Sterre is vir ewig. Ettie Bierman
Читать онлайн книгу.
“Ja, juffrou,” antwoord hy gedienstig, met ’n silwer vonkeling in sy oë. “Maar ek belowe jy hoef nie ’n enkele tree oor my drumpel te stap nie. Ek sal jou buite op die sypaadjie oplaai.”
Sy oë meet hare en dis Erin wat eerste wegkyk, skielik weer haar rigting kwyt met haar brein vol saagsels. Sy vertrou haarself nie, sy’s bang sy sê sommer ja. Vir Fernando’s, vir steak, vir wyn … vir alles.
Aanval is die beste verweer. As teenmaatreël is Erin se stem skerper as wat sy bedoel het. “Meneer Van Schalkwyk, die woordjie ‘nee’ het net drie letters. Watter een van hulle verstaan jy nie? Ek wil nie opgelaai word nie, wil nie saam met jou gaan eet nie en wil nie met jou vriende wees nie.”
“Nie eens gewone, platoniese vriende nie?” Hy is skielik ernstig, sy oë sonder terg en sy mond onverwags weerloos. “Hoekom nie, Erina? Wat het jy teen my?” vra hy sag.
Sy haal haar skouers op en kyk anderpad.
“Ek is skadeloos, jy kan my vertrou. Ek weet jy het ’n kêrel en julle staan op trou. Ek sal nie by jou aanlê nie, sal nie ’n vínger op jou lê nie – nie eens om die bloed aan jou knieë af te vee as jy oor die trap val nie.”
Teen haar sin borrel die begin van ’n lag in haar keel op. Hoe kan mens vir so ’n ou kwaad bly? Erin voel hoe haar skanse begin verkrummel, hoe sy van binne af, van haar hart af, vermurwe. Hy moenie … só na haar kyk nie, met daardie smeltende oë en hartbrekende mond. Want dan wil sy nie meer baklei nie – nie met hom nie en ook nie teen haarself nie.
Francois merk die flikkering van onsekerheid in haar groot akwamaryn oë, let die hoë wangbene op, en die sprinkeling van goudkleurige sproete oor die parmantige wipneus. ’n Sterk, interessante gesig. Meer opvallend as prikkelpopmooi. Hy wil sy hand uitsteek en met sy vinger die buitelyne van haar gevoelige mond natrek … Besef die meisiekind hoe onweerstaanbaar sy is en watter uitwerking daardie sluimerende sensualiteit op ’n man het?
Hy erken dit, vanaand is ’n bietjie gou. Al voel dit hoe lank, het hy haar maar vanmiddag die eerste keer ontmoet. Dis logies dat sy voel sy word gestoomroller.
“Vanaand is kort kennisgewing,” gee hy toe. “Jy ken my skaars. Ek kan verstaan as jy sê jy is te besig, as jy my wantrou en van my ontslae wil raak. Maar wat van volgende naweek? Volgende Saterdagaand? Dis minder halsoorkop.”
“Ek kan nie, my suster kom huis toe.”
“Lara? Bring haar saam. As sy net die helfte so oulik soos haar ousus is, sal ek graag my ander buurvrou ook wil ontmoet.”
Skadeloos? En sy kan hom vertrou? Erin weet regtig nie of sy hom glo nie. Francois van Schalkwyk is te sjarmant, te vol vleitaal en gladde komplimente. Alles té … Te gaaf, te mooi, te goed om waar te wees. Tussen die wollerige saagsels in haar brein flikker rooi ligte. Ouma Trynie het altyd gewaarsku ’n mooi man en ’n man in ’n wit broek is nie te vertrou nie …
Die vent is ’n kansvatter, besluit Erin. ’n Don Juan en ’n rokjagter. Hy wéét hy is sexy, weet vroue val soos vlieë vir sy sjarme. Sy eie vrou is heel duidelik nie hier nie, anders het hy nie sommer die tweede dag al oor die heining geloer en flikkers gegooi vir die ongetroude buurvrou nie. Die vrou het natuurlik in die Kaap agtergebly, saam met die kinders wat eers hul skoolkwartaal moet klaarmaak voordat hulle trek. Hy is alleen en ken nie meisies in die stad nie. Al wat hy soek, is afleiding, ’n ligte flirtasie om hom te amuseer totdat sy gesin arriveer.
Oom Bez het hom natuurlik vertel langsaan woon ’n oujongnooi-onderwyseres – gefrustreerd en uitgehonger vir mansgeselskap. ’n Gulde kans op ’n skinkbord, dié dat hy so seker van sy saak is. Klim oor die heining, stap sommer by die voordeur in en vat ’n kans. En sy het ewe naïef saamgespeel: duik in sy swembad en swem daar rond soos ’n meermin in styfpassende, klouende klere. Los die voordeur uitnodigend oop … Selfs die hond speel saam – gaan kuier en maak namens sy nooi dik vrinne!
Sy het hom amper geglo. Amper vir hom geval, voete eerste, soos ’n sak ertappels. Sy is onkant gevang, en nou moet sy verhoed dat dieselfde met arme Lara gebeur. Dis haar plig om soos ’n ma na haar sussie om te sien en haar teen kansvatters soos hierdie een te beskerm.
Erin staan ’n entjie tru tot teen die yskas, asof afstand tussen haar en haar buurman meer veiligheid bied.
“Nie ek of my suster is beskikbaar nie,” sê sy ferm. “Dankie vir die ete-aanbod, maar dis nie nodig nie. As Lara ’n biefstuk wil hê, sal ék vir haar een koop. Ons het nie jou oorywerige buurmanskap nodig nie.”
Francois sug en vryf oor die frons op Weiler se voorkop. “Ja, ou grote, ek verstaan ook nie hoekom jou nooi doringdraad uitrol as ek naby kom nie. Lyk of sy my motiewe bevraagteken … Nou is jy jou sappige T-been ook kwyt. Ek bied vir haar kos en wyn aan en sy gee my ’n spiets oor beroepsgedrewe stedelinge wat nie tyd het vir kletspraatjies met lastige bure nie. Dan bly daar vir my niks oor nie, behalwe om maar huis toe te gaan en op een van die bokse te gaan sit met ’n glas water, om die honger en gister se oorskietpadkos mee af te sluk.”
Uit simpatie gee Weiler hom ’n lek, maar sy nooi bly hardvogtig. Francois van Schalkwyk oordryf, om simpatie te soek. Daar is seker berge bokse, soos met enige trek, maar meubels ook – stoele en banke om op te sit. En as hy honger is, kan hy mos vir hom kos gaan koop. Daar is ’n supermark en wegneemplekke net om die draai.
“Dan gaan ek maar …” sug hy.
“Reg so.” Erin verhard haar hart. “Tot siens.”
3
Eers Sondagoggend het Erin die moed om op die stoeltjie voor haar spieëlkas te gaan sit en behoorlik bestekopname te doen. Dis steeds soos ’n vreemdeling wat met groot oë na haar terugstaar. Maar ’n vreemdeling wat nogal nie te onaardig daar uitsien nie. Die skade is minder erg as wat sy verwag het. Haar hare is nie meer bros en grasserig nie. Dis sag. Syerig … Seker ’n opknapmiddel in die kleurstof gewees. In die helder lig en by nadere inspeksie is haar gesig glad nie so vol plooie soos in die swembad se rimpeling nie. Dalk het sy bietjie oorboord gegaan en onnodig haar top geblaas. Maar dit was daardie knaende man langsaan se skuld. Gewoonlik is sy sag en inskiklik. Dis hy wat haar in die heks van Endor verander het.
Erin is egter steeds sku om Maandag so skool toe te gaan. Wat as almal vir haar lag, en sê sy’s mutton dressed as lamb en dit lyk of ’n bottel Jik op haar kop omgeval het?
Maar Maandagoggend, tydens eerste pouse in die personeelkamer, word haar oorblywende vrese hokgeslaan. Haar kollegas is in vervoering en selfs haar vaderlike hoof het ’n kompliment.
“Aitsa, juffie, jy laat my wens ek is weer ’n hupse twintig!”
Erin soek die verste hoekie op met haar koppie tee. “Meneer vlei my sommer …”
Haar vriendin die huishoudkunde-onderwyseres, Rinda, kom langs haar sit.
“Hy’s reg. Ek weet nie waaroor jy so aangaan nie, jou hare lyk g’n soos sneeu of watte nie. Die kleur is vlas.”
“Vlas of gras? Wat’s die verskil?”
“Kyk in jou woordeboek. ‘Vlas’ is ‘ligblond’ – ’n modeskakering wat tans die ‘in’-kleur is.”
“Inkleur is vir kinders,” maak Erin dit ligweg af.
Rinda klik haar tong.
“Jy’s soos ’n hardkoppige kind, taaier as daardie toffies wat jy so graag kou, om veranderinge te waag. As jy nie van die horlosie vergeet het nie, het jy seker weer geëindig met ‘mediumblond’. Wat vir ’n kleur is dit? Nie vis of vlees nie, vaal en vervelig. Klim uit die kas en maak nou klaar wat jy begin het: Laat sny dit in ’n nuwe, moderne styl.”
“Ek het nie geld vir haarkappers nie,” skerm Erin.
“Altyd jou verskonings: Nie geld nie, nie tyd nie, te besig …”
“Ek het baie onkostes.”
Rinda sit haar koppie met ’n klikgeluid in die piering