Sterre is vir ewig. Ettie Bierman
Читать онлайн книгу.
jaar nog in die mark sal wees. Volgens die eiendomsagent is dit deel van ’n boedel: ouers is oorlede en die kinders het Noorweë toe geëmigreer. So hopelik sloer die kaart-en-transportaktes nog lank genoeg sodat sy vir ’n deposito kan spaar.
Erin se gedagtes loop ver paaie. Sy sit by die kombuistafel met ’n stuk anysbeskuit en ’n tweede beker tee toe Weiler blaf en voordeur toe hardloop. Terselfdertyd hoor sy ’n motordeur klap. Die hond se stert swaai, so dis ’n bekende …
Dis Jans, uitgevat in ’n donker pak en ’n nuwe vlootblou das. En ’n verbaasde uitdrukking op sy gesig toe hy haar huisdra-langbroek en T-hemp sien.
“En nou, bokkie? Hoekom is jy nog nie aangetrek nie?” wil hy weet.
“Het jy dan nie my boodskap gekry nie?”
“Watter boodskap?”
“Die een wat ek op jou selfoon gelos het.”
“Ek was by ’n kliënt, my foon was af. Het jy van die funksie vergeet?”
Sy skud haar kop, draai die tulband los en laat die wit sluier die storie vertel, saam met haar ontstoke byvoegings. Tot haar verstomming is Jans heel rustig. Hy loer bo-oor sy bril, stap om haar en beoordeel die vlaswit haredos vanuit alle rigtings. Dan knik hy goedkeurend.
“Ek hou daarvan.”
“Jy hóú daarvan?”
“Die kleur pas jou.”
“Jy kort ’n nuwe bril!”
“Nee, regtig, jy lyk goed, Errie. Heeltemal sexy, so ’n Lady Gaga-blonde …”
“Dis jý wat gaga is,” skiet sy hom onomwonde af.
“Jy gooi onnodige vloermoere. Dis jammer daar’s nou nie tyd om jou op te dollie nie, want jy kon só gegaan het en al die manne se oë laat uitpeul het.”
Erin ruk haar op.
“Dis nie my ambisie in die lewe om mans se oë te laat uitpeul nie.”
“Jy mis al die lekker. Het jy nie geweet blondines het meer pret in die lewe nie?”
“Hoe weet jy, met jou bruin hare?”
“Die gesegde lui: Donkerkoppe gaan hemel toe, blondines gaan net waar hulle wil.”
Erin weier om te lag. “Wat van my honderdjarige gesig?”
Jans soen haar op die punt van haar neus. “Jy lyk net soos gister en eergister.”
“Bedoel jy ek was toe ook vol plooie en rimpels?”
“Daar skort iets met jou oë, skattebol, niks met jou gesig nie.”
“Jy probeer my breinspoel, net omdat jy nie lus is om die buurman ’n opstopper te gaan gee nie.”
“Korrek,” erken hy. “Ek wil nie hê die bloed moet op my nuwe das spat nie.”
“ ’n Blouoog bloei nie. Hy’s ’n aaklige, voorbarige kluit wat verdien om reggesien te word.”
“Annerdag …” belowe Jans.
“Hy het my beledig en te na gekom. Jy is veronderstel om my eer te verdedig.”
“Ek sal, vuriglik, met vuiste en swaarde indien nodig. Maar jy sit verniet ’n drama queen act op. Jou hare en gesig lyk piekfyn.”
Erin vervies haar en wys ’n vinger na die deur toe.
“Jy gaan laat wees. Loop!” beveel sy. “Gaan lag vir jou hoofbestuurder se vaal grappe, sodat jy bevordering kan kry.”
“Dis nie lekker om alleen vir vaal grappe te lag nie. Miskien annekseer ek een van die beleggingskonsultante om my geselskap te hou.”
“Wie?”
“Ek sal nog besluit,” grinnik hy op pad voordeur toe.
“Watter een?” dring sy aan.
Hy knipoog en blaas vir haar ’n soentjie. “Lekker aand! Sien jou gou …”
Was hy ernstig? wonder Erin, terwyl sy Jans se motor agternakyk. Dis sommer praat, hy sal nie regtig ’n konsultant annekseer nie. Of sal hy? Sy is verbaas oor die onverwagte jaloerse steek in haar binneste. Dit was wat sy wou voorstel, maar toe Jans dit aanroer, is sy opeens besitlik. Jans is háre. Haar pel. Haar kleintydse boesemvriend. Hy noem haar bokkie en skattebol en dingetjie, allerlei troetelname. Hulle is al ’n leeftyd saam. Hy kan nie nou ’n ander meisie in haar plek stel nie.
Wat sal Jans se reaksie wees as sy skielik een aand ’n vreemde ou saamnooi fliek toe? Sal hy ongeërg sy skouers optrek en sê sy moet die aand geniet? Of sal hy ook jaloers raak en wil weet “wie?” Wie is die ou en hoe lyk hy en sal hy hom gedra en haar in een stuk huis toe bring?
Is sy dan besitlik? vra Erin haar af. Hulle het geen beloftes aan mekaar gemaak nie en Jans skuld haar niks. Net ’n mate van lojaliteit omdat hulle saam grootgeword het en hul ma’s vriende was. Verder is hy sy eie baas, om te annekseer wie hy wil en saam te lag vir vaal grappe met wie hy wil. Selfs te soen wie hy wil …
Sy het die bank se konsultante almal al te siene gekry by vorige funksies en af en toe in die winkels raakgeloop. Almal mooier en jonger as sy, modieus en gesofistikeerd. Die soort waarvan Jans hou, pleks van ’n drama queen in jeans en tekkies? Jans is nie so sjokoladeboks-mooi soos die Kapenaar langsaan nie, maar nogal aantreklik in eie reg. Die standvastige tipe by wie ’n meisie veilig voel. Die soort man wat goeie troumateriaal is en wat jy sal kies om eendag die pa van jou kinders te wees.
Sy is dalk nie die enigste een wat so dink en Jans se goeie hoedanighede opgelet het nie. Die konsultante, tiksters en tellers wat daagliks saam met hom werk, het dalk lankal besef dié vrygesel-rekenmeester is ’n goeie vangs! Terwyl sy houtgerus sit en slaap en hom as vanselfsprekend aanvaar, is hulle dalk lankal besig om aas uit te gooi en hom in te katrol … Terwyl sy hom gehad het, het sy Jans nie waardeer nie. Maar noudat daar skielik ’n suggestie is dat sy hom kan verloor, besef Erin vir die eerste keer dat hy eintlik ’n baie spesiale ou is wat sy vir haarself wil hou.
Hy is so goed vir haar en altyd beskikbaar as sy hom nodig het om die strykyster reg te maak of ’n buislig te vervang, maar sy skeep hom af. Miskien moet sy hom weer een aand vir ete nooi: al die kos vooraf klaar hê en tyd inruim om ’n romantiese CD te speel, ’n glasie wyn te skink en naby hom op die bank te sit … En dan? Hoe verder? Sy sal nie weet hoe om bietjie met hom te speel en te flirt nie. Lara is goed daarmee; sy sal by haar kleinsus ’n paar wenke kry. Nie te blatant nie. Subtiel. Voel-voel … Figuurlik gesproke, natuurlik. Arme Jans skrik hom oor ’n mik as sy openlik toenadering soek.
Sy gooi dalk die lorrie om as sy uit die bloute by hom aanlê. Dit kan hul vriendskap skend as hy ongemaklik raak, as hy voel sy verf hom in ’n hoek waarin hy ontuis is, of dwing hom in ’n rigting waarin hy nie wil gaan nie. Jans se vriendskap is vir haar belangrik en sy wil nie ’n risiko loop om dit te verloor nie.
Erin skakel die televisie aan, maar demp die klank. Sal hy regtig skrik? gis sy. Wie sê Jans is nie veel meer ontvanklik as wat sy dink nie? Hy speel dalk entoesiasties saam, geniet die toenadering en vat oor. Wat maak sy dan? Raak skaam en skuif weg? Of bly sit en voer dit ’n stappie verder?
Nooit …! Sy sal die ene senuwees wees en nie weet hoe om te maak nie.
“Is dit die kruipende ouderdom wat jou ounooi so desperaat maak?” vra Erin, terwyl sy vir die hond kos uithaal. “Of daardie beeld van ’n buurman wat sulke vryerige gedagtes in my wakker maak?”
Die Rottweiler se kop beweeg op en af.
“Kyk jy op en af tussen die sak kos en jou bak, of beteken dit ja?”
Sy kop swaai heen weer, tussen Erin en die voordeur.
“Nee? Reken jy ek moet Jans vergeet en liewer vir die buurman flikkers gooi? Vir hóm ’n romantiese CD speel en styf teen hom op die bank sit?”
Weiler gee ’n blaf.
“Is