of Theory and Therapy, [w:] Self Psychology. Comparison and Contrast, eds. D.W. Detrick, S.P. Detrick, Analytic Press, London 1989, s. 24.
203
C.G. Jung, Typy psychologiczne…, op. cit., s. 522.
204
C.G. Jung, Psychologia a religia…, op. cit., s. 93.
205
C.G. Jung, Typy psychologiczne…, op. cit., s. 523.
206
L. Corbett, Kohut and Jung…, op. cit., s. 25.
207
J.E. Gedo, Self Psychology: A Post-Kohutian View, [w:] Self Psychology. Comparison and Contrast, eds. D.W. Detrick, S.P. Detrick, Analytic Press, London 1989, s. 424.
208
C.G. Jung, Psychologia a religia…, op. cit., s. 105.
209
B. Franck, Leksykon New Age, Wydawnictwo „M”, Kraków 1997, s. 199–201.
210
Atman rzeczywiście bywa wskazywany jako wschodni wariant siebie, ale tylko wtedy, gdy rozumiemy je spirytualistycznie, jako ekwiwalent duszy. Atman, termin pojawiający się w Bhagawadgicie, odnosi się do „prawdziwego siebie” – niepodlegającego modyfikacjom, wiecznego, niepoznawalnego; nie można go zabić ani zniszczyć, jest prastare, niepodzielne, „zadziwiające”. D. Bhawuk, Spirituality and Indian Psychology. Lessons from the Bhagavad-Gita, Springer Science & Business Media, New York 2011, s. 69–70.
211
T. Metzinger, Being No One. The Self-Model Theory of Subjectivity, A Bradford Book, London 2004.
212
B. Hood, The Self Illusion. How the Social Brain Creates Identity, Oxford University Press, Oxford 2013.
213
D. Hume, Traktat o naturze ludzkiej, t. I, tłum. Cz. Znamierowski, PIW, Warszawa 1963, s. 327.
214
Ibidem, s. 327–328.
215
Ibidem, s. 328.
216
Ibidem.
217
J. Ganeri, The Self. Naturalism, Consciousness, and the First-Person Stance, Oxford University Press, Oxford 2012, s. 320.
218
Ibidem.
219
D. Parfit, Racje i osoby, tłum. M.W. Hansel, M. Warchala, PWN, Warszawa 2013.
220
C. Blakemore, S. Greenfield, Mindwaves. Thoughts on Intelligence, Identity, and Consciousness, Blackwell Pub., Oxford 1989.
221
T. Metzinger, Being No One..., op. cit.; por. także: idem, The Ego Tunnel. The Science of the Mind and the Myth of the Self, Basic Books, New York 2010.
222
T. Metzinger, Being No One…, op. cit., s. 626.
223
Ibidem, s. 618.
224
R. Braidotti, The Posthuman, Polity, Cambridge 2013, s. 49 (pol. Po człowieku, tłum. J. Bednarek, A. Kowalczyk, PWN, Warszawa 2014, s. 120–121).
225
J. Derrida, The Animal That Therefore I Am (More to Follow), „Critical Inquiry” 2002, no. 2, s. 417 (pol. Zwierzę, którym więc jestem (dalej idąc śladem), tłum. M. Koza, academia.edu, dostęp 17.09.2014).
226
Ibidem.
227
R. Braidotti, Po człowieku…, op. cit., s. 124.
228
Skrócona wersja tego artykułu była publikowana jako: Esej jako doświadczenie (Wokół trzech esejów o doświadczeniu – Montaigne, Emerson, Benjamin), [w:] Literackie reprezentacje doświadczenia, red. W. Bolecki, E. Nawrocka, Instytut Badań Literackich PAN, Warszawa 2007.
229
G. Strawson, The Self, [w:] J. Shear, S. Gallagher, Models of the Self, Imprint Academic, Thorverton 1999, s. 2.
230
Por. G. Strawson, The Self and the SESMET, „Journal of Consciousness Studies” 1999, no. 4, s. 100.
231
Ibidem, s. 102.
232
Por. G. Strawson, The Sense of the Self, „London Review of Books” 1996, April 18th, no. 8; idem, The Self…, op. cit.; idem, The Self?, Blackwell Publishing, Malden 2005; idem, Selves. An Essay in Revisionary Metaphysics, Oxford University Press, Oxford 2011.
233
G. Strawson, The Sense of the Self…, op. cit., s. 21.
234
G. Strawson, The Self…, op. cit., s. 3.
235
G. Strawson, The Self and the SESMET…, op. cit., s. 100.
236
G. Lakoff, M. Johnson, Philosophy in the Flesh. The Embodied Mind and Its Challenge to Western Thought, Basic Books, New York 1999, s. 267.
237
G. Strawson, The Self and the SESMET…, op. cit., s. 102.
238
Ibidem, s. 119–120.
239
Ibidem, s. 130.
240
G. Strawson, The Minimal Subject, [w:] Oxford Handbook of the Self, ed. S. Gallagher, Oxford University Press, Oxford 2011, s. 253.
241
Minimalne siebie to termin, który pojawił się już w dyskusji, mianowicie w książce Christophera Lascha – w egzystencjalnym, a nie metafizycznym kontekście. Minimalne siebie to – zdaniem Lascha – postawa defensywna wobec życia, które stało się „ćwiczeniem z przetrwania”: „Pod ostrzałem, siebie kurczy się do obronnego jądra, uzbrojonego wobec przeciwności. Emocjonalna równowaga wymaga minimalnego siebie, nie zaś jego imperialnej wersji z przeszłości” (s. 15). To nowoczesne siebie jest jednoznaczne z self narcystycznym w takiej mierze, że nie jest pewne swych granic, stapia się ze światem (jak narcyz wpatrzony w swój wizerunek), „rojąc sobie o przetworzeniu świata na swoją modłę lub stopieniu się z nim w błogiej unii” (s. 19) – Ch. Lasch, The Minimal Self, W.W. Norton, New York–London 1986. Więcej na ten temat piszę w rozdziale o „portretowaniu siebie” i ekfrazie.
242
G. Strawson, The Minimal Subject…, op. cit., s. 262.
243
G. Strawson, The Self and the SESMET…, op. cit., s. 100.
244
S. Gallagher, Philosophical Conceptions of the Self. Implications for Cognitive Science, „Trends in Cognitive Sciences” 2000, vol. IV, no. 1, s. 17–18.
