu. Kiedy Simon siłą wyrwał im z rąk kontrolery do gry, wymyślili słowa do jej kompozycji. Brzmiały one mniej więcej tak: „Persephone ma kupo-twarz, głupią, głupią kupo-twarz”, na co Jessica zacisnęła usta tak mocno, że zaczęły przypominać pupkę kota. Miałam wrażenie, że za chwilę wyjdzie z siebie i stanie obok. Właśnie z tego powodu, nie bardzo rozumiem, dlaczego znowu chce przyjechać do nas na święta.

      Kiedyś spytałam ją, czemu zawsze się upiera, żebyśmy spędzili święta razem. Wydała się zaskoczona i odparła:

      – Chciałam, żeby nasze dzieci miały takie same magiczne święta co my… No wiesz, wszyscy w komplecie, obfity rodzinny posiłek, wspólne zabawy, tradycja. Nie tak jak było… później.

      Pomyślałam, że Jessica pomyliła swoje wspomnienia z dzieciństwa z reklamami sieci domów towarowych Johna Lewisa8. W moich wspomnieniach mama klęła jak szewc, bo babcia (mama taty) była dla niej niemiła, jednocześnie próbując lepić kuleczki na nadzienie do indyka i wlewając w siebie tyle dżinu, ile potrzeba, żeby zapomnieć o kąśliwych uwagach babuni na temat jej wagi. Tata wyrywał mi i Jess wszystkie zabawki, które wymagały włożenia baterii, bo przecież nie można nam zaufać na tyle, żebyśmy same je włożyły, co sprowadzało się do tego, że pod pretekstem „zmontowania zabawek” sam się nimi bawił, podczas gdy my jojczyłyśmy, żeby nam je oddał. Swoją drogą to, że mama poniosła totalną porażkę w obowiązkach małżeńskich, to znaczy nie spłodziła mu syna i dziedzica, tylko dwie niewydarzone córki, oznaczało, że dostawałyśmy bardzo dużo prezentów na baterie, na przykład kolejki elektryczne albo tory wyścigowe z samochodzikami, które ewidentnie miały być przeznaczone dla nieistniejących synów.

      W okolicach