Zagrano w trąby i naród ciekawie

      Na zamek słucki ciśnie się jak woda —

      Oto zasiada na sędziowskiéj ławie,

      Dziedzic na Słucku, książę wojewoda,

      I wedle mocy swoich przywilei1,

      Zbrojny prawami i łaski, i miecza,

      Kmieci i szlachtę sądząc po kolei,

      Gromi, uwalnia, karze, zabezpiecza.

      Książę daleko od natłoku gości,

      Siedzi za stołem, oddzielony kratą,

      Tam krzyż i statut oprawny bogato,

      Opodal pisarz i pan podstarości —

      A w izbie gwarno. —

                       Wtem wpośród hałasu,

      Pomimo ciżby i oporu warty,

      Wszedł jakiś starzec, znędzniały, odarty2,

      Z kijem sękatym – jak rozbojnik z lasu.

      Strach było patrzeć – pod wielkiemi brwiami

      Oczy się dziko iskrzyły dziadowi,

      Włosy jak mléko, splątane kudłami,

      Rysy kościste, ramiona garbate,

      Starzec jak błędny wcisnął się za kratę,

      Padł… ciężko dycha… ale nic nie mówi.

      Książę się cofnął… Pisarz się przestrasza…

      Krzyknął i rozsiał strach w całéj drużynie —

      Pan podstarości jął się do pałasza3,

      I szepce jakiś pacierz po łacinie:

      A starzec leży skulony na ziemi,

      Głucho cóś jęczy i szepce grobowo,

      Dycha – jak gdyby pierśmi4 chrzypiącemi5,

      Chciał nabrać siły, by wyrzec choć słowo,

      Odetchnął wreście6 – spoczął bez przeszkody,

      Nabiéra głosu, sili się widocznie,

      Pełznie do kolan księcia wojewody,

      I płacząc tak mówić pocznie:

      «Nie bój się! Jaśnie Oświecone Książę7,

      Ja z twojej wioski, ja tu z niedaleka,

      Ja zbójca jestem, ja zabiłem człeka,

      Znam8, że mą głowę miecz katowski czeka,

      Niech się przynajmniej sumienie rozwiąże!!

      O, bo to ciężko… tak ciężko… nie wiecie —

      Nosić na rękach krew darem9 rozlaną,

      O! tak to dręczy, tak pali, tak gniecie,

      Jak gdyby w piersi żaru nasypano —

      Zdaje się dawno – przed trzydziestu laty,

      Ale sumienia, – nie przedawnić marnie, —

      Zdejmijcie tylko z méj duszy męczarnię,

      A głowę sobie oddajcie na katy,

      Może toporem odbita od szyje10,

      Przestanie płonąć od gorących myśli,

      Może krew moja krew niewinną zmyje;

      Każcie mię11 skować12, uwięzić najściślej,

      Tylko z sumienia rozwiążcie mi pęta —

      Bo jak to ciężko, nie daj Panie Boże!» —

      «Któż ty snadź13 jesteś?» —

                       «Zwali mię Chodyką,

      Rodem z Polesia – w mojej wiosce może

      Który ze starych dotąd mię pamięta;

      Choć to już dawno na bezludnym borze,

      Żyję jak źwierzę14 ze źwierzyną dziką,

      Lecz długo żyje pamiątka zbrodniarzy!!

      Może dawniejsze wspominając lata,

      Któryś mój sąsiad i dziś jeszcze gwarzy,

      O tym Chodyce, co zgładził ze świata

      Niewinną duszę!…»

                       – «Kiedy? jak to było?

      Gadaj mi starcze!» —

                       «Oj, ty jasny książę!

      Niemiło przeszłość wspominać, niemiło,

      Kiedy się zbrodnia do wspomnień uwiąże.

      Odkąd poszedłem na bezludną puszczę,

      Nie wyjawiłem méj zbrodni przed nikim;

      Lecz dziś jak w cerkwi, jak przed spowiednikiem,

      Wszystko spod serca, a wszystko wyłuszczę;

      Chciejcie posłuchać, co wyznam otwarcie,

      A potem zróbcie, co trzeba, sędziowie,

      Dekret śmiertelny napiszcie na karcie,

      I dajcie spełnić na zbrodniczéj głowie». —

      «Ja byłem osocznikiem15, miałem chatę w lesie —

      Chatka nad Żyd Jeziorem, stara i pochyła…

      Boże mój! jak to chatkę obaczyć mi chce się,

      Czy jeszcze dotąd stoi, czy może już zgniła,

      Czy kto inny w niéj mieszka – ja grzeszny zabójca!

      Nie śmiém do niéj się zbliżyć, bo ktokolwiek zoczy16.

      Tam miałem młodą żonę i starego ojca,

      Bóg ich wie, kto im piasku nasypał na oczy!?

      Gdzie na mogiłach leżą – pewno już ich nié ma!

      Lat trzydzieści… dla życia starca i kobiéty!?

      Ot, zdaje się, jak żywo widzę przed oczyma

      To jezioro, te mszary, ten las nieprzebyty —

      Gdzie niegdyś jasnych panów na obławę wiedziem,

      Gdzie ludzie i źwierzęta znali mię po głosie,

      Gdzie się nie raz zdarzało borukać17 z niedźwiedziem,

      Wbijać na sztych odyńce lub wytrapiać łosie —

      Byłem silny jak niedźwiedź, a prędki jak dziecko,

      A ochoczy do łowów! – ani dnia, ni nocy.

      Ej, drogoż przypłaciłem ochotę łowiecką!

      Czemuż mi nie dał Pan Bóg przeleżeć w niemocy

      Raczéj, niż iść na łowy!?…»

                       «Raz,