Michael pamiętał, że gdzieś ma zapisany numer telefonu komórkowego Blake’a Gifforda. Dziwne, ale podczas niemal każdej podróży handlowej czy jakiegoś zjazdu miał do czynienia z tym człowiekiem. Gifford znalazł się na okładce magazynu „Barista”, kręcił się też po salonach wystawowych Global Specialty Coffee Association Expo, ciągnąc za sobą ekipę z kamerą. Kilka razy wypili razem po parę drinków. Przyjaciółmi nie byli, ale zachowywali się wobec siebie życzliwie. Serdecznie. Blake cieszył się pewną (ograniczoną) sławą, o której nie pozwalał nikomu zapomnieć: podkreślał, z kim to nie żeglował po Morzu Śródziemnym, z kim to nie szusował na nartach w Aspen. Jedyną rzeczą, którą nie chwalił się Michaelowi, były owe fałszywe „wyprawy po zakupy”, przedstawiane w formie programów telewizyjnych. Ponieważ dobrze wiedział, że Michael nie da się na to nabrać.

      W końcu Tanner znalazł w szufladzie biurka zmiętą wizytówkę, na której Gifford nabazgrał numer swojej komórki. Sygnał w słuchawce dźwięczał zapamiętale aż do uruchomienia się poczty głosowej. Michael się rozłączył, a po mniej więcej minucie wcisnął przycisk ponownego wybierania. Tym razem Gifford odebrał po pięciu dzwonkach.

      – Tak? – warknął ochryple.

      – Z tej strony Michael Tanner.

      Nastąpiła nagła zmiana tonu. Raptem Gifford zaczął przemawiać kordialnie, wręcz wylewnie.

      – Och, cześć stary, co słychać?

      – W tej chwili niezbyt dobrze, Blake. Dotarły do mnie wieści o kontrakcie z Four Seasons.

      – Hej…

      – Niezbyt to fajne, kolego. Zupełnie niefajne. Pomysł z prażeniem na „zimno” był mój. A ty po prostu go sobie zagarnąłeś.

      – Oj tam, oj tam, jesteś już dużym chłopakiem. To nie ty wymyśliłeś tę technologię. Powstała w Kioto mniej więcej tysiąc lat temu.

      – Umowa, którą miałem z Four Seasons…

      – Myśmy weszli ze znacznie niższą ceną, stary. To bardzo proste.

      – Wykiwałeś mnie. Kontrakt był mój. Miałem z nimi umowę.

      – Ustną. Naprawdę chcesz, żebym ci wytłumaczył, ile jest warta ustna umowa? Przecież świetnie o tym wiesz, równie dobrze jak ja. Daj spokój, stary.

      Tanner wpadł w taką złość, że zabrakło mu słów.

      – To nie… to nie jest w porządku – wykrztusił wreszcie.

      – Słuchaj. Bardzo mi przykro, ale na tym polega ta gra, przyjacielu. Nic osobistego. Tylko biznes.

      Tanner nie zamierzał przyznawać, że Gifford ma rację. To był tylko biznes. Nie powinien brać całej sprawy aż tak bardzo do siebie.

      Ponieważ nie odpowiadał, Gifford podjął:

      – Słyszałem, że niesamowicie dobrze grasz w squasha. W przyszłym miesiącu będę w Bostonie. Przywiozę swoją rakietę, powinniśmy zagrać. Dobra?

      Tanner milczał dłuższą chwilę. Wreszcie rzucił:

      – Wiesz co, Gifford? Nie mogę się tego doczekać.

      16

      Za chwilę szefowa miała wziąć udział w głosowaniu w siedzibie Senatu przy pełnym jego składzie, więc Will mógł przećwiczyć szybki marsz w jej towarzystwie, odprowadzając ją tunelem długości blisko kilometra. Senator Robbins miała na nogach sportowe obuwie.

      – Udało się? – spytała.

      – Hm, nie, nie udało się, nie za bardzo. Ale mamy jeszcze inne opcje.

      – Nie rozumiem.

      – Im mniej pani wie, tym lepiej.

      Posłała mu długie, twarde spojrzenie.

      – Co ty kombinujesz?

      – Zachowajmy odrębność naszych działań – powiedział Will.

      – No cóż, im dłużej mój laptop jest u tego całego Tannera, tym więcej ma on czasu na spenetrowanie dokumentów. Dlatego trzeba zrobić wszystko, aby go odzyskać.

      – Ale przecież nie dostanie się do plików. Są chronione hasłem.

      Przez dłuższy czas senator milczała, jakby się nad tym zastanawiając.

      – Za każdym razem, włączając komputer, wpisywała pani hasło, prawda? – zapytał Will. Był prawie pewny, że tak ustawili tego laptopa. Szefowa nie znała się na sprzęcie na tyle, by wiedzieć, jak zmienić ustawienia.

      – Och… no tak. Ale mogłam też, hm… – Pomachała i uśmiechnęła się do senatora ze stanu Oregon, który mijał ich na elektrycznym meleksie. – Możliwe, że zostawiłam hasło na karteczce samoprzylepnej.

      – Gdzie była ta karteczka?

      – Przy laptopie.

      – W torbie? Myślałem, że nie nosi pani torby.

      – Nie, na obudowie.

      – Zostawiła pani hasło do komputera naklejone na laptopa? Na samym wierzchu?

      – Nie, pod spodem.

      A zatem szefowa umieściła karteczkę samoprzylepną z hasłem dostępu na dolnej części obudowy macbooka air. Jak to było możliwe? Trudno o większą niefrasobliwość, jeśli chodzi o zabezpieczenie hasła.

      Abbott uświadomił sobie, że było to do niej bardzo podobne. Susan czuła awersję do wszelkich