Die wet van die liefde. Anita du Preez
Читать онлайн книгу.
neem dit dankbaar, want hoe sy deur die dag gaan kom met Naude in die omgewing, weet sy sowaar nie.
Dié kyk nie verder in haar rigting nie en sy is bang die ander sien dit raak. Dit op sigself is hopeloos te ooglopend en kan suspisies aanwakker. Dit sal ook nie vir altyd so kan voortgaan nie. Een of ander tyd gaan sy hom alleen teëkom – en wat gisteraand gesê is, is gesê. En veral wat sy gevoel het, het nie sommer vanoggend met sonsopkoms verdwyn nie. Daardie lippe op haar wang, sy asem by haar oor, die uitdrukking in sy oë. Maar veral die wilde stuwing van erotiese begeerte vanuit haar binnegoed, of van waar ook al. Die dade wat dit ontketen het, is vanoggend amper erger soos dit oor en oor in haar gedagtes afspeel. Dit maak haar so mal dat sy op niks kan konsentreer nie.
Sy kyk onderlangs deur haar wimpers na hom en vat onwillekeurig aan haar wang waar sy lippe gerus het. Net toe kyk hy op terwyl hy praat, reg in haar oë, en sy besef onmiddellik hy het dit gesien. Sy besef ook dat hy weet dat sy hier sit en brand van ongeduld om dit weer te voel en meer, want sy eie oë weerspieël soveel naakte begeerte dat sy bly is sy sit, anders sou haar bene beslis meegee.
Ná wat vir haar soos ’n ewigheid voel, is al die sake op die notule afgehandel. Sy ontsnap na haar kantoor met bewerige bene. Liewe hemel, haar aandeel aan daardie vergadering was ’n ronde nul, besef sy toe sy agter haar lessenaar gaan sit. So kan ek nie werk nie! kerm sy geluidloos. Wat op aarde is dit met my?
Sy is siek vir haarself – hierdie nuwe self wat sy nie ken nie. Hierdie futlose, breinlose dingetjie wat aan die bewe gaan oor ’n man. Waar is Danielle en wat het jy met haar gemaak? wil sy hierdie nuwe wese vra. Sy ly aan ’n tydelike waansinnigheid en dit moet end kry. Vandag nog.
Sy sleep die lywige Rabinowitz-lêer nader en probeer fokus. Maar die letters dans voor haar oë en alles lyk skielik so verspot, so onbenullig. Al waaraan sy kan dink, is Naude. Die hele een en nie net die stukkie van hom wat sy gisteraand teen haar vel gevoel het nie. Hoe moet dit wees om daardie harde lyf van hom naak teen haar eie, nee, ín hare te voel? Haar verbeelding neem onbedaarlik die loop.
Hoe lank vat so iets voor dit ophou? dink sy koorsagtig.
Dis daardie verduiwelse deur, besluit sy. Die ding het haar so hard teen die kop getref dat die kompartemente van haar brein tydelik deurmekaargeskommel is. Skynbaar sit die afdeling vir emosie nou reg voor waar haar nugter denke eers was, terwyl seksuele begeerte sommer elke beskikbare hoekie ingeneem het.
Tee. ’n Koppie warm tee. Dit sal help om haar op die onmiddellike te laat fokus en daarna kan sy aan die gang kom, besluit sy.
Sy stap doelgerig en met ferme tred kombuis toe. Sy maak dit amper tot daar, maar toe sy by die stoorkamer se oop deur verbygaan, is Naude skielik hier vlak by haar. Sy hou haar kop laag en probeer hom systap, maar hy ruk haar nader. Sy skrik so groot dat haar ledemate weier om te beweeg.
Sy probeer eers keer, maar hy is duidelik buite homself en haar gesonde verstand laat haar net daar skandelik in die steek. As iemand nou in hierdie gang afkom, dink sy verbouereerd en retireer sonder om te dink vinnig by die stoorkamer in.
Hy is by haar. Hy pen haar ru vas teen die rak vol lêers, maar sy voel dit nie, want sy begeerlike mond is uiteindelik hard en dringend op hare. Sy hoor hoe sy asem hortend deur sy neus kom, sy ruik die geur van sy growwe wange, sy proe die soet smaak van sy lippe en sy voel met haar hele wese die stuwing van hul liggame teen mekaar.
Op hierdie oomblik gee sy nie meer om of die ganse personeel van Marais, Malan en Boshoff op en af paradeer voor die stoorkamer nie. Of hulle haar met verkykers en vergrootglase bestudeer, maak skielik nie ’n duit saak nie. Elke sintuig en elke vesel van haar liggaam reik uit na hierdie onuitstaanbaar sensuele oomblik met hierdie lieflike man, wat homself met soveel oorgawe aan haar bied.
Haar sinne duisel en tuimel van die heerlikheid daarvan toe hy sy hande agter in haar hare indruk en die haarknip loswoel dat haar hare oor haar skouers val. Hy kyk na haar met sy donkerswart oë terwyl hy met bewende vingers die boonste knopie van haar bloesie losmaak. Sy herwin met moeite ’n greintjie beheer oor haar sinne. Sy druk sy hande weg en maak met jagende asem haar hare weer vas.
“Asseblief, Danielle,” is die eerste woorde wat hy uitkry. Sy stem is ’n pleitende liefkosing wat haar duiselig maak.
“Ons kán nie,” sê sy radeloos.
“Nee, nie hier nie. Vanaand, asseblief. Ek móét jou sien. Ek kom na jou woonstel.”
Hy praat in die kroontjie van haar hare terwyl hy haar kop vinnig teen sy bors druk. Toe stap hy sonder ’n verdere woord by die deur uit.
Sy bly vir ’n oomblik met haar rug teen die rak staan. Sy ruik hom aan haar hande. Sy is traag om die oomblik te laat los, maar sy weet sy moet hier uitkom.
Soos ’n slaapwandelaar sweef sy dol van geluk ongesiens na haar kantoor.
“En as jy só sit? Gedog jy kan doen met ’n teetjie,” sê Bonnie en sit ’n koppie tee voor Danielle neer.
Danielle skrik en kyk op.
“Oh, my word! Hoekom lyk jy of jy ’n ontmoeting met ’n oorledene gehad het, vrou? Is dit die hou op jou kop? Shame, ek dog jy moes ’n bietjie lê,” babbel Bonnie.
“Ek is fine,” sê Danielle outomaties.
“Never! Daar is iets snaaks met jou aan die gang, suster.”
Danielle probeer glimlag om Bonnie te oortuig dat alles normaal is, maar toe sy eers begin, sprei die lag al verder tot haar mond omtrent seer voel. Sy kan die glimlag nie keer nie en ook nie die gevoel van geluksaligheid wat haar terstond oorval nie.
Bonnie trek haar oë op skrefies. “En as jy nou sit en smile soos die Mona Lisa? . . . Oh, my goodness, ek ken daai soort smile!” Sy ril geluksalig en skop fyntjies met haar voete in die lug. “Dis hoe ek gelyk het toe Gordon my die eerste keer gesoen het!” sê sy asof daar vir haar ’n lig opgaan.
“Dit het natuurlik iets te make met die edele Mister Gorgeous homself! Ek kan twee en twee bymekaarsit en vyf kry, of jy kan my vertel en ons kom by die regte getal uit.” Sy vou haar arms oor haar formidabele boesem en trek haar rooi lippies op ’n plooi. “Praat, ek luister,” beveel sy streng.
“Ag, Bonnie, dis eintlik alles ’n groot gemors,” sug Danielle. “Maar as jy dan nou móét weet: ek is mal oor Naude en hy het my netnou gesoen in die stoorkamer en ek kan nie ophou fantaseer oor hom nie en hy kom vanaand na my woonstel toe en ek weet nie wat de joos ek gaan doen nie!”
“Well, bless my soul,” is al wat Bonnie uitkry. Sy staar haar vriendin ontgogel aan. “Sies, Danielle, skaam jou. Om my so holier-than-thou oor die man aan te spreek, en intussen knyp jy self die kat in die donker. Nogal in die stoorkamer! Sommerso uit die bloute? Bietjie dodgy, as jy my vra.”
Sy lyk so ontstig dat Danielle sommer ineenkrimp by die aanhoor van haar woorde. Woorde wat terloops alles waar is.
“Wie sou nou kon dink dat daai kamtig gekultiveerde gentleman so kan uithaak?” voeg Bonnie geskok by. “En met jóú, nogal?”
“Ek weet,” sê Danielle, “maar ek kan myself eenvoudig nie keer nie. Die man maak my mal.”
“Hy sal enige vrou mal maak as sy hom die kans gee, my ding. Make no mistake, die man is ’n fees, maar om actually by hom betrokke te raak . . . dis selfmoord, my engel. Hoe is jou mensekennis dan? Almal weet mos dat sulke upstairs mans gewoonlik die een of ander dark secret het. Veral die mooies. Stille waters, diepe grond, onder draai die duiwel rond – daai cliché is ’n cliché oor dit so wáár is, my mens. Ek sou dink jy van alle mense sou dit kliek!” Bonnie is uitasem na dié stortvloed woorde.
Danielle laat sak haar kop. Waarin het sy beland? In kookwater tot oor haar kop, sowaar, besef sy droewig.
“Ek weet, ek weet,” sug sy. “Ek ken hom nie eens werklik nie. Behalwe hier op kantoor. Ek glo ook nie aan snert soos liefde met die eerste oogopslag nie. Tot nou . . .” Sy grawe met albei hande in haar hare.
“Dis oor jy jou gevoelens altyd so opbottel en wegsteek!” sê Bonnie. “Maar