Сезимдер карыбайт. Айгүл ШАРШЕН
Читать онлайн книгу.
мен эртең эле сүйлөшөм, мени менен бар, макулбу?
– Макул, өзүм дагы иш издейин деп турдум эле.
– Бош жүргөнүң болбойт, балам.
– Ата, мектепти бүтөөрүм менен мен дагы иштейинби? – деди Узак.
– Өмүрбек экөөңө бир трактор алып берип койойун анда.
– Макул, иштей беребиз, – деп көпкө кобурашып отуруп, анан жатууга кам урушту.
Кумарбү уйкусу келбей ооналактап көпкө жатты. Анан Өмүрбекти ойлоду: «Менден бир эле жашка кичүү да, эмне болмок эле? Аны өзүм жакшы көрүп баратат окшойм, бөлөгө жол бар деп уккам. Балким башка жигиттер менен сүйлөшпөй, бир эле Өмүрбекти көрүп жүргөнгө ушундай сезилип жаткандыр. Аскат мени башынан эле жакшы көрөт, менчи, мен аны сүйөмбү? Чынында сүйүү дегенди түшүнбөйт дагы болсом керек», – деп ары-бери оонап жатып, кеч уктады. Эртеси Өмүрбекти Сарыбай ээрчитип барып, жумушка киргизди. Совхоздун майда-барат жумуштарына адам керек болуп жаткан, жазгы эгин-тегин айдоого тракторлорду даярдаганга механиктин жардамчысы болуп орношту. Уларкан күндөн-күнгө сакайып, өз алдынча кирип чыга баштады. Кумарбү кубанып жүрдү, балдары менен бабырашып, үй-бүлөгө бакыт жылмайгансыды. Сарыбай дагы жумуштан келгенде көңүлү жайдары:
– Оо, байбиче, ал-акыбал кандай? – деп аялынын акыбалын сурап кирет. Бүгүн дагы ошентти.
– Жакшы, жумуш бүттүбү?
– Бүттү, биздин маңдайыбызга сен аман болсоң эле баары жакшы болот, санаам тына баштады, балдарымдын да көңүлү ачык, – деп бабырай төргө өттү.
– Кудайга шүгүр, мурункудан дурусмун, Кумашты деректирге сүйлөшүп иштетип койсоң боло, үйдөн чыкпай чүнчүп кете турган болду?
– Эчтеке болбойт, кыздын үйдөн чыкпаганы жакшы, андан көрө Кумашты күйөөгө беребиз, – деп атасы бакылдаганда сырттан кирип келаткан Өмүрбек менен Кумарбү бири-бирин карап калышты. Аларды байкабай эле Сарыбай сүйлөй берди. – Менин баягы досум Болсунбек бар го, ошол шаарда жашайт эмеспи. Көп жылдан бери көрүшпөй калдык эле, мурдагүнү агасы Толкунбектикине келиптир, жолугуп калдык. Бала кезден эле дос болчубуз, балалуу болсок дос кылабыз, бирибиздики кыз болсо куда болобуз деген сөзүбүз бар эле, ошону айтып бир топ сүйлөштүк. Эмки айда аялын, баласын ээрчитип келмек болду.
– Койсоңчу, балдар бири-бирин көрбөсө кандай болот?
– Ошондо көрөт да, байкашат бири-бирин. Иши кылса кызым бактылуу болот. – Ошол кезде Өмүрбектин тамагы кычышып, жөтөлүп жибере жаздап эшикти көздөй жөнөдү. Дабышты кулагы чалганбы, – Кумаш, сенсиңби? – деди Сарыбай. – Кел, жаныма отурчу, кызым.
– Ооба, ата, – деп Кумарбү оозгу үйдөн чыга келди.
– Ийи, кызымды кудай буйруса жакшы жерге беремин, баланын бактылуу болушун ата-эне тилейт экен да. Буйруса апаң жакшы болуп калды, туугандарымды чакырып, берген малдарын чогултуп албасам болбойт.
– Ата, эмне деп эле жатасыз?
– Куда түшөбүз дегендер болуп жатат, кызым.
– Коюңузчу, ата, кереги жок, – деп Кумарбү ордунан туруп кетти.
– Сени бактылуу болсо экен дейм да, кызым, сенден кийинкилер да бойго жетип калды, Өмүрбекти үйлөш керек.
– Андан