Naturalne lub nabyte zdolności nie mają duchowej mocy, ale mogą być wykorzystane przez Ducha Świętego. Na przykład umiejętności rzemieślnicze Besalela posłużyły darom mądrości i usługiwania, kiedy pracował nad wyposażeniem świątyni Bożej (Wj 31:2-11), muzyczne zdolności były nośnikiem dla daru uzdrawiania, kiedy Dawid swoją grą koił chorą psychikę króla Saula (1Sm 16:23), a pisarskie umiejętności posłużyły między innymi Izajaszowi w darze prorokowania.

      Dary mogą się wyrażać poprzez przemawianie, pisanie, komponowanie, grę i śpiew, malowanie, rzeźbienie, szycie, budowanie czy majsterkowanie. Na przykład, gdy ktoś uzdolniony muzycznie czy pisarsko otrzyma dar ewangelizacji, może swoimi utworami czy artykułami przybliżyć wiele osób do Boga, a gdy ma dar zachęcania, może pieśnią czy książką budować wiarę słuchaczy czy czytelników. Takich umiejętności, jak: pisanie, malowanie, majsterkowanie, szycie czy gotowanie nie należy jednak utożsamiać z darami duchowymi, choć są użyteczne w rękach posiadaczy darów miłosierdzia, usługiwania, gościnności, pomocy i innych.

      Duchowe dary nie muszą mieć związku z naszymi naturalnymi zdolnościami. Nie każdy nauczyciel z zawodu otrzymuje duchowy dar nauczania. Nie każda pielęgniarka ma duchowy dar miłosierdzia. Pielęgniarka, która nie ma duchowego daru miłosierdzia, a ma dar przewodzenia i zamiłowanie do pracy wśród młodzieży, lepiej zrobi, angażując się w wolnym czasie na rzecz młodzieży, niż usługując chorym. Sekretarka, która ma dar pomocy, może wykorzystać wiele zawodowych umiejętności dla królestwa Bożego, ale jeśli ma dar duszpasterstwa i zamiłowanie do wspomagania ułomnych, będzie miała więcej satysfakcji z opieki sprawowanej nad osobami o szczególnych potrzebach niż z zajęć przypominających pracę zawodową.

      Dary nie są równoznaczne z funkcjami ani urzędami w Kościele. Urzędy powinni sprawować ci, którzy mają dary zarządzania (Ef 4:11), choć oczywiście samo ich posiadanie nie oznacza, że trzeba piastować jakąś oficjalną pozycję.

      Niemal każdy dar ma korespondującą z nim rolę, którą w jakimś stopniu każdy powinien wypełniać, ponieważ wszyscy mamy stosować dyscypliny duchowe. Bez nich nie ma indywidualnego rozwoju duchowego ani wzrostu królestwa Bożego, a dzięki wierności w spełnianiu chrześcijańskich ról łatwiej rozpoznać swoje dary duchowe. Brak odpowiednich darów duchowych nie jest wymówką, aby zaniechać dyscyplin duchowych. Brak daru modlitwy orędowniczej nie pozbawia przywileju modlitwy, brak daru pomocy nie zwalnia z powinności wspomagania innych, a brak daru dawania ze wspierania Kościoła finansowo.

      Wiara, zachęcanie, dawanie, gościnność oraz inne chrześcijańskie powinności powinny być obecne w życiu każdego nawróconego człowieka. Dopiero ponad nie Duch Święty obdarza nas darami, które sprawiają, że wykonujemy te powinności z większą przyjemnością i lepszymi rezultatami niż inni.

Dyscypliny duchowe a dary duchowe

      Najszybciej odkryjesz swoje dary duchowe, próbując różnych służb na rzecz królestwa Bożego. Bez tego niewiele pomogą książki i kwestionariusze.

      Wielu chrześcijan wie niewiele o darach duchowych, a jednak posługują się nimi efektywnie, bo nie trzeba wiele wiedzieć, aby być dobrym szafarzem.

      Do czego jest potrzebna wiedza o darach? Dzięki niej możemy być bardziej dojrzali i efektywni. Już sama świadomość, że nie trzeba być wszędzie, gdzie jawi się potrzeba, lecz można skoncentrować się na tym, do czego jesteśmy wyposażeni, niesie pokój i ulgę. Bóg nie będzie nas rozliczał z darów, których nam nie dał!

      9. Owoce Ducha

      Motywacją do usługiwania darami duchowymi mają być miłość i wdzięczność, a nie poczucie winy czy strach przed karą. Dekalog, który opisuje właściwy stosunek do Boga i bliźnich (Wj 20), również opiera się na miłości – pierwsze cztery przykazania na miłości do Boga, a pozostałe na miłości do człowieka. Dlatego Jezus powiedział:

      Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem. To jest największe i pierwsze przykazanie. Drugie podobne jest do niego: Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego. Na tych dwóch przykazaniach opiera się całe Prawo i Prorocy (Mt 22:37–40).

      Miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, wstrzemięźliwość są owocami Ducha Świętego (Ga 5:22–23). Wszystkie oscylują wokół miłości. Usługiwanie duchowymi darami bez niej nie jest pożądane, gdyż nie odzwierciedla natury Boga. Jak napisał apostoł Paweł:

      Choćbym mówił językami ludzkimi i anielskimi, a miłości bym nie miał, byłbym miedzią dźwięczącą lub cymbałem brzmiącym. I choćbym miał dar prorokowania, i znał wszystkie tajemnice, i posiadał całą wiedzę, i choćbym miał pełnię wiary, tak żebym góry przenosił, a miłości bym nie miał, byłbym niczym. I choćbym rozdał całe mienie swoje, i choćbym ciało swoje wydał na spalenie, a miłości bym nie miał, nic mi to nie pomoże (1Kor 13:1–3).

      Owoce Ducha Świętego nie są tożsame z darami duchowymi. Nie mylmy ich ze sobą. Chrześcijanie w Koryncie mieli z tym problem, sądząc, że posiadanie niektórych darów oznacza duchową dojrzałość. Dlatego apostoł Paweł umieścił rozdział o miłości między

---

Скачать книгу