Dis mooiweer en liefde. Wilmari Jooste
Читать онлайн книгу.
is baie laat vanaand. Ek was bekommerd oor jou.”
“Ek is jammer, Ma, maar daar was ’n funksie by die skool en ek moes dit bywoon.”
Hy kyk haar nie in die oë nie en dit maak Anna nog meer bekommerd. “Wat het jy daar in jou hande?” wil sy weet.
Steve glimlag breed en staan nader. “Juffrou Le Clerque was ook daar by die skool. Sy is ’n bibliotekaresse. Ek het haar vertel Ma is siek, en sy het hierdie vir Ma gestuur,” jok hy seepglad.
Hy stap tot voor die bed en hou die boeke vol waterspatsels en die lekkergoed na Anna uit.
“Boeke!” roep sy verbaas uit. “En lekkers! Maar hoekom sou ’n wildvreemde vrou haar oor my ontferm?”
“Juffrou Menantheau werk in die biblioteek. Sy het verlede week gesê sy sal vir Ma boeke stuur om te lees,” jok Steve weer. Die opgewondenheid op sy ma se gesig maak dit deur en deur die moeite werd.
“Ek gaan nou slaap. Ma moet lekker lees,” groet hy vinnig en stap na sy eie kamer toe.
Hy trek uit en klim in die bed. Net vir ’n oomblik dink hy aan juffrou Le Clerque, en hy wonder of sy toe darem reggekom het so in die gietende reën. Daar was nie ’n selfoon in haar handsak nie, dus het sy dit darem seker by haar gehad om iemand te bel.
Hy grinnik in die donker. Met die biblioteek se sleutels weg, gaan almal wat daar werk môre ’n dag af hê.
Nick Bender is verbaas toe hy skraps ná twee die oggend voor die huis stilhou en sy ma se kamerlig sien brand. Dis met ’n gevoel van kommer dat hy van die motorfiets afklim en in die huis instap.
Maar sy ma makeer niks. Inteendeel, sy lyk so goed soos wat hy haar lanklaas sien lyk het.
“En as Ma nou nog wakker is?” vra hy en stap nader. Hy kyk teer af na sy ma, wat baie ouer as haar vyf en vyftig jaar lyk. Sy het nie ’n maklike lewe nie. Nie een van hulle het nie, maar Nick het dit op sy skouers geneem om hulle situasie te verbeter.
“Hallo, my kind. Jy is baie laat vannag.”
“Daar was ’n groot klomp oorsese gaste wat tot laat in die restaurant gesit en kuier het. Nadat hulle weg is, moes ons eers opruim. Maar ek het darem nie rede om te kla nie. Daardie Amerikaners is glad nie suinig met hulle fooitjies nie.”
Hy gaan sit op die kant van die bed en buig nader om haar te soengroet. “En dié klomp boeke?”
“Een of ander vrou was by Steve se skool, ’n juffrou De Klerk. Sy het dit vir my gestuur. Sjokolade en lekkergoed ook. Steve sê sy is ’n bibliotekaresse. Maar Steve het die boeke ’n bietjie nat laat word.”
“Hoekom het sy dit nie in ’n sak gesit nie?” vra Nick met ’n diep frons.
“Ek weet nie.” Anna frons ook nou. “Om die waarheid te sê, ek voel nie heeltemal gemaklik hiermee nie. Steve kon my nie in die oë kyk terwyl hy die goed vir my gegee het nie.”
Nick sien ’n papier uit een van die boeke steek. Hy tel die boek op en maak dit oop om die papier uit te haal. Dis ’n munisipale rekening vir M. le Clerque, Boekenhoutstraat 8.
’n Bibliotekaresse wat boeke so oop vir ’n kind gee en dan nog ’n munisipale rekening daarin vergeet? dink hy.
“Ek dink Ma is reg. Iets klop nie heeltemal nie, maar ek sal wel agter die kap van die byl kom,” stel hy haar gerus.
Hy staan op en rek hom moeg uit, voordat hy oor haar buk om haar nag te soen. “Lekker slaap.”
“Jy ook, my kind,” antwoord sy met deernis.
Nick druk die munisipale rekening in sy sak en stap dan met ’n gedetermineerde trek om sy mond na Steve se kamer. Sonder enige genade skud hy die slapende seun wakker.
“Wat?” mompel Steve nors, maar hy sluk benoud toe hy Nick se gesig sien. “Wat is dit?”
“Vertel jý my, Steve, en onthou, ek is nie Ma wat enige soetsappige snertstorie gaan glo nie. Waar kom jy aan daardie boeke en die lekkergoed wat jy vir Ma gegee het?”
Steve se gesig verraai oombliklik sy vrees. Vir Nick kan ’n mens niks wegsteek nie.
Maar hy probeer nonchalant antwoord: “By juffrou Le Clerque. Sy werk by die biblioteek.”
“Ek is nie onder ’n kalkoen uitgebroei nie, Steve! Uit met die waarheid, of ek foeter dit vannag uit jou uit!”
Nick se harde gesig verklap dat hy nie grappies maak nie. Steve het al ’n paar maal onder hom deurgeloop, dus vertel hy stamelend die waarheid.
Nick se gesig is vertrek van woede toe Steve stilbly. ’n Deel van hom wil vermurwe omdat hy weet dat sy boetie hierdie diefstal ten minste gedeeltelik gepleeg het ter wille van hulle ma, maar hy weet ook dat hierdie kleinboet van hom met heeltemal die verkeerde maats deurmekaar is. Vanaand se daad getuig daarvan dat Steve definitief op die verkeerde pad is.
“Jy laat doelbewus ’n vroumens in die aand in hierdie weer onder ’n afdak gestrand sit?” vra Nick woedend.
“Sy het haar selfoon by haar gehad.”
“Ek hoop vir jou part so, anders kan jy vannag reken op baie meer probleme as wat jy verwag het,” belowe Nick dreigend.
“Wat gaan jy doen?” wil Steve benoud weet.
“Vasstel of sy by die huis uitgekom het. En as jy weet wat goed is vir jou, sit jy nie ’n voet uit hierdie huis uit nie. Ons praat weer as ek terug is.”
Nick stoot sy motorfiets by die erf uit en ’n ent straataf om nie sy ma te laat weet dat hy weer uitgaan nie. Hy wil nie hê sy moet haar onnodig bekommer nie. Toe hy seker is dis ver genoeg, klim hy op die motorfiets en ry na die naaste telefoonhokkie.
Daar soek hy M. le Clerque van Boekenhoutstraat 8 se nommer op, maar al wat hy kry, is ’n S. le Clerque van dieselfde adres. Hy skakel die nommer en laat dit lank lui. Niemand antwoord nie.
Die vroumens is óf ’n vaste slaper óf sy sit nog steeds by die biblioteek. Met ’n grimmige trek op sy gesig klim hy weer op die motorfiets en ry na die biblioteek in ’n deel van Johannesburg waar vroumense dit nie sommer alleen snags op straat sal waag nie.
Menantheau sit gespanne orent toe sy die motorfiets hoor naderkom. Dit stop skuins voor die afdak en sy krimp in die skadu’s weg toe die persoon die lig oor die stoepie draai.
“Juffrou Le Clerque? Is jy hier?”
Sy is te bang om te antwoord, want sy weet dat dit dalk die skelm is wat haar handsak gesteel het en sodoende haar van uitgevind het. Laat hy dan maar liewer dink sy is weg. Die man gee egter nie so gou moed op nie, en sy druk haarself nog kleiner in die hoekie toe hy van die motorfiets afklim en naderkom.
Het hy haar gesien? wonder sy beangs.
Haar antwoord kry sy toe die voetstappe reg in die hoekie waar sy probeer skuil tot stilstand kom. In die dowwe straatlig sien sy die skoene wat ’n entjie uit mekaar reg voor haar geplant is. Stadig kyk sy op. Sy gesig is ’n donker kol waarvan sy geen gelaatstrekke kan uitmaak nie.
Hy steek ’n hand na haar uit en sy stem is sag en kalmerend. “Kom, u hoef nie bang te wees nie. My naam is Nick Bender. Ek is hier om u te help. Ek het uitgevind wat gebeur het.”
Menantheau weet dat sy nie langer daar kan bly sit nie. Sy gaan hierdie vreemdeling se hulp moet aanvaar, of sy gaan in elk geval beswyk van die koue. Daar het ’n snerpende wind opgesteek wat die reënvlae oor die hele stoepie versprei, ook tot hier waar sy sit. Haar hand bewe toe sy dit uitsteek en haar tande klap hoorbaar opmekaar toe hy haar orent trek.
Nick het verwag om ’n ouerige vrou aan te tref, nie hierdie rukkende, verkluimde bondeltjie mens wat skaars ’n dag ouer as Steve se veertien lyk nie.
“Is jy juffrou Le Clerque?” wil hy versigtig weet.
“J-ja,” klappertand sy deur geklemde kake.
“Hoekom