coś naprawdę, dobra kobieta

      ciągle piszą o bykach, o toreadorach,

      ci co ich nigdy nie widzieli,

      a kiedy zrywam pajęczyny sięgając po wino

      pomruk bombowców, ch.l.rny mruk zrywa ukojenie,

      a ja muszę napisać do swojego proboszcza list o jednej kurwie z 3 ul.

      co wciąż dzwoni do mnie o 3 rano;

      starymi schodami na górę, z dupą pełną drzazg,

      myśląc o kieszonkowych poetach i o proboszczu,

      a ja nad maszyną do pisania jak nad pralką,

      i patrz patrz byki wciąż umierają

      a oni je koszą podnoszą

      jak pszenicę z pól,

      a słońce czarne jak tusz, znaczy czarny tusz,

      a moja żona mówi Brock, na miłość boską,

      całą noc walisz w klawisze,

      jak mam spać? więc włażę do łóżka i

      całuję jej włosy daruj daruj daruj

      czasem się podpalam, nie wiem czemu

      kumpel powiedział że napisze o

      Manolecie...

      kto to? nikt, dzidziu, ktoś nieżywy

      jak Szopen albo nasz stary listonosz albo pies,

      śpij, śpij,

      całuję ją i głaszczę po głowie,

      dobra z niej kobieta,

      i wkrótce zasypia a ja czekam

      ranka.