Zamęt. Vincent V. Severski
Читать онлайн книгу.
na miejscu – padło z głośnika. – Allah akbar… W imię boże…
Ruszyli gęsiego w dół po stromym, śliskim zboczu, przytrzymując się drzew. Po kilku minutach dotarli na skraj dużego hotelowego parkingu, na którym stało kilka pojazdów. Ruch był niewielki: przemknął motocyklista, odjechał biały samochód. Skryci w krzakach, naciągnęli na twarze kominiarki.
Dowódca wysunął się do przodu i przez chwilę obserwował teren. Po czym dał znak ręką w lewo i czterech bojowników z kałasznikowami gotowymi do strzału oddaliło się w kierunku, który im wskazał. Dobrze wiedzieli, co mają robić.
Tygrys wbiegł na parking pierwszy, a czterech pozostałych bojowników parę sekund po nim. Rozdzielili się na dwie grupy i ruszyli w kierunku hotelu.
Wpadli do westybulu. Tygrys krótką celną serią zabił portiera i zaskoczonego ochroniarza, który nawet nie zdążył wyjąć broni. Chwilę później cały hotel zagrzmiał od przeciągłych serii z AK-47 i zatrząsł się od huku eksplodujących granatów. Zaraz też dołączył do tego przeraźliwy krzyk mordowanych ludzi.
Każdy dokładnie wiedział, co ma robić. Nie strzelali na oślep. Tygrys wraz z dwoma bojownikami wbiegł do restauracji, gdzie już wcześniej dotarł jego człowiek z grupy, która zaatakowała hotel od tyłu. Wszyscy goście i obsługa leżeli na podłodze. Kilkanaście osób z twarzami do ziemi.
– Muzułmanie, wstać! – krzyknął w urdu Tygrys.
Na zewnątrz słychać było powtarzające się serie z automatu. Podniosło się dziesięć osób, w tym dwie starsze kobiety w tradycyjnych salwar kamiz i z dupattą na ramionach. Do restauracji wbiegł mężczyzna w kominiarce na głowie i garniturze, jaki noszą pracownicy hotelu. Podszedł do Tygrysa i wskazując ręką w stronę czterech osób, które wciąż leżały, wyszeptał mu coś do ucha.
– Wstać! – Tygrys lufą karabinu pokazał, co mają zrobić. – Dokumenty!
Jednocześnie dał znak głową stojącemu obok bojownikowi, który szybko wymienił magazynek w swoim automacie i nawet nie mierząc, otworzył ogień do ludzi stojących z podniesionymi rękami.
4
W lipcu Józef skończył dziewięćdziesiąt cztery lata. Siedział na wózku i przysypiał. Kilka lat temu miał wylew, a rok później wszczepiono mu endoprotezę stawu biodrowego, więc nawet nie próbował chodzić.
Oglądał świat z wózka, którym nie był w stanie poruszać. A i ten ogląd miał ograniczony, bo wzrok popsuł mu się już do tego stopnia, że Józef nie był w stanie ani czytać, ani oglądać telewizji. Słuchanie radia też nie wchodziło w grę, bo bez aparatu słuchowego był całkowicie głuchy. Zresztą problemy z pamięcią utrudniały mu odnalezienie aparatu, a jeśli nawet przypadkiem na niego natrafił, nie był w stanie go włączyć ani odpowiednio ustawić, tym bardziej że gościec całkowicie zdeformował mu palce.
Dlatego najlepsze, co mógł robić, to spać. Ale nikt nie wiedział, czy cokolwiek mu się śniło, bo kiedy Józef się budził, już nic nie pamiętał albo nie chciał pamiętać. Albo nie chciał powiedzieć.
Bo pamięć semantyczną, epizodyczną i autobiograficzną miał wyśmienitą. Tak twierdził lekarz z ośrodka Dobre Wspomnienia w Zagórzu, w którym pod opieką ukraińskich pielęgniarek przebywał Józef Hofmann, zdobywca Berlina, od trzydziestu lat emerytowany pułkownik wywiadu wojskowego.
Dima zaparkował samochód i wyjął z bagażnika torbę z zakupami. Suszonymi morelami, bananami, piernikami i śliwkami w czekoladzie, sypaną herbatą gruzińską. To był stały zestaw, który co tydzień przywoził Józefowi.
Starzec siedział na tarasie przykryty pledem, z opuszczoną głową na piersi, ale nie spał. Dima odnalazł w jego kieszeni aparat słuchowy, włożył mu do ucha i postawił naprzeciwko krzesełko.
– Słyszysz? – zapytał, patrząc mu w twarz.
– Tak… dobrze… – odparł niepewnie Józef. – Dawno cię nie było.
– Byłem tydzień temu.
– Kłamiesz! Nie byłeś! – obruszył się Józef.
– Przywiozłem ci zakupy…
– Jak długo będziesz mnie tu trzymał? – Starzec spojrzał gniewnie na Dimę. – Chcę wracać do domu i zająć się swoimi sprawami. Tu wszystko za mnie robią i człowiek głupieje… i te Ukrainki… w ogóle ich nie rozumiem…
– Nie rozumiesz, bo nie zakładasz aparatu. Ile razy będę ci tłumaczył, że musisz mieć stałą opiekę? A nie mogę cię wziąć do siebie. – Dima spokojnie wypowiadał zdania, które powtarzał za każdym razem, kiedy odwiedzał Józefa.
Ale gdyby mógł, też pewnie by go nie wziął.
Józef Hofmann był biologicznym ojcem Dimitriosa i właściwie nikim więcej, był obcym starym człowiekiem. Człowiekiem, który porzucił matkę i jego, gdy miał sześć lat.
Byli wówczas na placówce we Włoszech, gdzie Józef pełnił oficjalnie funkcję attaché wojskowego, a w rzeczywistości był oficerem Oddziału II Zarządu II Sztabu Generalnego. O tym jednak Dima dowiedział się od matki wiele lat później. Utkwiło mu w pamięci jedynie to, że ojciec traktował go jak zabawkę i nieustannie musztrował, jakby chciał zrobić z niego wzorowego żołnierzyka. Nigdy nie okazał mu zwykłej czułości, opieki, zainteresowania, których Dima tak bardzo wtedy potrzebował. Za to ciągle czuć było od niego alkohol, co prowadziło do dzikich domowych awantur, które wszczynał z byle powodu. W końcu porzucił rodzinę, zrzekł się praw do syna, zatopił w wódce, kochankach i karierze wojskowego szpiega. Znikł z życia Dimy na prawie czterdzieści lat, ale nowej rodziny nigdy nie założył.
Byli jeszcze we Włoszech, kiedy matka, Rosa, rozpaczliwie poszukująca szczęścia, nawiązała romans z drobnym peruwiańskim biznesmenem i krętaczem Jorge Calderonem. Zaraz po rozwodzie wyjechała za nim do Ameryki Południowej, zabierając ze sobą swojego małego Dimitriosa. W gruncie rzeczy wcale nie kochała Calderóna, ale chciała być daleko od Polski. A Peru, jak jej się wydawało, było najdalej.
Poślubiła Jorge i przyjęła jego nazwisko, on zaś usynowił Dimitriosa. To było przyzwoite, spokojne małżeństwo i Dima dorastał w ciepłym grecko-polsko-peruwiańskim domu. Aż do pewnego sierpniowego popołudnia.
Miał niespełna szesnaście lat i właśnie kończył jezuickie Colegio de la Inmaculada, gdy Jorge został zastrzelony na ulicy w Limie przez nieznanych sprawców. Zaraz potem okazało się, że cały majątek rodziny Calderónów był zadłużony u wspólnika Jorge, i Rosa wraz z synem, pozbawieni środków do życia, musieli wracać do Polski.
Zamieszkali we Wrocławiu, u dziadka Jordanisa. Wkrótce Dima przeniósł się na studia do Warszawy. Nigdy nie próbował szukać ojca, choć wiedział, gdzie mieszka.
Dostał się na socjologię i wsiąkł towarzysko na całego.
Był przystojnym mężczyzną o silnych śródziemnomorskich rysach, nieco wydatnym, ale kształtnym nosie i głębokich ciemnych oczach. Nazywał się Dimitrios Calderón i nikt nie wiedział, czy jest bardziej Grekiem, czy Hiszpanem. Ale on czuł się Polakiem.
Józef odszedł z wojska jeszcze przed 1986 rokiem i bez powodzenia próbował się zaczepić w przemyśle zbrojeniowym. Dopiero kiedy skończył osiemdziesiąt pięć lat, przeszedł resekcję żołądka, przestał pić i zaczął szukać syna.
Dima oczywiście o tym wiedział, ale starał się go unikać. Nigdy, nawet w myślach, nie nazywał Józefa ojcem. Nie czuł do niego nic, nawet gdy się dowiedział, że schorowany i samotny dogorywa w mieszkanku na Ochocie.