Myśli o Eriku Franklu i medalu nie dawały Erice spokoju przez cały wieczór. Próbowała je odgonić, co udawało się raz na parę godzin, bo wreszcie ruszyła z pisaniem. Wystarczyło jednak, że trochę się rozproszyła, a już wracały. Erik Frankel pozostał w jej pamięci jako miły, uprzejmy pan, który ożywiał się, gdy mówił o swojej pasji, czyli czasach nazizmu.

      Zapisała dokument i przez chwilę się wahała. A potem otworzyła najpierw Explorera, a następnie wyszukiwarkę Google. W okienku wpisała „Erik Frankel” i wcisnęła enter. Wyskoczyło sporo wyników. I tylko kilka odnoszących się do innych osób. Większość dotyczyła tego Erika Frankla. Erika ponad godzinę klikała w kolejne informacje. Urodzony w 1930 roku we Fjällbace. Miał tylko jednego brata, starszego o cztery lata Axela. Ojciec był lekarzem we Fjällbace, w latach 1935–1954. Dom, w którym mieszkał z bratem, odziedziczyli po rodzicach. Szukała dalej. Nazwisko Erika Frankla pojawiało się na wielu forach dotyczących nazizmu, ale nie znalazła nic, co by świadczyło o tym, że sympatyzował z tą ideologią. Wręcz przeciwnie. W kilku wypowiedziach można się jednak było doszukać mimowolnego podziwu dla niektórych aspektów nazizmu, a przynajmniej pewnej fascynacji, która wyraźnie była motywem jego działania.

      Zamknęła okienko Explorera i splotła ręce na karku. Nie miała czasu się tym zajmować, ale była bardzo zaciekawiona.

      Drgnęła, kiedy usłyszała pukanie za plecami.

      – Nie przeszkadzam? – Patrik wsunął głowę.

      – Nie, proszę. – Obróciła się do niego na krześle.

      – Chciałem tylko powiedzieć, że Maja śpi, a ja chciałbym wyskoczyć coś załatwić. Mogłabyś zerknąć? – Podał jej elektroniczną nianię.

      – Wiesz… powinnam pracować. – Westchnęła w duchu. – Co masz do załatwienia?

      – Dostałem awizo i chciałbym odebrać książki z poczty. Potem muszę iść do apteki po krople do nosa. Przy okazji oddałbym kupon totka. No i zrobiłbym zakupy.

      W tym momencie Erika poczuła się bardzo zmęczona. Przypomniała sobie, ile spraw musiała załatwiać z Mają w wózku albo na ręku. Często była potem cała mokra. I nie miała nikogo, kto by przypilnował Mai, żeby mogła polecieć jak strzała i spokojnie wszystko załatwić. Odpędziła od siebie te myśli, nie chciała się czepiać, nie chciała wyjść na zrzędę.

      – Oczywiście, popilnuję – odpowiedziała, starając się, by jej uśmiech sięgnął oczu. – Skoro śpi, będę mogła pracować.

      – To miło z twojej strony. – Patrik pocałował ją w policzek i zamknął za sobą drzwi.

      – Pewnie, że miło – mruknęła do siebie Erika.

      Wróciła do Worda, odganiając od siebie myśli o Eri-ku Franklu.

      Zdążyła położyć palce na klawiaturze, gdy zatrzeszczał czujnik elektronicznej niani. Znieruchomiała. To pewnie nic takiego, Maja tylko się poruszyła w łóżeczku. Czasem czujnik podnosił fałszywy alarm. Samochód właśnie ruszył spod domu, Patrik odjechał. Erika spojrzała na ekran, chciała napisać kolejne zdanie. Znów zatrzeszczało. Spojrzała na czujnik, jakby chciała go zaczarować, zmusić do milczenia, ale usłyszała głośne: „Uaaaaa!”. A potem: „Mamaaaaa… tataaaaa…”.

      Z rezygnacją odsunęła krzesło i wstała. Zawsze tak jest. Przeszła korytarzem do pokoju Mai i otworzyła drzwi. Córeczka stała w łóżeczku, krzycząc wniebogłosy.

      – Kochanie, miałaś spać.

      Maja potrząsnęła główką.

      – Właśnie że tak. Masz spać.

      Erika powiedziała to tak zdecydowanie, jak tylko umiała. Ułożyła córeczkę w łóżeczku, ale Maja podskoczyła jak sprężynka.

      – Mamaaaa! – krzyczała tak głośno, że szyby drżały.

      Erika poczuła, jak wzbiera w niej złość. Znała to na pamięć. Tyle dni karmienia, noszenia, usypiania i bawienia. Kochała swoją córeczkę, a jednocześnie czuła rozpaczliwą potrzebę przekazania odpowiedzialności za nią komuś innemu. Potrzebowała przerwy, chciała znów poczuć się dorosłym człowiekiem, który robi to, co robią dorośli. Tak jak Patrik przez ten rok, który ona spędziła w domu, zajmując się Mają.

      Jeszcze raz ułożyła Maję w łóżeczku, ale mała wpadła w furię.

      – Masz spać – powiedziała Erika.

      Wyszła tyłem i zamknęła drzwi. Gotując się ze złości, chwyciła telefon i energicznie, za mocno naciskając klawisze, wybrała numer komórki Patrika. Uzyskała połączenie i drgnęła, słysząc sygnał dochodzący z parteru. Komórka Patrika leżała na kuchennym stole.

      – Do jasnej cholery!

      Cisnęła telefon na stół. Wzięła kilka głębszych oddechów. Łzy gniewu napłynęły jej do oczu, choć powtarzała sobie, że świat się nie zawali, jeśli przez chwilę zastąpi Patrika. A jednak. Właśnie o to chodzi, że nie może sobie pozwolić nawet na chwilę przerwy. Nie miała wrażenia, że Patrik przejął pałeczkę.

      Trudno. Najważniejsze, żeby nie odbiło się to na Mai. Przecież to nie jej wina. Jeszcze raz głęboko odetchnęła i wróciła do pokoju córki.

      Maja poczerwieniała na buzi, w pokoju czuć było wyraźny zapach. Zagadka się wyjaśniła. Dlatego nie mogła zasnąć. Rozczulona, z poczuciem winy, że nie jest dostatecznie dobrą matką, Erika wzięła ją na ręce i zaczęła pocieszać. Tuliła do piersi pokrytą meszkiem główkę.

      – Już dobrze, malutka. Zaraz mama zabierze tę wstrętną pieluchę, już nie płacz.

      Maja pochlipywała, tuląc się do niej. W kuchni głośno dzwonił telefon Patrika.