Susanna M Lingua-keur 10. Susanna M. Lingua
Читать онлайн книгу.
jy my nog nie gebel nie?” hoor sy Rita se stem.
“Genade, jy vra nog!” lag sy vrolik. “Hier is net een telefoon in die huis; om die kroon te span, is dit in meneer De Meyer se studeerkamer. Hy is op die oomblik nie tuis nie. Dus, ons kan lekker gesels sonder om iemand te steur.”
“Sal ons gesprek hom dan hinder as hy die slag tuis is wanneer ek bel?” vra Rita met ’n sagte laggie.
“Jy sê hinder! My liewe Rita, jy het nog nooit so ’n suurknol in jou lewe gesien nie. En praat van sarkasties! Hy lê hom daarop toe; hy blink daarin uit.”
Daar is nou ’n duidelike toon van kommer in Rita se stem. “Ek wonder of dit die regte ding was om jou vir Dewalt te laat werk. Die lewe het hom nou wel stief behandel, maar ek het nie kon dink hy sal toelaat dat dit hom so beïnvloed nie. Regtig, as ek dit geweet het, sou ek jou dadelik afgeraai het om vir hom te gaan werk … Jy sê hy is pynlik sarkasties? Ek dink jy moet liewer by oubaas Lafras kom werk, Natasha.”
“Ek glo nie Irene sal daarvan hou as ek so gou hier bedank om vir haar pa te gaan werk nie,” meen Natasha. “In elk geval, hy sal bepaald die een of ander tyd ophou om ’n gek van homself oor die Esna-vroumens te maak.”
“Dis waar, hy kan nie altyd oor haar treur nie. Die een of ander tyd moet hy besef dat sy hom ’n guns bewys het toe sy hom so goedsmoeds die trekpas gegee het. Waaraan werk hy nou?”
“Ek verstaan dis ’n draaiboek vir ’n Amerikaanse filmbaas,” vertel Natasha. “Die mense het glo een van sy boeke gelees en was so beïndruk met sy werk dat hulle hom dadelik genader het om vir hulle ’n draaiboek te skryf. Maar hou dit asseblief vir jouself; hy wil nie hê die hele wêreld moet daarvan weet nie.”
“Goed, ek sal. Maar sê vir my, nou buiten Dewalt se onaangenaamheid, hoe hou jy van die werk?”
“O, daar skort niks met die werk nie; die fout lê by die baas,” verseker sy Rita. “En so tussen jou en my gesê, hierdie draaiboek gaan ’n wonderlike rolprent maak.”
“Wel, ek hoop vir Dewalt se ontwil dat dit ’n groot sukses gaan wees. Maar sê vir my, is Dewalt nog so aantreklik?”
“Wel … ja, hy is nie te onaardig nie,” laat Natasha met ’n sagte laggie hoor. “Hy sal natuurlik baie aantrekliker wees as hy af en toe ’n bietjie glimlag – maar om ’n glimlag uit hom te kry, is sekerlik ’n groot kuns …”
Hulle gesels nog ’n rukkie, dan moet hulle tot siens sê, want Rita het ’n afspraak met ’n vriend.
Nadat Natasha met Rita gesels het, voel sy baie beter. Sy begin sommer om ’n heel opgewekte deuntjie te neurie toe sy die studeerkamer verlaat en na die sitkamer toe stap. Trouens, sy is nie eens bewus van Dewalt wat saam met ’n vlaag wind by die voordeur ingestap kom nie. Haar gedagtes is net by Rita en haar onverwagte oproep.
“Wel, ek moet sê jy klink vanoggend taamlik opgeruimd, juffrou Zeltmann,” hoor sy Dewalt meteens agter haar sê. “Het jy miskien ’n lotery gewen, of is dit die eerste prys in ’n skoonheidswedstryd?”
Natasha se opgewekte geneurie droog dadelik op. Sy draai vinnig om, kyk die lang, blonde man ietwat gesteurd aan en sê effens uit die hoogte: “Ek is van nature ’n opgewekte mens, meneer De Meyer, ek het nie ’n lotery of skoonheidswedstryd nodig om my op te beur nie.”
“Ek het jou nog nie voorheen hoor sing nie,” hou Dewalt vol. “Of sing jy net wanneer ek nie tuis is nie?”
Natasha se wenkbroue lig vraend op. “Nou waarom sal ek dit doen, meneer De Meyer?” wil sy weet. “Ek het al dikwels in my kamer en ook in die sitkamer gesing –”
“Ek het jou nog nooit in die sitkamer gesien nie,” val hy haar met ’n onpersoonlike stem in die rede.
“Ek praat van die klein sitkamer, meneer De Meyer. Mevrou Hugo het my al die eerste dag gewaarsku dat die groot sitkamer vir ons verbode terrein is.”
’n Onheilige frons verskyn meteens op sy voorkop. Hy wil iets sê, maar dan begin die telefoon skielik lui. Die volgende oomblik draai hy om en stap haastig in die rigting van sy studeerkamer, sonder om ’n enkele woord verder te sê.
Selfsugtige ding! snou sy hom in haar gedagtes toe. Hy het nou waarlik nie die menslikheid in hom om hulle te nooi om af en toe van sy televisiestel gebruik te maak nie … Natuurlik te verhewe om sy televisie met sy werknemers te deel! Wag, laat sy liewer gaan ry en van die ellendige man vergeet. Hy is in elk geval nie so belangrik dat sy haar oor hom moet ontstel nie!
Na hierdie besluit gaan sy vir mevrou Hugo sê dat sy nie vir middagete tuis sal wees nie. Sy neem haar handsak en na ’n rukkie dreun haar kragtige sportmotor met die bergpad af.
Natasha herwin langsamerhand haar kalmte. Sy kan glad nie begryp waarom sy haar so vir Dewalt vervies nie. As sy nog van die man gehou het …
Is jy baie seker dat jy glad nie van die man hou nie? vra ’n knaende stemmetjie in haar.
Natuurlik is ek seker! verdedig sy haarself in haar gedagtes, en doen haar bes om die onverklaarbare gevoel van onsekerheid in haar te verontagsaam. Hoe kan ek van ’n man hou wat dag en nag oor ’n meisie treur wat hom so ’n vuil streep getrek het? Dit lyk of hy glad nie ’n poging aanwend om homself reg te ruk nie, en dan is hy nog boonop sarkasties ook … Altans, hy is soms nog wanneer ek ’n fout maak.
Jy probeer gans te veel om die teendeel te bewys, hoor sy weer die stemmetjie in haar neul. Erken maar dat jy meer van die man hou as wat goed is vir jou!
Daar is ’n ernstige frons op Natasha se voorkop toe sy ietwat huiwerig aan haarself erken: Wel, ek sal nie sê dat ek glad niks van hom hou nie. Ek … wel … miskien hou ek meer van hom as wat ek graag wil. Dalk is dit waarom sy getreur oor Esna my so die herrie in maak. In elk geval, ek gaan nie toelaat dat hierdie gevoel vir hom my van koers gooi nie. Ek moet net van nou af elke oomblik onthou dat ek bloot Dewalt se assistente is. Sy verlede en deurmekaar hart het niks met my te doen nie …
Natasha se gemoed is so vol botsende gedagtes dat sy Leliesvlei binnery sonder dat sy daarvan bewus is. Eers toe sy verby die park ry, besef sy dat sy haar nou in die strate van ’n dorp bevind.
Sy kyk na haar polshorlosie en merk dat dit al byna tyd is vir middagete. Sy kan maar net sowel middagete hier êrens eet, besluit sy. Sy hou langs die eerste voetganger stil en verneem waar die naaste hotel is.
Die hotel se eetkamer is vol gaste toe sy eindelik daar instap. Bepaald vakansiegangers wat nou onderweg huis toe is, meen sy. Sy kry gelukkig darem nog ’n onbesette tafel, en ’n kelnerin is dadelik by om haar bestelling te neem.
Natasha is ’n ruk later net besig om haar koffie te drink om die maaltyd af te rond, toe sy die vrou by die tafeltjie agter haar hoor sê: “Ek hoor Esna le Clus het vanoggend aan Leliesvlei se modeskou deelgeneem …”
Dan is dit die rede waarom Dewalt Leliesvlei so vroeg vanoggend besoek het, flits dit deur Natasha se gedagtes. Hy maak dit net vir homself moeilik deur oral te gaan waar sy optree, want op dié manier sal hy haar nooit vergeet nie.
Daar is ’n gesteurde frons op haar mooi voorkop en sy voel skielik nie meer lus vir die koffie nie. Sy staan van die tafel af op, vereffen haar rekening en stap langsaam deur die sakegebied van die dorp. Sy kyk na die winkelvensters om haar aandag af te lei. Langsamerhand word dit stil in haar.
Die son is al byna onder toe sy eindelik terugry huis toe. Sy besef dat sy langer in die dorp vertoef het as wat sy aanvanklik beplan het, want saam met die aandskemering het ook die wind sterker begin waai. Sy skakel haar motor se verwarmer aan en verwens haarself omdat sy so lank op Leliesfontein vertoef het.
Die voertuig brul later teen die berg uit. Die skerp kopligte klief deur die inkswart nag. Eindelik hou sy voor die deur langs die krans stil. Op dieselfde oomblik gaan die lig op die voorstoep aan.
Hoe gaaf van iemand, wie dit ook al is, om die lig vir my aan te skakel, dink Natasha. Natuurlik mevrou Hugo wat so vriendelik is.
Natasha knoop haar kort jassie voor