contra me (łac.) – przeciwko mnie. [przypis edytorski]
68
vanitas (łac.) – marność; tu forma B lm: vanitates. [przypis edytorski]
69
oponować się – przeciwstawiać się. [przypis edytorski]
70
permisja (z łac.) – zgoda. [przypis edytorski]
71
carissime frater (łac.) – najdroższy bracie. [przypis edytorski]
72
furtian – odźwierny w klasztorze; zakonnik, którego zadaniem jest obsługiwanie furty klasztornej: pilnowanie kluczy do drzwi prowadzących do klasztoru, otwieranie i zamykanie ich, przyjmowanie gości itp. [przypis edytorski]
73
podwikarz – kobieciarz; od starop. podwika: noszona przez kobiety biała płócienna chusta osłaniająca głowę i szyję a. młoda dziewczyna. [przypis edytorski]
74
laudetur (łac.) – niech będzie pochwalony; formuła powitalna przyjęta w katolicyzmie. [przypis edytorski]
75
memento mori (łac.) – pamiętaj o śmierci. [przypis edytorski]
ptastwo – dziś popr.: ptactwo. [przypis edytorski]
93
bandolet – rodzaj krótkiej strzelby używanej przez jazdę; pierwotnie: pas noszony przez prawe ramię, na którym jeźdźcy zawieszali strzelbę, ładunki do niej lub broń białą. [przypis edytorski]
94
krócica – krótka broń palna, nabijana ładunkami od przodu, z zamkiem skałkowym lub kapiszonowym. Krócica mogła mieć dwie, trzy lub cztery lufy. Stosowana głównie do samoobrony, krócica zwana była niekiedy pistoletem podróżnym, jednak od pistoletu różniła się budową zamka. [przypis edytorski]
95
karabon a. karaban – wieloosobowy pojazd konny stosowany do dalekich podróży. [przypis edytorski]
96
podjezdek – młody, dopiero ujeżdżany koń. [przypis edytorski]
97
prawić (daw.) – mówić. [przypis edytorski]
98
samoczwart (starop.) – we cztery osoby (wraz z osobą mówiącą). [przypis edytorski]
99
prosił jej (daw. składnia) – dziś popr.: prosił ją. [przypis edytorski]
100
wraży (daw.) – obcy. [przypis edytorski]
101
hajduczek – zdr. od hajduk: członek piechoty polsko-węgierskiej, formacji wojsk Rzeczypospolitej, zorganizowanej jeszcze w w XVI w. przez Stefana Batorego; hajducy stanowili gwardię przyboczną władców Polski i hetmanów Rzeczypospolitej, później potocznie nazywano tak piechurów również w nadwornych wojskach polskich magnatów. [przypis edytorski]
102
Joannes Casimirus (łac.) – Jan Kazimierz. [przypis edytorski]
pawęż a. pawęża – tarcza drewniana, czworokątna, wysoka, sięgająca niekiedy od ziemi do ramion żołnierza; używana przez jazdę, a następnie również piechotę. [przypis edytorski]
105
parantela (z łac. parens, parentis: rodzic płci męskiej lub żeńskiej, przodek) – pokrewieństwo, powinowactwo, zwł. ze znanym rodem; wyraz najczęściej używany w lm: parantele. [przypis edytorski]
106
szturmak – tu: broń palna z rozszerzoną u wylotu lufą używana w XVII i XVIII w. w Europie. [przypis edytorski]
107
hajdamak a. hajdamaka (daw.; z tur. hajdamak: napadać, grabić) – zawadiaka, hultaj, łobuz; Kozak; powstaniec kozacki, czyli uczestnik hajdamaczyzny, ruchu chłopskiego przeciw uciskowi szlachty polskiej na Ukrainie w XVIII w. [przypis edytorski]
108
guldynka – rodzaj broni myśliwskiej, strzelba kulowa, gwintowana używana w XVII i XVIII w. [przypis edytorski]
109
imainować a. imaginować (z łac. imaginare) – wyobrażać sobie. [przypis edytorski]
