Dis mooiweer en liefde. Wilmari Jooste
Читать онлайн книгу.
Sy knik skaars merkbaar met haar kop teen sy bors, en Nick raak bewus van ’n vreemde gewaarwording ... een wat hy nog nooit voorheen in sy ses en twintig jaar ervaar het of voor tyd gehad het nie.
Sy hand vat die bottel sjampoe op die rakkie agter haar raak en hy druk die opwipdeksel oop. Dis goedkoop sjampoe, maar dit het meteens ’n besonder sensuele geur toe hy daarvan op haar hare gooi. Hy sit die bottel neer en met al twee sy hande begin hy die dik vloeistof in haar hare inwerk totdat dit skuim. Haar kop val terug onder die strelende massering van sy vingers, haar oë toe en haar mond effens oop.
Nick se vingers verstil. Haar oë gaan stadig oop en sy kyk vas in die byna swart oë hier reg bokant haar. Vir ’n paar oomblikke kyk hulle intens na mekaar, voordat Nick die stilte verbreek.
“Ek moet jou hare afspoel.” Sy stem is skor.
“Ek kan dit self doen. Ek voel nou baie beter, dankie.” Haar stem klink nie veel beter nie, en sy voel ’n blos teen haar wange uitslaan.
“Is jy seker?”
Dit moet haar verbeelding wees wat haar laat dink hy klink teleurgesteld. Sy word rooi van skaamte voor die intensiteit van sy oë wat so stip na haar kyk, en meteens is die hele situasie vir haar so ongelooflik dat ’n verdwaalde giggel oor haar lippe glip.
Nick frons. “Ek hoop jy ly nog aan skok, want ek kan aan niks snaaks op hierdie oomblik dink nie.”
Menantheau wil hom antwoord, maar sy lag net al hoe harder. Nick herken die tekens van histerie, en buiten om haar te klap, kan hy net aan een ander manier dink om haar reg te ruk.
Die oomblik toe sy mond oor hare sluit, sper Menantheau se oë wyd oop. Ná ’n sekonde kry sy genoeg lewe in haar ledemate om hom te probeer wegdruk, maar Nick se arms sluit soos staalbande om haar lyf. Haar aanvanklike gespartel word flouer en flouer, totdat sy uiteindelik willoos in sy omhelsing staan.
Nick se raad teen histerie boemerang sleg, veral toe sy sag en toegeeflik in sy arms word. Hy probeer homself dwing om haar te laat gaan, maar sy arms reageer net mooi op die teenoorgestelde manier. Hulle hou haar nog stywer teen hom gevange, terwyl sy lippe hare kneus met soene wat al hoe dringender word. Elke deeltjie van haar liggaam pas perfek teen hom aan, en hy voel hoe sy eie liggaam instinktief op haar nabyheid reageer.
Toe sy nog nader probeer wriemel, weet hy dat hy hierdie dwaasheid tot ’n einde moet bring. Baie gou ook.
Met brute selfbeheersing trek hy sy mond van hare af weg en laat val sy kop agteroor om verder van haar mond af weg te kom. Hulle albei is kortasem.
“Hoe oud is jy, Menantheau le Clerque?” wil hy skor weet.
“Vier en twintig.”
Nick is dankbaar om te hoor haar stem klink nie veel beter as syne nie. Haar reaksie was definitief nie sy verbeelding nie.
“Ek is ses en twintig, en dit maak ons albei oud genoeg om te besef dat ons met iets baie onverantwoordelik besig is.”
Menantheau wil huil van skaamte. Wat op dees aarde het haar besiel! Sy probeer uit sy arms wegdraai, maar hy weier om haar te laat gaan.
“Los my! Ek maak nie ’n gewoonte daarvan om net in my onderklere saam met ’n man wat ek van geen adamskant af ken onder ’n stort te staan en ...”
“Vry nie,” voltooi Nick en kyk haar vas aan. “En jy kan vir seker weet ek maak ook nie ’n gewoonte daarvan nie, alhoewel ek met eerlikheid kan sê dat dit glad nie ’n slegte gevoel is nie. Ek kan hiervan begin hou.”
Sy kop sak weer effe laer, maar Menantheau gee hom ’n gevoelige hou in die kortribbes. “Moenie simpel wees nie, man. Ek weet nie eens wat jou naam is nie. Al wat ek weet, is dat julle my vannag deur die grootste ellende denkbaar gesit het!”
Sy gesig verraai die impak van haar beskuldiging, en Menantheau wens sy kan haar woorde terugtrek toe sy arms langs sy sye terugval. Sy wend ’n lamlendige poging aan om die skade ongedaan te maak.
“Ek is jammer. Ná alles wat jy vannag vir my gedoen het, was ek nou uiters ondankbaar. Dit was nie die bedoeling nie.”
Dit lyk nie asof haar verskoning inslag vind nie.
“My naam is Nick Bender, en nieteenstaande die feit dat my broer vannag iets baie simpel aangevang het, is ons eintlik baie ordentlike mense. Ek is jammer dat ons die bron van jou totale ellende moet wees, maar ek sal jou môreoggend self polisiestasie toe neem sodat jy ’n klag van diefstal kan lê.”
Sy stem is koud, en Menantheau weet instinktief dat sy hierdie man nou baie verkeerd opgevryf het. Nick Bender is briesend. Hy draai om en klim uit die stort. Die gordyn word met ’n driftige beweging toegetrek.
“Hier lê ’n skoon handdoek en ’n sweetpak op die wasmasjien.”
Voordat Menantheau iets kan sê, word die deur ferm toegetrek en is sy alleen in die badkamer. Sy sug en begin die seepskuim uit haar hare was.
Toe sy klaar is daarmee, draai sy die krane toe en tree dan baie versigtig uit die stort. Die handdoek en sweetpak lê binne vatafstand. Sy vryf haar vel en onderklere so droog as moontlik en trek dan die sweetpak aan, wat myle te groot is vir haar.
Sy probeer die badkamer netjies maak, maar sy sukkel om die vloer droog te kry. ’n Klop aan die deur laat haar verstyf. Sy hinkepink nader en maak die deur op ’n skrefie oop. Nick staan daar, sy gesig niksseggend.
“Ek het vir jou ’n bed gereed gemaak, en daar staan ’n koppie warm koffie vir jou en wag. Kan ek jou soontoe neem?”
“Ek sal self loop.”
“Dan kom ek nooit vannag in die bed nie. Dis alreeds byna halfvier, en ek moet nog ’n rukkie probeer swot.”
Menantheau waag dit nie om teë te praat toe hy haar weer soos vroeër optel nie. Hierdie keer is sy oorbewus van die man teen wie se borskas sy so knus lê. Sy haal eers weer asem toe hy haar in ’n kamer voor ’n bed neersit. Die linne is oopgevou en die bed lyk baie verwelkomend, so ook die koppie koffie wat op die bedkassie staan. Daar is ook ’n verband op die bedkassie.
“Sit op die bed sodat ek na jou voet kan kyk.”
Sy gesig is so streng dat sy dit nie waag om teë te praat nie. Sy vingers voel-voel versigtig aan haar voet, en toe sê hy: “Jou voet is ’n bietjie verstuit, maar nie erg nie. Jy behoort teen môre weer daarop te kan trap as ek dit nou goed insmeer met ’n anti-inflammatoriese salf en dit dan verbind.”
“Is jy seker?”
“Ja,” antwoord hy terwyl hy haar voet begin insmeer. “Ek het noodhulp tot op die gevorderde vlak. Met my ma wat nie wel is nie, het ek dit nodig.”
Hy draai die verband stewig vas en kom dan orent.
Menantheau kyk op na hom. “Meneer Bender ... Nick, ek is baie jammer oor wat ek vroeër daar in die badkamer gesê het. Ek het dit nie so bedoel nie. Jy het nie nodig gehad om my daar by die biblioteek te kom haal en hier na julle huis te bring nie. Ek weet ook nie wat die beweegrede vir jou broer se optrede was nie, maar asseblief, ek het geen begeerte om die polisie by hierdie saak te betrek nie.”
Hy kyk ’n oomblik stip na haar. “Moenie oorhaastig besluit nie. My broer het baie dwaas opgetree, en hy sal kortgevat moet word.”
“Weet jy dalk waar hy met my goed heen is? Ek is bekommerd oor die biblioteek se sleutels.”
“Is daar iemand wat ’n stel spaarsleutels het?”
“Ja, daar is spaarsleutels in die munisipale kantore.”
“Ek sal hulle vroeg môreoggend skakel en die situasie probeer verduidelik, en wanneer Steve jou handsak en sleutels opgespoor het, sal ek sorg dat jy ongedeerd by die huis kom. Ek vra ook verskoning vir my optrede in die stort. Ek dring my nie normaalweg so aan ’n meisie op nie. Goeienag.”
Hy draai om, maar steek in die deur vas. “Trek uit daardie nat onderklere. Hang dit daar oor die stoel.”
Die kamerdeur