Podczas sędziowanego przez Kena Astona meczu MŚ w 1962 roku między Włochami a Chile, musiała interweniować policja.

      Jeśli popatrzy się na rozwój sędziowania w piłce nożnej, nie sposób pominąć wkładu Anglika w niemal każdy jego obszar w tamtych latach. W 1947 roku, a więc na długo przed wynalezieniem żółtych i czerwonych kartek, Aston takie same kolory nadał chorągiewkom asystentów głównego arbitra. Zanim to nastąpiło, liniowi biegali z flagami w kolorach strojów gospodarzy. Było to samo w sobie absurdalnym pomysłem, bo przecież taki sędzia „zlewał się” z miejscową drużyną. Jeszcze gorzej takie rozwiązanie sprawdzało się w kiepskich warunkach atmosferycznych. Takiej sytuacji doświadczył właśnie Ken Aston, prowadząc mecz w mglisty dzień w Londynie. Właśnie tamta historia skłoniła go do pójścia do sklepu ze sprzętem wojskowym i kupienia dwóch peleryn przeciwdeszczowych, w kolorach żółtym i czerwonym. Zrobił z nich dobrze widoczne chorągiewki, które służyły mu w kolejnych meczach.

      Na piłkarskie spotkania patrzył z bardzo pragmatycznego punktu widzenia. Uważał, że jeśli sędziowie mają dobrze sprawować swoją funkcję, muszą dostać jak największe wsparcie. Nie było wtedy technologii, ale istniały proste rozwiązania ułatwiające wszystkim życie, Aston często na nie wpadał. Tak było choćby w przypadku tablic sygnalizujących zmianę. Dziś to dla nas zupełnie oczywiste, że sędzia techniczny pokazuje na wyświetlaczu numery zawodników – schodzącego z boiska i tego, który wchodzi z ławki rezerwowych. To również dzieło Kena Astona. Dzięki takiemu manewrowi nie było już problemów – wcześniej często zdarzało się tak, że zawodnicy nie wiedzieli, który z nich ma opuścić boisko. W 1974 roku Aston wprowadził tablice i sprawa została załatwiona.

      Kilka lat wcześniej, podczas mundialu w Anglii, wymyślił sędziego rezerwowego. Ktoś musiał być przecież gotowy do poprowadzenia meczu na wypadek kontuzji głównego arbitra. Tak narodzili się dzisiejsi sędziowie techniczni (ang. fourth official). To również Aston doprowadził do klarownych regulacji w kwestii… ciśnienia powietrza w futbolówce. Zostało to wpisane do reguł gry. Nie może więc dziwić, że tak inteligentny i postępowy facet był szefem wszystkich sędziów na kolejnych mundialach: w 1966, 1970 i 1974 roku.

      W „Newcastle Journal” z 29 marca 1972 roku znalazłem artykuł zatytułowany Nie strzelaj do sędziego, on tylko wykonuje swoją pracę. To tekst z wypowiedziami Astona, w którym stara się on przybliżyć czytelnikom presję, z jaką zmagają się sędziowie. Porusza ważny aspekt – już w latach 70. psychologowie zwracali uwagę na specyfikę tłumu. Ponad połowa kilkudziesięciotysięcznej widowni na meczach angielskiej ekstraklasy jawiła się jako dzicz chcąca dać upust negatywnym emocjom skumulowanym w tygodniu. Przez lata zbyt wiele w tej kwestii się nie zmieniło. „Tak jak piłkarze, sędziowie też miewają słabsze dni” – tłumaczył Aston. – „Za każdym razem oczekuje się od nich występów na pograniczu perfekcji”.

      Wymyślone przez niego kartki pokazały, jak wiele do perfekcji brakuje samym zawodnikom, ich zachowaniu, ich klasie.

      Piłkarzem, który jako pierwszy obejrzał czerwoną kartkę w Anglii, był David Wagstaffe, skrzydłowy Blackburn Rovers. W 1976 roku został odesłany przez sędziego do szatni w meczu Division Two przeciwko Leyton Orient. Jeszcze tego samego popołudnia „czerwo” zobaczył George Best, który zwyzywał sędziego. Cóż, słynny „Bestie” nawet tutaj musiał być jednym z tych pierwszych. Irlandczyk z Belfastu był wtedy zawodnikiem Fulham, a stek przekleństw wydobył się z jego ust w meczu z Southampton. Lawina czerwonych kartek ruszyła na dobre.