Die wet van die liefde. Anita du Preez
Читать онлайн книгу.
toe en jy sê hom jy kan hom ongelukkig nie vanaand sien nie, en ook nie môreaand of enige ander aand op die almanak nie, jy is heeljaar propvol geboek, kant en klaar.”
“Ek kan nie, Bonnie. Al wil ek . . . my bene sal my nie dra tot daar nie, en my mond sal weier om die woorde te sê,” pleit Danielle.
“Hoekom?” kap Bonnie blitsig teë.
“Omdat dit voel of my hele lyf pyn vir hom. Of my hele wese na hom smag en ek hom nooit weer uit my bloed sal kry nie,” kerm Danielle nou amper in trane. “Jy weet nie hoe dit voel nie.”
“O ja, ek weet presies hoe dit voel, my lam,” sê Bonnie bitter. “Ek was ook al met een van daai soort deurmekaar en die situasie was byna presies dieselfde as hierdie een.” Sy is skielik doodernstig. “En wat het dit my in die sak gebring? Trane en hartseer, dis wat.”
“Ek weet ek behoort na jou te luister,” sê Danielle en byt op haar lip, “maar ek weet ook dat niks hierdie ding kan keer nie.”
“Ag, asseblief, Danielle! ’n Suksesvolle oopkop-girl soos jy?” sê Bonnie met opgetrekte wenkbroue.
Danielle hoor elke woord, maar sy kyk koppig weg.
“Wel, moenie sê ek het jou nie gewaarsku nie,” dreig Bonnie dramaties. “You’re out of you’re league met hierdie ene, hoor. Jy speel met dinamiet. Been there, got the T-shirt, the video and the scars, ou girl. Maar moenie kommer nie, ek sal nie ’n woord verklap nie. En die dag as jy besef jy is vir hom net nóg ’n dingetjie on the side, sal ek daar wees om die nat kolletjie op te vee wat van jou gaan oorbly.”
Sy stap by die kantoor uit met ’n ergerlike veeg oor haar rooi boskasie.
Dis eers toe Danielle die aand in haar woonstel sit, parfuum agter die ore en haar hare los gekam in afwagting, dat sy tyd kry om oor Bonnie se ongewoon heftige reaksie te dink. Maar sy skud dit af. Gelukkig het die dag sy loop geneem en het sy spoedig so besig geraak dat die tyd taamlik gou verbygegaan het. Sy het nie weer vir Naude te siene gekry nie. Sy vermoed hy moes kliënte gaan sien en sy was dankbaar daaroor.
André het net na Bonnie se besoek aan haar deur kom klop en hulle was tot toemaaktyd verstrengel in hul soeke na moontlike skuiwergate in hul saak teen ene Gustav Louw namens Mavis Rabinowitz. Rabinowitz, ’n welbekende sakevrou wat gereeld op glanstydskrifte se sosiale bladsye pronk, eis skadevergoeding van Louw, met wie sy skaars sewe maande getroud was. Sy beweer hy het haar verneuk in ’n spul besigheidskontrakte nog voor hulle behoorlik geskei was.
Hulle het selfs die formidabele me. Rabinowitz, wat niks nonsens van ’n man vat nie, tuis gaan sien om sorgvuldig elke puntjie van die saak met haar deur te werk. Danielle moes konsentreer om haar kop bymekaar te hou, want sy besef dat Rabinowitz vir haar en haar firma ook geen genade sal hê as die saak nie in haar guns draai nie. “Please remember, Miss Malan, I do not suffer fools gladly,” was haar woorde van verwelkoming toe sy hulle die eerste keer kom sien het.
Vanmiddag was André se rustige teenwoordigheid gelukkig ’n goeie teenvoeter vir Danielle se onstuimige gemoed, en met hom daar kon sy selfs daarin slaag om ’n paar sinvolle aanbevelings te maak. Dis asof sy doodgewone optrede die stormagtige emosies wat sy tans ervaar eenvoudig kon neutraliseer. Dit het dit selfs tydelik ietwat onwerklik laat lyk.
Tot nou, hier waar sy op die rusbank sit en nie ’n woord hoor wat op die televisieskerm voor haar plaasvind nie, omdat sy snaarstyf gespanne wag vir die deurklok om te lui. Hoekom het Bonnie so heftig tekere gegaan? wonder sy skielik. Dis nie asof sy, Danielle, die wet oortree of enigiemand behalwe haarself blootstel nie.
Daar moet meer in Bonnie se reaksie steek as wat sy wou laat blyk, maar Danielle kan nie haar vinger daarop lê nie. Bonnie moet iets weet waarvan sy haar nie wil sê nie. Vreemd dat sy nou eers besef dat die ekstroverte Bonnie ook maar ’n deel van haar persoonlikheid en haar lewe ten alle koste privaat hou.
Danielle het Bonnie die eerste maal ontmoet toe sy na Marais en vennote gekom het en Danielle genader het om haar egskeiding te hanteer. Bonnie was ooglopend verpletter, en toe sy net die absoluut noodsaaklikste inligting aan Danielle verskaf het, het sy dit bloot daaraan toegeskryf.
Bonnie was net twee jaar getroud en sy het daarop aangedring dat daar geen eise uit die geding moes spruit of onderhoud van haar man, ’n apteker met ’n suksesvolle praktyk, geëis moes word nie. Sy wou ook niks van hul gesamentlike besittings hê nie, ten spyte daarvan dat hulle binne gemeenskap van goedere getroud was.
Danielle het dit vreemd gevind en voorgestel dat Bonnie ten minste ’n minimale bedrag vir maandelikse onderhoud moes stipuleer, maar Bonnie het vas gestaan.
“Kry net die ding agter die rug, juffrou Malan. Ek wil van daai man niks hê nie. Al wat ek vra, is ’n skeibrief, niks anders nie,” het Bonnie volgehou.
Dis dan ook al wat sy gekry het. Die saak is blitsig afgehandel die dag in die hof toe Danielle saam met Bonnie daar was, omdat daar geen eise of teeneise was wat dinge kon laat sloer nie. Skaars ’n driekwartier nadat hulle by die hofgebou opgedaag het, was alles verby. Danielle het die verwese Bonnie in ’n koffiekroegie naby die hof ingeboender en haar ’n koppie sterk filterkoffie met drie lepels suiker in gegee.
Hulle het aan die gesels geraak en dadelik aanklank by mekaar gevind. Daarna het hulle gereeld naweke oor en weer begin kuier of saam gaan eet, fliek of avontuurlike staptogte deur die winkels onderneem. Toe Danielle haar posisie as vennoot by die firma aanvaar het, kon sy uiteraard nie langer die tikwerk ook behartig nie, en sy het dadelik aan Bonnie gedink.
Bonnie het die volgende dag by die kantoor ingeval, haar hare wortelrooi gekleur asof dit nog altyd so was. Sy het die indruk geskep dat sy ’n nuwe, vroliker hoofstuk van haar lewe wou begin en daar is nooit weer oor die verlede gepraat nie.
Danielle sien dat die agtuurnuus reeds verby is op die skerm voor haar. Sal Naude werklik doen wat hy so hartstogtelik belowe het? wonder sy. Of sit sy dalk soos die stereotipe oujongnooi vergeefs hier en wag? Is dit dalk wat die spul op kantoor reeds van haar dink? Sy kan haar die vlaag grappe indink wat ten koste van haar sal rondtrek van selfoon na selfoon as die personeel snuf in die neus moet kry.
En as hy opdaag, sal sy Bonnie môre op kantoor daarvan vertel? Sou dit dalk net ’n klein bietjie jaloesie van Bonnie se kant wees wat haar so tekere laat gaan het? dink sy dislojaal. Bonnie het immers geen geheim daarvan gemaak dat sy Naude onweerstaanbaar vind nie, en daar is geen man in Bonnie se lewe ná die egskeiding nie.
Sy staan ongedurig op om te kyk of daar nie dalk ’n motor in haar rylaan stilgehou het nie. Teleur-gesteld sak sy op die bank terug en dwing haarself om die verloop van ’n verspotte vasvraprogram te begin volg.
Sy moes ingesluimer het, want sy ruk wakker toe iemand sag aan die glaspaneel in haar voordeur tik. Sy gryp vervaard na haar hare en skud dit los met een hand terwyl sy by die spieël in haar voorportaaltjie verbyhaas. Skielik is die deur oop en sy is in sy arms sonder dat sy ’n oomblik aarsel.
“Naude, ek . . .”
Maar hy smoor haar woorde met sy mond en trek haar styf teen hom aan.
Dis asof sy haar lewe lank gewag het vir hierdie enkele moment waar hulle alleen en onverstoord mekaar kan verken. Waar sy die intensiteit van die emosies wat sy al vir ’n ewigheid onderdruk sonder voorbehoud kan ervaar. Sy voel sy harde armspiere deur sy dun hemp en sy vingers gly gretig langs haar rug af. Haar mond kry nie genoeg van syne nie en haar kop sweef van die suiwer genot van hom.
Hulle sak neer op die rusbank. Sy lippe loop ’n sidderend-heerlike paadjie langs haar wang af en kom tot rus in haar kuiltjie. Sy voel die krapperigheid van sy baard teen haar vel. Sy ruik die skoon reuk van sy hare toe hy sy kop in haar nek nestel sodat sy sy asem op haar bors voel.
Sy plaas haar lippe versigtig teen sy adamsappel soos sy al so dikwels wou en laat dit stadig, tydsaam dwaal tot by die opening van sy hemp waar sy sy borsspiere onder haar mond voel span. Sy proe hom. Sy hande is lomp van haas toe hy haar knope losmaak en sy help hom met sy eie. Hy skuif eers haar bloes versigtig van haar skouers af en toe die skouerbandjies van haar bra.
Sy wag ongeduldig