Tryna du Toit-omnibus 3. Tryna du Toit
Читать онлайн книгу.
enige oomblik.”
“Is hulle baie besig?”
“Hulle is maar altyd besig, maar dit het die afgelope week besonder druk gegaan. Ek het gehoop Hugo sou ook vanaand saam met ons kon eet, maar hy moes weer uit in die distrik en sal seker eers laat terug wees. Dis ook feitlik ’n saak van onmoontlikheid om twee dokters gelyk aan dieselfde etenstafel te kry. Glo my, ons het al baie probeer.”
“Ek weet,” glimlag Karin. “My pa is ook ’n dokter.”
“So?” sê mevrou Roux belangstellend. “Nou begryp ek, maar ek sal sowaar nooit ’n dogter van my toelaat om dokter te word nie.”
Sy sê dit op so ’n manier dat Karin nie aanstoot kan neem nie. Maar sy is nie lus vir ’n debat oor die onderwerp nie en vra dus belangstellend: “Is Hugo die ander vennoot? Sy van het my vir die oomblik ontgaan.”
“Ja, Hugo Slabbert. Ek wou graag gehad het jy moet hom ook vanaand ontmoet, maar hy het darem belowe om hierlangs te kom as hy betyds terug is. Sit, Karin – jy gee mos nie om dat ek jou Karin noem nie, nè? – en maak jou tuis. Ek wil net gou kombuis toe gaan.”
Terwyl sy alleen in die sitkamer is, kyk Karin met belangstelling om haar rond. Dit is seker ’n taamlik nuwe huis, besluit sy, want die vensters en ligte is modern. Terselfdertyd skep die breë vensterbanke en kosyne en hoë plafon die indruk van stewigheid en ouderdom, en sy dink dat sy lanklaas so ’n aantreklike vertrek gesien het. Die stinkhoutmeubels is pragtig, die kamer is vol herfsblomme en die groen volvloermat skep ’n rustige atmosfeer. Die hele vertrek getuig van goeie smaak.
“Ek het die vertrek sit en bewonder terwyl jy weg was,” sê Karin toe haar gasvrou terugkom.
“Dis ’n ou huis wat ons laat verbreek het. Die meeste mure het bly staan, maar dit was ook omtrent al. Maar kom, terwyl ons vir Isak wag, skink ek solank vir ons elkeen ’n glasie sjerrie.”
Karin het net die glasie by haar geneem toe hulle ’n motordeur buite hoor klap en ’n paar oomblikke later kom Isak Roux die sitkamer binne.
“Mag, maar ek is honger,” sê hy met die intrapslag. “Ek hoop die kos is klaar.”
“Die kos is klaar,” antwoord sy vrou kalm. “Karin, dis my man, soos jy seker geraai het. Dokter De Wet, Isak.”
Dokter Roux kyk haar ’n oomblik onseker aan, dan stap hy met ’n uitgestrekte hand na haar toe en sê glimlaggend: “Welkom in ons midde, Dokter. Ek hoop jy is taaier as wat jy lyk.”
Sy glimlag.
“Heelwat taaier – die lewe het my al goed gebrei. As ek môreoggend my werksklere aanhet, lyk ek ook heeltemal anders.”
Isak Roux skink vir homself ’n glasie sjerrie.
“Ek is bly om dit te hoor. Ons sal jou sommer dadelik in die werk moet steek. Ons het gewoonlik nie Saterdagmiddae spreekure nie, maar in die oggende gaan dit baie druk. Baie mense uit die distrik kom die naweek dorp toe en maak dan sommer van die kans gebruik om die dokter te kom sien. Dis die werkers se vry dag, die skoolkinders is tuis …”
Sy luister belangstellend.
“Ek verstaan. Dis die soort dag waarna ’n mens nie juis uitsien nie.”
“Saterdagmiddag is daar darem gewoonlik kans vir tennis of gholf,” sê hy laggend. “Dit vergoed vir die oggend se gejaagdheid. Ongelukkig – of gelukkig – weet ’n mens nooit vooraf of jy die middag los sal wees nie.” Hy hou sy glasie omhoog. “Ons drink op jou, dokter De Wet.” Hy neem ’n slukkie en vra: “Speel jy tennis of gholf?”
“So ’n bietjie van albei.”
“Dan kan jy gerus môremiddag saam met ons kom tennis speel.”
“Dankie, dit sal gaaf wees,” sê sy dadelik.
Hulle gesels nog ’n rukkie, dan is dit tyd vir ete. Karin, wat die dag nie veel geëet het nie, val smaaklik aan die lekker kos weg.
Terwyl hulle eet, gesels hulle oor die werk.
“Dokter Truter het my gewaarsku oor die plaasritte. Is daar baie van hulle?” vra Karin.
“Minstens een en dikwels drie, vier per dag.”
Karin se oë rek. Sy het gedink daar is miskien drie, vier plaasbesoeke per week.
“En hoe word die werk ingedeel?” vra sy.
“Ons maak beurte, sover dit prakties moontlik is. Maar dikwels is een van ons besig met ’n bevalling of ander dringende werk en dan moet iemand anders maar jou beurt neem.” Hy glimlag. “Die man wat nog sy spore verdien, kry natuurlik maar die meeste plaasritte.”
“Ek verstaan.” Sy glimlag ook effens. “So moet dit ook wees. Ek hoop net ek kan ’n goeie kaart van die distrik in die hande kry, anders sal ek mos nooit my pad kry nie.”
Isak Roux gooi sy kop agteroor en lag heerlik.
“Ons sal vir jou rofweg ’n kaart kan teken en die belangrikste paaie daarop aandui; verder sal jy maar self jou pad moet vind. Almal verdwaal gruwelik aan die begin, maar daar is gewoonlik iemand naby om jou weer reg te help.”
“Die plaasritte sal iets nuuts wees,” sê sy kalm. “Maar ek het hierheen gekom om nuwe ondervinding op te doen.”
Die dokter kyk goedkeurend na haar, maar voor hy kan praat, sê mevrou Roux, wat byna in stilte na hulle geluister het: “Besit jy ’n rewolwer, Karin?”
Karin kyk effens onseker na haar. “Ja,” erken sy.
“Neem dit altyd saam met jou as jy in die distrik uitgaan.”
“Is dit regtig nodig?” Karin kyk fronsend van haar na dokter Roux.
“Ek weet nie,” sê Isak Roux. “Ek het in al die jare nog nooit ’n rewolwer nodig gehad nie. Maar dit is miskien ’n goeie plan – veral aan die begin.”
Hy sê nie reguit ‘omdat jy ’n vrou is nie’, maar sy bedoeling is duidelik. Karin neem egter nie aanstoot nie. Sy verwag nie spesiale toegewings of voorregte omdat sy ’n vrou is nie – inteendeel, sy sal beledig voel – maar in dié geval sal dit nie ’n skande wees om ’n rewolwer saam met haar te neem totdat sy die wêreld eers ’n bietjie verken het nie.
Dokter Roux moes ’n rukkie ná aandete weer uit om ’n pasiënt te besoek, maar sy vrou het aangehou dat Karin nog ’n bietjie by haar moet kuier.
“Dis nog te vroeg om te gaan slaap,” sê sy. “En jy wil tog nie alleen daar in die hotel gaan sit nie. Ek is ook alleen – Kosie het gaan kuier – so hou my maar geselskap tot Isak terugkom.”
Karin was heeltemal gewillig om te bly. Die lekker ete en die gesprek oor haar nuwe werk het haar haar moegheid laat vergeet en sy voel nou te opgewonde om aan slaap te dink.
Marie het haar breiwerk uitgehaal en hulle het heerlik gesels – of liewer, Marie het gesels terwyl Karin luister, met net af en toe ’n vragie om haar aan te moedig.
“Ons het ’n baie mooi, moderne hospitaaltjie,” sê Marie trots toe Karin haar daaroor uitvra. “Ongelukkig is dit reeds weer te klein om in die behoefte te voorsien, maar die oorspronklike planne is opgestel met die oog op moontlike uitbreiding en ons hoop om binne ’n jaar nog met die aanbouery te begin. Daar is onder andere ’n kraamafdeling, ’n kindersaal en ’n goed toegeruste operasieteater – daarvoor het Herman Truter gesorg. En pasiënte kom van heinde en verre – te veel om met gemak te behartig.”
Karin luister gretig, haar oë blink van belangstelling. Dan val iets haar by. Daar is die hele aand nog nie ’n woord oor die ander vennoot gerep nie.
“Vertel my iets van dokter Slabbert,” vra sy. “Jy het die hele aand nog niks oor hom gesê nie.”
“Dit was opsetlik,” sê Marie glimlaggend. “Ek het gedink jy moet maar jou eie gevolgtrekkings oor Hugo maak.”
“Vertel