Annelize Morgan Omnibus 3. Annelize Morgan
Читать онлайн книгу.
beweging.
Trou met die markies van Touraine . . . Dis so maklik om so iets te sê as jy nie werklik weet hoe die ander persoon voel nie, dink sy. As don Eduardo geweet het wat haar werklike gevoelens is, sou hy . . . Angélique haal haar skouers op. Miskien sou hy nog dieselfde gesê het. Dit kan hom immers nie skeel hoe sy voel nie.
Sy leun by die venster uit. “Ons draai maar liewer terug, Emile. Ek dink dis beter dat ons teruggaan na Le Ruisseau.”
“Ja, mademoiselle!” Sonder aarseling bring hy die koets tot stilstand en begin met die moeilike maneuver om die rytuig op die smal pad om te draai.
Dan is hulle weer op pad.
Hoe die meisie ook al probeer redeneer, sy kan geen kop of stert uitmaak van wat aan die gang is nie. Eugéne de Vigny wil don Eduardo ten alle koste uit die weg ruim en die don wil verhoed dat die markies sterf sodat sy met hom kan trou. Instinktief weet sy dat don Eduardo iets in die mou voer, maar sy het nie die vaagste benul wat dit kan wees nie.
Die volgende oggend besluit madame Colbert om Angélique saam te neem na die Kaap, met die hoop dat hulle iewers by ’n handelaar nog bewerpelse sal raakloop. Sy is besig om ’n weelderige fluweelmantel van die meisie te herstel en die pels is beskadig.
Angélique is nie baie ingenome met die idee om soontoe te gaan nie. Sy sou veel eerder by die huis wou gebly het, maar die madame sal dit nie verstaan nie. Die markies het die vorige aand per boodskapper laat weet dat hy nie gisteraand of vandag na Le Ruisseau sal kan kom nie. Hy veg vanoggend op die markplein teen don Eduardo en hy moet hom vir die geveg voorberei.
Sy boodskap het ’n beklemmende gevoel in die meisie gelaat. Hoekom moes hulle die markplein kies om hulle geskil te besleg? Hulle weet dat swaardgevegte hier in die Kaap teen die wet is.
Sy en die madame beweeg van handelaar tot handelaar en oral kry hulle dieselfde ontmoedigende antwoord: “Ons het nie meer voorraad nie, dames. Eers na die winter sal daar weer skepe in die baai aandoen.” Net een handelaar het nog ’n klein stukkie minderwaardige pels en uit desperaatheid koop die ou dame dit.
Op pad terug na waar die koets op hulle wag, kom hulle ’n groep opgewonde diensmeisies teë wat skarrelend en babbelend in die rigting van die markplein koers kies. Uit hulle opgewonde gesels kan Angélique net uitmaak dat hulle na ’n swaardgeveg gaan kyk.
Sy gaan botstil staan en draai na die madame. “Dit moet Eugéne en don Eduardo wees wat gaan veg!”
Daar is sterk afkeur op die ou dame se gesig te lees. “Hulle kies voorwaar die besigste tyd! Dis markdag en al wat leef, gaan daar wees. Hierdie keer gaan daardie Spanjaard te ver.”
“Ek wil weet wat gebeur, madame,” sê Angélique dringend. “Miskien moet ons tog maar gaan kyk.”
Spoedig bereik hulle die oop plein. Dis omring van mense wat ’n swaardgeveg as groot vermaak beskou. Hulle skreeu aanmerkings in alle tale, stalletjies word haastig uit die pad gesleep sodat daar meer beweegruimte vir die twee mans moet wees. Nie een van die dragonders van die Kasteel is iewers te sien nie. Gewoonlik paradeer hulle elke dag op die plein rond, maar vanoggend is hulle nêrens nie.
Angélique vermoed dat dit don Eduardo se werk is. Hy is baie goed met die kommandeur bevriend en miskien het hy dié heer oorreed om homself net vir hierdie geleentheid doof en blind te hou.
Sy sien eerste die don raak, waar hy met ’n selfversekerde glimlag die markies uitdagend beskou. Haar hart bons in haar keel toe sy die vorige dag in die koets onthou. Hy lag plesierig toe hy sy mantel van sy skouers afgooi en dit ongeërg na ’n maat van hom gooi. Hy is net in ’n wit syhemp en kniebroek geklee. Swart kaplaarse reik tot bokant sy knieë en sy hemp is oop voor sodat dit sy brons vel ontbloot laat.
Skuins agter hom sien sy vir Pablo raak, wat met sombere erns die handeling van sy kaptein gadeslaan. Sy wens dat sy nader kan gaan en met die ou man kan praat, hom kan vertel wat in die Kasteel gebeur het en hom miskien gerusstel dat sy nooit sy meester sal wil leed aandoen nie.
Dan sien sy die markies raak toe die twee mans wat by hom gestaan het, eenkant tree. Hy is ’n deftige, indrukwekkende figuur in sy syhemp en donkerrooi kniebroek. Sy hare is onberispelik netjies, sy swart skoene effens met die stof bepoeier.
“Kom nou, señor!” roep die Spanjaard en speel met die hef van sy swaard. “ ’n Edelman is mos nie bang om sy eer te verdedig nie!” Hy lag hardop.
Die markies swyg. Hy gaan in stilte sy swaard na, bekyk die omgewing sodat hy voorbereid kan wees op alles wat in sy pad kan kom. Nie een keer kyk hy na die don of antwoord hom nie.
Don Eduardo kom die oop kol binnegestap. Die opgewektheid is uit sy houding toe hy sy rapier met ’n skerp fluitgeluid uit die skede pluk. “Toe nou, maak gereed, señor! Ons het genoeg grappe gemaak!” Sy gesig is ernstig en dis amper asof Angélique haat in die donker oe kan sien smeul.
“Ek is gereed,” sê die markies en verander sy greep op die hef van sy rapier. “Laat ons veg!”
Hulle spring nie dadelik aan mekaar nie, maar kring versigtig om mekaar rond, meet die afstand na die ander, probeer die vegtegniek voorspel. Dan steek die markies die eerste versigtige hou na Eduardo uit en die volgende oomblik begin die geveg in alle erns.
Angélique byt haar kneukels terwyl sy met wydgerekte oë die verloop van die geveg dophou. Dis duidelik dat dit vir albei mans erns is. Angélique dink aan wat die don die vorige dag gesê het – dat dit vir hom van die allergrootste belang is dat die markies moet bly leef. En sy? Wat wil sý hê moet die uitslag van die geveg wees? As die don sterf, sal sy met die markies trou en sal sy die uitdagende, laggende Spanjaard nooit vergeet nie. En as don Eduardo vir Eugéne de Vigny laat sterf . . . wat bly van haar oor?
Die markies gly skielik en verskrikte uitroepe klink om die twee vegters op. Eduardo staan terug en wag totdat die markies sy rapier opgetel het voordat hy weer aanval. Die omstanders kyk onbegrypend na mekaar. Die don soek sy dood. Monsieur le marquis is ’n bekende en gedugte swaardvegter.
Maar die twee mans veg voort, onbewus van die mense om hulle en die kommentaar wat uitgeskreeu word.
“Hulle wil mekaar doodmaak, my arme liefling!” fluister die madame geskok. “Hulle haat mekaar!”
Angélique antwoord nie. Don Eduardo is teen ’n stalletjie vasgepen. Sy sien beangs hoe hy verbete terugveg, maar dan ruk hy los en keer die venynige kaphou van die markies behendig weg. Hulle trap na die middel van die oop kol.
Die skerp geluid van materiaal wat skeur, laat die madame haar kop opruk. Sy staar verskrik na die donkerrooi kol wat stadig groter word op die don se bors.
“Nou het hulle bloed geruik,” sê sy hees. “Hulle gaan mekaar verskeur! As die markies net nie iets oorkom nie! Dan sal jy ses maande lank geen gaste mag ontvang nie, chérie, en jy word nie jonger nie.”
“Eduardo sal hom nie doodmaak nie, madame,” antwoord die meisie.
Madame kyk vinnig, ondersoekend na haar. “Eduardo? Angélique, jy vergeet jouself. Hoe weet jy dat hy Eugéne de Vigny nie sal doodmaak nie?”
Angélique besef dat sy die verkeerde ding gesê het, maar sy weet ook dat die madame sal aanhou totdat sy weet.
“Hy het my dit gister vertel toe hy . . . die koets voorgekeer het.”
“So, dan was dit die rede waarom jy vroeg teruggekeer het?” Die madame knik. “Jy het reg gedoen en as die don jou verloofde nie om die lewe gaan bring nie, dan het ons geen rede om langer hier te vertoef nie.”
Angélique gryp die ou dame se arm vas. “Asseblief, madame! Moenie dat ons nou al gaan nie!
’n Oomblik lank lyk madame Colbert half ontevrede, maar dan sien sy die angstige, pleitende uitdrukking op die meisie se gesig. Haar oë versag en sy gee Angélique se hand ’n drukkie.
“Toe maar, kindjie, ons sal wag.”
Hulle kyk terug na waar die mans in ’n ingewikkelde kruising van rapiere betrokke is.
“Cochon!