Tryna du Toit-omnibus 3. Tryna du Toit
Читать онлайн книгу.
sy dink weer aan die verhaal wat Hugo Slabbert haar ’n uur of wat gelede vertel het. Dis swaar om te glo dat daar in daardie mooi huis ook hartseer is.
Sy kyk verbaas na hom toe Hugo onverwags uitdraai en na die huis toe ry.
“Ek wil net gou hier aanry,” sê hy. “Ek sal net ’n paar oomblikke vertoef. Ek hoop nie jy gee om nie.”
“Ek is nie haastig nie,” sê sy. Eintlik verwelkom sy die kans om vandag met die boer en sy vrou kennis te maak. Een van die dae moet sy dalk op eie houtjie plaas toe kom, dan sal dit darem nie heeltemal as ’n vreemdeling wees nie.
’n Lang, skraal man kom uit die huis te voorskyn toe hulle voor die deur stilhou en stap nader om hulle te groet. Die skraal, streng gesig lyk of dit uit klip gebeitel is en wek dadelik Karin se belangstelling. Dis die gesig van ’n man wat selfdissipline ken en met ’n streng hand toepas – ’n man wat miskien ’n getroue vriend is, maar ook ’n onversetlike vyand. Hy het ’n grys ferweelbroek en groengrys sportbaadjie aan en met sy kortgeknipte grys baard en ruie wenkbroue waaronder ’n paar helderblou oë jou koel en deurdringend aankyk, is hy ’n indrukwekkende figuur.
Hugo stel haar aan Bêrend Jordaan voor en die man buig hoflik oor haar hand terwyl die deurdringende blou oë ’n vlugtige oomblik in hare kyk.
“Ek het al baie gehoor en gelees van vrouedokters,” sê hy. “Dis ’n voorreg om een in lewende lywe te ontmoet.”
“Hulle is vandag glad nie meer so ’n rare verskynsel nie,” glimlag sy. “Dit vereis net nog moed en durf om die ou, erkende vestings van die mansgeslag binne te dring.”
Hy glimlag ook, ’n vreemde glimlaggie wat sy lippe aanraak, maar nie sy oë bereik nie.
“Moed en durf – dis twee eienskappe wat ons almal bewonder. Maar kom nader, my vrou sal bly wees om julle te sien.”
“Ons kan nie versuim nie, oom Bêrend,” sê Hugo. “Ek wil net vir tannie Annie ’n gunsie vra.”
“Kom in, man. Julle dorpenaars het al heeltemal die gawe om ’n bietjie rustig te kuier, verleer.”
Hulle stap saam met hom na binne en met genoeë kyk Karin na die ruim vertrekke met die blink gepoleerde vloere, sagte tapyte, swaar, glimmende tambotiehoutmeubels en ou koperware. Dieselfde eenvoud en grasie wat die wit gewelhuis van buite kenmerk, word ook binnenshuis weerspieël. En tog lyk die vertrekke koud en leeg. Karin wonder of dit is omdat daar nie blomme in die huis is nie. Dit lyk soos vertoonkamers vol mooi meubels en tapyte, nie soos vertrekke waarin daar gelewe word nie.
Annie Jordaan is ’n klein, tengerige vroutjie met mooi, donker oë en spierwit hare. Haar gesig is bleek en byna deurskynend en sy lyk soos iemand wat pas ná ’n lang siekbed opgestaan het.
Sy groet hulle vriendelik.
“Dis ’n lekker verrassing,” sê sy vir Hugo. “Ek is bly Dokter het haar so gou na ons toe gebring.”
“Dokter De Wet het vanmiddag haar eerste plaasbesoek gedoen,” verduidelik Hugo. “En ons het tannie Annie se hulp kom vra.”
Verbaas luister Karin terwyl hy haar kortliks van Elsie vertel.
“Ek sal graag help,” sê Annie Jordaan dadelik. “Ek verstaan die mense kry bitter swaar. Hulle het maar onlangs hier ingetrek en ons het nog net een maal daar aangegaan, want ek het die afgelope maande nie so lekker gevoel nie. Oom Bêrend stuur af en toe ’n mandjie groente of vrugte oor, maar die mense is eergevoelig en jy wil hulle nie seermaak nie. As daar siekte in die huis is, is dit natuurlik heeltemal ’n ander saak.”
Toe hulle vertrek, was die son reeds onder en dit het vinnig skemer geword. Verbaas dink Karin daaraan dat sy Doringlaagte skaars vier-en-twintig uur vantevore vir die eerste keer binnegery het. Soveel het in die vier-en-twintig uur gebeur dat dit vir haar voel asof sy reeds ’n ou ingesetene is.
Daar is nog baie wat sy Hugo Slabbert wil vra, maar hy is weer stil en teruggetrokke en sy wil hom nie pla nie. Sy voel self ook moeg en lomerig en dis lekker om net so stil langs hom in die groeiende donkerte te sit terwyl die motor vinnig oor die pad gly.
Toe hy voor die hotel stilhou, klim Hugo saam met haar uit.
“Dankie,” sê sy. “Dit was gaaf van jou om my saam te neem.”
“In die toekoms sal jy self jou pad moet vind.”
“Ek weet. Ek is seker dit sal nou makliker gaan. Nogmaals dankie, ook vir Elsie.”
“Ek weet tannie Annie help graag. Tot siens, dokter De Wet.”
Sy stem is koel en ewe koel antwoord sy: “Tot siens, dokter Slabbert.”
Hoofstuk 8
Karin was van die begin af nie baie gelukkig in die hotel nie. Haar kamer was gerieflik en die diens redelik goed, maar sy het nie tuis gevoel in die hotelatmosfeer nie. Haar ongereelde ure het meegebring dat sy dikwels laatgekom het vir ete en die koue of opgewarmde kos was nie smaaklik nie. Die gedurige kom en gaan van mense en lawaai uit die kroeg het haar ook gepla, en sy het besluit om so gou moontlik ander blyplek te soek. Die hotellewe mag dalk goed genoeg wees vir ’n man, maar vir ’n alleenlopende vrou is dit beslis nie aangenaam nie.
Maar waar en hoe? Ná ’n besonder lawaaierige naweek het Karin Maandagoggend met die intrapslag vir Mien bygedam.
“Mien, ek soek ander losies,” val sy sommer met die deur in die huis toe Mien die lysie met haar pasiënte se name inbring. “’n Paar kamers by mense – êrens waar ek rus vir my siel kan kry. As dit daarop aankom, sal ek self vir my etes sorg. Weet jy nie van ’n gawe weduwee wat haar oor ’n arme, eensame ou doktertjie sal ontferm nie?”
Mien kyk in die mooi, glimlaggende oë en skud haar kop. “Nee, nie op die oomblik nie, maar gee my kans om so ’n bietjie daaroor te dink. Wil die hotellewe nie meer vlot nie?”
“Nee, ek hou nie daarvan nie. Daar was die naweek ’n rugbyspan in die hotel en die lawaai het nooit opgehou nie. Een van die spelers het toe nog ’n spier in sy been ook beseer en ek is in my professionele hoedanigheid na sy kamer ontbied.”
Mien se oë rek.“En toe? Wat het gebeur?”
Karin glimlag ondeund.
“Ek het die pasiënt ondersoek, behandeling voorgeskryf, hom belet om die volgende paar weke rugby te speel, my fooi ingesamel en geloop. Daar was geen ander ongevalle nie!”
Mien lag.
“Mooi so. Jammer ek was nie by nie.”
Karin neem die lysie by haar en bestudeer dit ’n oomblik.
“My pasiënte groei aan,” sê sy. “Dis vandag almal nuwes. Maar ek het ’n sterk vermoede baie van hulle kom nog bloot uit nuuskierigheid.”
“Solank hulle maar net kom,” sê Mien toe sy wegstap.
Terwyl sy vir haar eerste pasiënt wag, dink Karin aan die veertien dae wat verby is. Veertien besonder besige en interessante dae wat haar kennis en vernuf dikwels kwaai op die proef gestel het.
Maar dit was juis die veelsydigheid van die werk wat sy so interessant gevind het – selfs die lang, dikwels vermoeiende plaasritte was nog ’n nuwigheid – en as sy die vooruitsig gehad het dat sy later self ’n paar kleiner operasies kon doen, sou haar beker oorgeloop het. Maar sy het ’n gevoel gehad sy sou nie die kans kry nie – nie as dit van Hugo afhang nie.
Ná veertien dae het sy Hugo Slabbert nog niks beter geken as wat sy hom die eerste dag geken het nie.
Is dit omdat hy nie van haar as mens hou nie dat hy nog altyd so koel en ongeërg teenoor haar is? wonder sy nou weer. Of is sy houding teenoor haar maar net deel van sy misnoeë met die ganse vrouegeslag?
Sy stoot die gedagte aan Hugo Slabbert ongeduldig van haar af weg. Selfs hy kan nie haar geesdrif demp of die bevrediging wat sy uit haar werk put, bederf nie.
Haar eerste pasiënt