Mia. Mariska Robberts
Читать онлайн книгу.
dit was moeilik met die boeties se aktiwiteite en my werkverpligtinge. Ek het haar soms in die motor gelaai om ’n entjie met haar te gaan ry, en dan het sy die hele tyd geslaap. Wanneer ons dan moes uitklim, was sy huilerig. Dit het net nie gewerk nie. Ons alleentyd sou eenvoudig moes wag tot die naderende vakansie in die Kaap.
Die dag voor ons vakansie sou aanbreek, moes ek ’n rits take afhandel, soos dit mos maar voor ’n vakansie gaan. Ek was geïrriteerd met al die werk wat net nie wou klaarkom nie. En saam met die irritasie was daar die ongeduld. Ook met Mia. Sy wou nie eens alleen gaan piepie nie. My irritasie met haar tydelike onbeholpenheid daardie dag sou my jare daarna nog teister.
Vakansie!
Op Vrydag 22 Maart 2013 is ons uit Bloemfontein weg met ’n sleepwa vol bagasie. Die eindbestemming was Stellenbosch. Oudergewoonte het die kinders gereeld gevra hoe ver dit nog is. Mia was deel van die koor wat wou weet hoe ver Skelmbos (haar naam vir die dorp waar sy later van ons gesteel is) nog is.
Ons het op ’n plaas naby Drie Susters oornag. Langs die plaaspad was daar twee kruisies. Eers later die aand sou ek uitvind van die fratsongeluk wat op daardie plaas gebeur het: ’n Pappa het per ongeluk oor albei sy kinders gery. Ek het ’n diep empatie in my hart ervaar. Dit was onmoontlik om onaangeraak deur dié familie se seer die pad verder Kaap toe aan te pak.
Ek het die volgende oggend wakker geword met volkome stilte rondom my, met net die gesuis van die wind deur die bome se blare. Dit was ’n groot teenstelling met die afgelope weke se geskarrel by die huis. Ná ontbyt het ons na die bloekombos langs die plaashuis gestap en ons eerste familiefoto’s van die vakansie geneem. Soos altyd besig om elke oomblik nuwe herinneringe bymekaar te maak. Dis mos waarvoor vakansies daar is!
Ons het die middag laat by ons vakansie-plaashuisie buite Stellenbosch aangekom. ’n Pragtige plekkie van waar ons die mooiste uitsig oor die wingerde gehad het. Dit was presies wat ons wou gehad het.
In die paar dae wat gevolg het, het ons die Skiereiland platgery, maar saans was ons terug by ons huisie op die plaas. Van ons stoepie af was die sonsondergang selfs mooier as van Kampsbaai se strand af. Of só het ons gedink. Veral een aand met sonsondergang het God ons herinner dat Hy nie ver van ons af is nie.
Die oggend van Dinsdag 26 Maart is pa en seuns gholfbaan toe. Ek en Mia het by die huis gebly. Met niks op ons agenda nie was daar hope tyd om, op haar versoek, ook vir Mia grimering aan te sit. Vandag is die dag dat ek vir haar die volle pakket gaan gee, het ek gedink. Van onderlaag tot oogskadu en selfs maskara. Vandag kon sy van “daai” kry wat op enige ander dag verbode was. Van “daai” waaraan sy haar in die verlede self gehelp en ek dit maar oorgesien het.
Ek het ook haar hare uitgeblaas totdat daar nie een dogtertjielokkie oor was nie. Sy het asemrowend mooi gelyk.
Toe sy haarself in die spieël sien, was sy ook sprakeloos. Sy het dadelik kombuis toe gehardloop om vir Pauline te gaan wys hoe sy lyk.
Ek het nooit daardie oomblik op kamera vasgelê nie.
Sy kon nie wag vir haar pappa om huis toe te kom nie. Sy het vir hom weggekruip toe sy die motor hoor naderkom en stilhou. Toe het sy, so saggies soos ’n driejarige met hoëhakskoene kan sluip, tot baie naby aan hom gegaan. Sy het haar oomblik afgewag en hom skrikgemaak met ’n oorverdowende wha! Die gewone “wie se prinses is jy?”-speletjie het gevolg. Haar pa het haar gekielie totdat sy erken het sy is haar pappa en net haar pappa se prinses.
Mia was meestal 90% lag (uitbundig) en 10% woede (oorweldigend). Dié vakansie was die woede net nie daar nie.
Daardie aand was die sonsondergang oorvloedig pienk. Die maan was amper vol en die aand was lig.
Die vakansie was presies waarna ek uitgesien het.
Swart
_______________
Swart is die totale afwesigheid
van lig of kleur.
Woensdag 27 Maart 2013
Ons het vroeg opgestaan en reggemaak vir ons spesiale familieoggend op die wynplaas Delvera. Ons wou ons hand aan pottebakkery gaan waag. Net nadat ons daar aangekom het, het my kamera se LED-skerm teen iets gekap en gebreek. Ek was baie teleurgesteld, maar gelukkig het ek agtergekom ek kan steeds foto’s neem as ek deur die tradisionele loergaatjie kyk.
Ons het kleipotjies geverf, maskers van klei gemaak en selfs potte op die pottebakkerswiel probeer draai. Ek het hope foto’s geneem.
Almal was so opgewonde en vrolik. Mia het nie geloop nie; sy het gehop-hop na die motor toe ons teen tienuur moes ry.
Ons volgende bestemming was KFC. Daar was ’n groot joligheid in die bussie terwyl elke kind harder as die ander probeer uitskree het wat hulle KFC-gunstelinge is. Tussen die pops, tjippies en mash deur mis Franché die afdraai wat ons moes vat. Toe ons uiteindelik weer op die Bottelarypad kom, was die dag se planne weer op koers.
Ek was nog altyd die veiligheidsgordel-korporaal in ons huis. Ek vra tot 100 keer op ’n dag – altans, só voel dit vir my – dat die kinders hulle veiligheidsgordels moet vasmaak. Elke dag van die skoolkwartaal werk ek hard en sistematies om by alles en almal uit te kom. Die pas is vinnig, en daarom is ek soms regtig kwaai oor die veiligheidsgordels. Maar daardie dag was ek nie. Dit was vakansie. En ek leef vir vakansies wanneer ons as gesin vrolik en ontspanne saam kan wees.
Hoekom ek daardie oggend nie “maak vas” gesê het nie, weet ek nie. Dalk het ek net te lekker ontspan en vergeet van die roetine en ritme wat ons by die huis handhaaf. Min het ek geweet wat dit my gaan kos …
Toe Franché ’n motor verbysteek, sien hy die trekker wat baie stadig wydsbeen oor die middelstreep van die pad ry. Hy besluit om te versnel en ook by die trekker verby te gaan. Die aankomende verkeer was nog ver genoeg. Dit sou veilig wees.
Toe ons reg langs die trekker kom, besluit die bestuurder skielik om regs te draai. Ek het geskree: “Franché, pasop!” Hy het uitgeswaai om die trekker te probeer mis. Maar ons het nie.
Daar was een harde slag. Ons het die trekker getref.
In die volgende paar sekondes het dit gevoel of ons deur die lug sweef. Ek wil amper sê daar was ’n oomblik van stilte. Verder kan ek niks onthou nie.
Later het ek gehoor ons bussie het die padversperring getref en drie keer gerol, teen ’n bult af. Toe ons voertuig tot stilstand kom, het Franché soos blits uitgespring. Ek het ’n bietjie gesukkel om uit te kom.
Ons het albei die seuns hoor huil.
Pauline en Morné het ’n entjie van mekaar af op die gras gesit. Pauline het met reguit bene op die gras gesit en haar kopdoek het los oor haar kop gehang. Morné het ’n enorme knop op die kant van sy gesig gehad. Hy was vol bloed.
Stéfan was nog in die motor. Ek het hom deur die venster uitgetrek en langs Pauline op die gras gaan neersit. Toe sleep ek vir Morné ’n bietjie nader aan hulle. Stéfan se neus het erg gebloei. Ek het hulle probeer troos en kalmeer. Hulle wou weet waar Mia is.
Dit was toe dat ek om die bussie gehardloop het. Daar sien ek vir Franché wat by Mia sit. Sy het tjoepstil gelê. Ek was oortuig sy is net bewusteloos en is terug na die seuns toe. Maar ná ’n rukkie het ek teruggegaan na waar Franché by Mia gesit het.
“Ek dink Miemie is weg,” het hy gesê.
Ek het geweier om dit te glo.
’n Verhaal van Retha McPherson wat ek lank gelede gelees het, het in my kop begin maal. Sy het vertel van ’n man wat by ’n ongelukstoneel stilgehou en hard geroep het: “In the mighty Name of Jesus Christ, this boy will live! He will not die!” Ek het hardop begin bid, in tale gebid, terwyl ek heen en weer tussen Pauline en die seuns en Franché en Mia gehardloop het. Ek het dit aanhoudend gedoen. Heen en weer. Weer en weer.
Toe